Trein

Gisteren moest ik voor mijn werk naar Keulen. Geen probleem natuurlijk. Keulen is een leuke stad en ik kom er regelmatig. Deze keer had ik er voor gekozen om niet op één dag heen en weer te gaan, maar om een nachtje te blijven. Kon ik eindelijk weer eens met een Kölsch aan de oever van de Rijn op een terrasje zitten.

Helaas voor mij ging het aanvragen van de reis mis en daar kwam ik maandagmiddag pas achter. Tijd voor een alternatief dus, want mijn collega's in Keulen wilden wel graag dat ik langs kwam. Uiteindelijk gekozen voor toch maar een dagje heen en weer en in Utrecht zelf even een kaartje kopen. Zo gezegd, zo gedaan.

De ochtend ging voorbeeldig, geen problemen met de trein en ruim op tijd in Utrecht om een kaartje te kunnen kopen. Al met al vertrok ik met zo'n 5 minuten vertraging, maar dat is vrij gebruikelijk in de ochtendspits.
De tijd vloog, voor ik het wist was ik al in Keulen. Daar was het trouwens lekker zonnig gisteren.

Het werk ging de hele dag goed en rond 5 uur vertrok ik weer naar het station, om naar huis te gaan. Bij binnenkomst van Keulen Hbf zag ik op de borden dat mijn trein 5 minuten vertraging zou hebben. Geen probleem, ik ging toch nog snel iets eten. Na het eten was de vertraging opgelopen tot 15 minuten. Niet leuk, maar ach, allemaal te overzien. Maar vanaf hier ging het snel slechter. De vertraging liep via 40 minuten heel snel op naar 70 minuten. De volgende trein uit Keulen vertrekt normaal zo'n anderhalf uur later, dus mijn originele trein zou nog net iets sneller zijn. Helaas bleef het niet bij die 70 minuten, maar liep de vertraging op tot 110 minuten. De latere trein had ondertussen ook al 80 minuten vertraging, dus ik wist dat het een latertje zou gaan worden. Ik lummelde wat rond op het station en heb van pure ellende maar een Spaanse novelle gekocht. Kunnen we binnenkort weer eens ons Spaans oefenen.

Mijn originele trein had nu 150 minuten vertraging en de latere trein was al helemaal geannuleerd. Nu begon het voor mij knijp te lopen, want ik moest van Utrecht nog naar Delft, maar wilde niet met de nachttrein doorreizen, dan ben ik helemaal zo lang onderweg. Ik stond te dubben of ik niet een hotel zou gaan zoeken voor de nacht en dan de volgende ochtend terug zou gaan. Op dat moment werd ook mijn trein geannuleerd en ben ik op jacht gegaan naar een hotel kamer. Geen van mijn gebruikelijke hotels was beschikbaar, dus ik naar de DB service desk gegaan om te vragen hoe het nou verder moest. Bleek dat de latere trein toch niet geannuleerd was en met 80 minuten vertraging zou vertrekken. En een hotel voucher moest ik bij een andere service desk halen. Een vriendelijke vrouw die me daar hielp, maar het werkt natuurlijk niet echt handig zo. Zeker ook omdat bij de andere service desk natuurlijk een flinke rij stond te wachten, want niet alleen de treinen naar Amsterdam hadden vertraging in Keulen.

Ik ben dus maar weer terug naar het perron gegaan om op de vertraagde, latere trein te wachten (volgen jullie het nog). Tussendoor uiteraard ook even met thuis gebeld, want die wilde natuurlijk ook graag weten hoe laat het allemaal ging worden.

Om het verhaal niet nog veel langer te maken, ik ben uiteindelijk met de latere, vertraagde trein gegaan (die 80 minuten bleek redelijk waar te zijn). Mijn originele trein zou door een ander treinstel vervangen worden, maar daar werd, toen ik wegging, een vertraging van 200 minuten voor voorspeld. Het eerste stuk was bomvol, zelfs dringen bij het staan. Maar gelukkig moesten veel mensen er in Düsseldorf al uit, dus kon ik daarna gewoon zitten.

In Utrecht bleven we een paar minuten vlak voor het station staan wachten op een vrij spoor. Hierdoor miste ik natuurlijk net mijn intercity naar Rotterdam en de volgende trein werd meteen al met 10 minuten vertraging aangekondigd. Die vertraging liep op tot 15 minuten en hierdoor miste ik ook net een trein in Rotterdam om me naar Delft te brengen. Maar gelukkig ging er vrij vlot daarna nog een trein. Dat was wel de laatste trein van de normale dienstregeling, dus ik heb het net aan gehaald. Op Schiedam stonden we ook nog te wachten, zodat ik om 10 voor 1 's nachts op Delft station aan kwam. Zo'n drie en een half uur later dan het originele reisschema had voorspeld.

Corinne was al lang naar bed gelukkig. Hopelijk heb ik niet teveel kabaal gemaakt bij het binnenkomen.

Maar het was geen leuke reisdag gisteren.

Stroopwafels

Al flink wat jaren kom ik voor een project regelmatig op bezoek bij een Europees agentschap in Keulen. Bij wijze van grap zei mijn Engelse collega een keer dat ik wel eens koekjes voor bij de koffie mocht meenemen als ik op bezoek kwam. Dat laat ik me natuurlijk geen twee maal zeggen. Het eerstvolgende bezoek had ik een pak stroopwafels meegenomen. Bij het agentschap werkt een radjetoe aan nationaliteiten, waaronder (uiteraard) Nederlanders.
De paar Nederlanders die ik daar ken en waar ik mee werk vonden de stroopwafels een uitermate goed idee en tegenwoordig doe ik ze geen groter plezier dan bij een bezoek een pakje mee te nemen. Het liefst vers van de markt. Voor de niet-Nederlandse collega's waren de stroopwafels nieuw, maar ook die doe ik er dus een groot plezier mee.

Komende week wordt mijn laatste bezoek aan Keulen voor dit project. Er komt na een jaar of 5 een eind aan mijn deelname aan het werk, omdat ik aan het begin van dit jaar intern de overheid van baan ben veranderd. Gisteren op de markt hier in Delft een pakje stroopwafels gekocht, om het allemaal op de goede manier af te sluiten. Nu alleen nog hopen dat ik ze van de week niet vergeet mee te nemen.

Anders zit er niets anders op dan ze zelf maar opeten. :)

Fietser

Wederom een fraaie ochtend om naar het werk te fietsen. Een klein beetje tegenwind, waardoor je het gevoel krijgt net iets langzamer te gaan. Maar aan de tijd die ik over de rit naar mijn werk heb gedaan is dat niet te merken.

Een deel van mijn route leidt langs de Vliet tussen Delft en Rijswijk. Redelijk vrij van auto's, dus lekker fietsen, zeker met zo'n zonnetje. Ter hoogte van TNO zag ik echter een fietsster langs de kant van de weg staan. Ze had een mobiele telefoon tegen haar oor aan en huilde tranen met tuiten. Op zo'n moment voel ik medelijden met haar en vraag me af wat voor nieuws ze net heeft gekregen. Dat het heel heftig nieuws is lijkt me wel duidelijk, anders zou ze er zo niet bij staan. Mijn gedachten dwalen een beetje af terwijl ik verder fiets. Er valt volop te speculeren, maar uiteindelijk zal ik het nooit weten. Ik voelde ook niet de behoefte om het te vragen. Maar het lijkt me verschrikkelijk als je dag op zo'n manier moet beginnen. Ik moet er maar niet aan denken dat ik zo'n telefoontje zou krijgen op weg naar mijn werk.

Defect

Het is een prachtige ochtend om naar het werk te fietsen. De zon schijnt aan een strak blauwe hemel. Dat heldere weer heeft wel als nadeel dat het 's nachts nog best koud is. Mijn handen worden rood en stram, maar ik weet dat dit na een paar minuten weg trekt.

Zo'n drie kwartier later ben ik op het werk. Ik start mijn computer op. Het wachtwoord invoeren gaat nog wat langzaam, want mijn vingers zijn nog een beetje traag van de kou van buiten. Maar het lukt. De computer heeft een flinke tijd nodig om op te starten op ons kantoor, dus ga ik nu een beker koffie en wat water halen.

Dan opeens de schrik. Bij de koffieautomaat aangekomen zie ik een A4tje op de automaat hangen: DEFECT!

Dat is geen goed begin van de werkdag.

Gelukkig zijn er nog andere automaten in het gebouw. Ik hoef mijn ochtendkoffie niet over te slaan.
Maar nu ga ik een tweede beker koffie halen en aan het werk. Het kan per slot van rekening niet de hele dag koffietijd zijn.

Truus

Dag allemaal, ik ben Truus. De trouwe lezers van de blog van Brillenvrouw (Corinne zegt die Kale nu tegen me, maar ze heet natuurlijk gewoon Brillenvrouw) weten dat ik de poes in huis ben. Ik heb al een paar keer tegen die Kale gezegd dat hij eens over mij moest schrijven in zijn blog, maar hij luistert niet naar me. Schattige dieren zijn altijd populair en zonder nou echt verwaand te klinken; ik ben natuurlijk heel schattig.  Maar ja, die Kale doet dus helemaal niets met mijn suggesties. Waarom een beetje poes nog mensen in dienst neemt, ik weet het niet. Ze luisteren nauwelijks of niet naar me.

Maar goed, als die Kale dan niet wil schrijven, dan doe ik dat zelf wel. Uiteraard met een leuke foto van mij erbij, want ik weet wel hoe ik publiek moet trekken. Mijn blog hier zal niet al te diepgravend zijn, daar gebruik ik de blog van Brillenvrouw wel voor. Die Kale denkt graag dat ie slim is en ik laat hem maar in die waan. Wij poezen onder elkaar weten wel beter.

Nu ik hier toch ben, wil ik wel even een probleempje met jullie bespreken. Zoals elke rechtgeaarde poes ben ik zeer gesteld op mijn vrijheid. Gelukkig heb ik Brillenvrouw en Kale zover gekregen dat ze een huis met een tuin hebben genomen, zodat ik lekker buiten kan spelen.Maar volledig tegen alle afspraken in hebben ze aan de randen van de tuin nu netten gespannen en daardoor kan ik er niet uit. Zo'n klein tuintje als hier is natuurlijk veel te klein voor mij, dus wil ik graag eens verder kijken en écht van mijn vrijheid genieten. Op de foto bij deze blog zie je me op de ladder in de tuin zitten peinzen hoe ik kan ontsnappen. Ik heb het nog niet helemaal uitgezocht, maar ik zal jullie op de hoogte houden.

Laat me toch niet door een paar mensen tegenhouden, zeg!!!

Werkweek

De afgelopen week was het erg druk op het werk.

Ik had een grote groep internationale collega's voor een vergadering op bezoek. We werken met deze groep aan internationale regels voor onbemande vliegtuigen en deze keer was het mijn beurt om gastheer te spelen.
Dat betekent dus een hele week vooral in het Engels communiceren. Op zich geen enkel probleem, maar het vraagt toch net wat meer energie van je dan een normale werkweek. Ik was dan ook erg blij dat Corinne 's avonds voor het eten zorgde en dat ik gewoon aan tafel kon schuiven zonder veel te hoeven doen.

Naast het overleg liepen een aantal andere zaken voor het werk de afgelopen week redelijk in de soep, dus ik moest met enige regelmaat de vergadering uit lopen om me met de andere zaken bezig te houden. Voelde me, zeker in de tweede helft van de week, echt een vliegende kiep.

Uiteindelijk is alles goed op zijn pootjes terecht gekomen en kan ik terugkijken op een drukke, vermoeiende, maar toch zeer geslaagde week. De internationale contacten zijn altijd leuk en deze week heb ik weer een paar nieuwe kennissen opgedaan waar ik de komende jaren ongetwijfeld met veel plezier mee zal samenwerken. Maar ik ben wel blij dat het er weer op zit.

Of ik aan mijn weekend toe ben, vraag je? Wat denk je zelf?

Voorjaar

De lente komt er aan. Ik merk het aan alles in en om het huis. De zon licht het hele huis op, te beginnen aan de voorkant. Corinne kijkt vrolijker, want het eind van de donkere winterperiode komt er aan. Ramen gaan open om de frisse lucht binnen te laten en de thermostaat van de verwarming wordt lager gedraaid ("we stoken niet voor de kraaien!" om maar een klassieker van mijn oma van stal te halen). Corinne is in de weer met snoeischaar, potaarde en tuinturf. Er ligt weer een groen kussen op opa's bankje in de tuin, waar Corinne, samen met de katten, van de eerste zonnestralen op haar gezicht heeft zitten genieten. Ik mag het afval naar de ondergrondse containers brengen en  geniet dan van de warmte van de zon.

Mensen buiten zijn vrolijker en vriendelijker. De vuilcontainers voor het tuinafval zijn vol, maar iedereen lacht naar elkaar als er met deksels gerommeld wordt om toch nog wat vuil in de bakken kwijt te kunnen. Het lijkt wel of de fietsers sneller uit de grond schieten dan de krokussen op zo'n fraaie zondag.

Ja, de lente is echt in aantocht, ik voel het......

Zaterdag

Onze zaterdagen zijn over het algemeen voorspelbaar saai. We werken allebei en dus komt het huishouden neer op het weekend. Je kan je voorstellen dat normaal gesproken de zaterdagen aan stoffen, zuigen en de was doen op gaan. Maar gisteren liep de zaterdag anders, wel zo leuk.

Corinne wilde al een tijdje naar Lena, een Nederlandse film, en gisteren draaide deze voor de laatste week in Filmhuis Lumen. We besloten dus de huishoudboel de boel te laten en in de middag naar de film te gaan. Hij begon om half 3, een best wel wat onhandige tijd, maar goed. Op weg naar de bioscoop nog even een boek opgehaald in bij Huyser en toen met een mok thee de zaal in. De film was erg boeiend en zet je zeker aan het denken. Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik nu precies van de film vind. De hoofdrolspeelster was in ieder geval prima, een nog totaal onbekende actrice die haar rol heel naturel neerzette. Je waande je echt in de hedendaagse tienertijd, waarbij natuurlijk flarden van mijn eigen tienertijd weer naar boven kwamen. Vooral de grootschalige feesten en de discotheek brachten mijn weerzin uit die tijd weer sterk terug naar boven.
Het eind van de film is wat slap. Ik kreeg sterk de indruk dat ze zich niet goed raad wisten met het afronden van het verhaal.

Na de film een biertje gehaald bij onze stamkroeg, de Klomp. Corinne zat aan de IPA (400 pound monkey) en ik aan de Westmalle Tripel. Lekker wat bijgekletst met de eigenaren in een nog rustige kroeg. De bieren smaakten goed, dus was er weinig voor nodig om ons een tweede fles te laten bestellen. Die smaakte zeker niet minder.
Daar hebben we het wel bij gelaten, want ik moest nog voor het eten thuis gaan zorgen. Hertenbiefstuk met ovenfrites en een salade. Lekker met een mooie fles Châteauneuf du Pape er bij. Helaas wilde de kurk niet echt makkelijk uit de fles. Driekwart kreeg ik er wel uit, maar de rest was erg verbrokkeld en er restte me niets anders dan de kurk dan maar door te duwen de fles in. Jammer van zo'n wijn, maar gelukkig smaakte hij er niet minder om.

Op deze manier verliep de zaterdagmiddag dus heel wat anders dan we normaal gewend zijn. We voelden ons er heel prettig bij.

Visite

Gisteravond goede vrienden van ons op bezoek gehad voor het eten (en wat drinken).
Corinne had een heerlijk voorgerecht gemaakt van grapefruit en venkel, met een dressing van olie, venkelzaad, knoflook en platte peterselie. Lekker met een niet helemaal droge Cava erbij.

Mijn hoofdgerecht was een Italiaanse stoofpot (Peposo) met aardappelpuree. Daar serveerde ik een lekkere Spaanse rode wijn bij. Geen moeilijk recept, maar een heerlijk resultaat door het slow cooking (in totaal zo'n 8 uur in de oven).

Het dessert was pannacotta met banaan en een sinaasappelsaus. Ook weer een heerlijke creatie van Corinne. Hier serveerden we een Australische dessertwijn bij. Nét niet te zoet, dus een prima begeleider.

Verder bestond de avond vooral uit bijpraten en de laatste nieuwtjes van het werk, de kinderen en allerlei andere privé dingen. En uiteraard uit het kroelen met Truus (die ken je wellicht van de blog van Corinne). Zij had de hele tafel tot haar territorium verklaard toen we eenmaal alles afgeruimd hadden. Van hot naar haar liep ze, luid snorrend en overal haar kroeltjes en aandacht halen. Poes had het duidelijk naar de zin.

Aan het eind van de avond waren we het er allemaal over eens; een afwasmachine is toch eigenlijk wel een onmisbaar apparaat in het hedendaagse huishouden.