Fiets

Als een beetje ervaren fietser ken je het gevoel wel. Er komt een tegenligger aan op een wat onhandig stuk weg en allebei besluit je van richting te veranderen om toch gewoon op die bots koers te blijven.

Dat had ik vanmorgen ook. Ik was nauwelijks op weg naar het werk en rijd langs het spoorviaduct in Delft richting Rijswijk. Het spoor in Delft wordt verplaatst naar ondergronds en tegelijkertijd doet de gemeente veel onderhoudswerk aan straten, riolen en leidingen. Al deze bouwactiviteiten komen op de Spoorsingel, langs het spoorviaduct, tezamen en dat zorgt voor een rommelige situatie voor fietsers en voetgangers. De passages zijn smal en lopen over de stoep, het plaveisel is hobbelig en steekt op sommige plekken vervaarlijk uit. Overal ligt zand en als je fietst, weet je, met losliggend zand moet je niet dollen.

Ik rijd op de weg niet ver voor de wegblokkade, waardoor je op de stoel/parkeerplaats naast/onder het spoorviaduct over een smalle weg moet tot vlak bij de Gist. Er komt een tegenligger aan en je ziet hem zoeken naar een begaanbare weg tussen losse tegels, stoepranden, bergjes zand enzovoorts. Hij ziet mij ook aankomen en het is duidelijk dat we vlak bij de blokkade bij elkaar zullen komen. Mijn eerste reactie is altijd om op de juiste koers te blijven en dus rechts te blijven fietsen. Maar deze tegenligger gaat pas op het laatste moment de stoep af en komt zo direct op mijn pad terecht. Ik verschuif mijn koers wat naar links en hij (dus) naar rechts. Ik ga verder naar links, zover mogelijk op de verkeerde weghelft, om hem alle ruimte te geven. Hij doet hetzelfde (omgekeerde idee) en komt dus nog steeds op mij af. We remmen af en hij begint te glijden op het losliggende zand. Vlak voor mijn fiets ligt hij stil op de weg. Gelukkig reden we niet hard meer op dat moment. Uiteraard stop ik om te kijken of het met hem gaat, maar alles is in orde. Zelfs geen schaafwond aan zijn hand en de fiets is ook nog prima in orde. Na een kort gesprek om zeker te weten dat echt alles goed met hem is, gaan we allebei weer op pad.

Nog even over de foto. Joep heeft helemaal niets met dit verhaal te maken, maar hij vond wel dat er een plaatje van mijn fiets bij moest. Daarnaast vond hij het een heel goed ideeom , in het kader van het verhogen van het aantal hits op mijn blog, een foto van hem toe te voegen. Hij denkt namelijk dat hij een populaire kater op het internet is.

Supertramp

Na een paar onstuimige dagen met regen en tegenwind tijdens de mijn fietstocht naar het werk was het vandaag zowaar een prachtige ochtend. Er was nauwelijks wind te bekennen en er was een strakblauwe hemel boven de Vliet te zien (jaja, ik blijf maar met water bezig deze periode, geen idee waarom). Kortom, schitterend fietsweer en ik genoot met volle teugen. Sterker nog, ik ging zingend naar mijn werk, want Crime of the Century van Supertramp speelde op de MP3 speler. Gelukkig had ik dopjes in, want zelfs ik kan niet tegen mijn eigen gezang, laat staan 'publiek'. Maar gelukkig was ik die snel voorbij voordat ik hun boze of verbaasde blikken zag.

Halverwege de tocht vroeg ik me ineens af waarom ik de teksten van dit album zo makkelijk mee kon zingen. Het is al weer een flinke tijd geleden dat ik de plaat draaide, maar toch kon ik probleemloos meegalmen. Dat heb ik trouwens vaak, dat ik de muziek en teksten van albums uit mijn tienertijd gewoon nog noot voor noot en woord voor woord herken. Met de muziek die ik veel recenter gekocht heb en die ik ook nog eens veel vaker speel, heb ik dat absoluut niet. Dan kan ik zelfs na een flink aantal speelbeurten nog verrast worden door een nummer dat voor mij volslagen nieuw klinkt.

Maar laten we het niet te zwaar maken deze morgen. De wolken kruipen al voor de blauwe luchten en ik zit ondertussen (niet zingend, vrees niet!) op kantoor. Het was leuk om vanmorgen weer even terug naar mijn eindexamentijd te gaan met de muziek. Zal wel door het eerste nummer op de plaat komen.

"I can see you in the morning when you go to school.
Don't forget your books, you know you've got to learn the golden rule."

Mist

Op sommige dagen is het een genot om naar mijn werk te fietsen. Neem vanmorgen. Tussen Delft en Rijswijk fiets ik langs het Rijn-Schiekanaal (de Vliet volgens de locale bevolking). Ik ben altijd vroeg, dus ik speel dan muziek tijdens het fietsen. Pittige rock van het laatste live album van Rush om het fietstempo lekker hoog te houden.

Langs de Vliet rijdend zie ik in de verte prachtige ochtendmist boven het water hangen. Daarboven een blauwe hemel en de ochtendzon komt al boven de kim uit, maar beschijnt het water nog niet echt. De mist vormt een mooie witte wolk, die ik later ook over het land naast het water zie. Om het plaatje helemaal af te maken, vaart er een klein jacht op zijn dooie akkertje richting die mist.

Dit zijn van die momenten dat het heerlijk is om buiten te zitten op de fiets, zelfs als je dan op weg bent naar je werk.

Fietser

Wederom een fraaie ochtend om naar het werk te fietsen. Een klein beetje tegenwind, waardoor je het gevoel krijgt net iets langzamer te gaan. Maar aan de tijd die ik over de rit naar mijn werk heb gedaan is dat niet te merken.

Een deel van mijn route leidt langs de Vliet tussen Delft en Rijswijk. Redelijk vrij van auto's, dus lekker fietsen, zeker met zo'n zonnetje. Ter hoogte van TNO zag ik echter een fietsster langs de kant van de weg staan. Ze had een mobiele telefoon tegen haar oor aan en huilde tranen met tuiten. Op zo'n moment voel ik medelijden met haar en vraag me af wat voor nieuws ze net heeft gekregen. Dat het heel heftig nieuws is lijkt me wel duidelijk, anders zou ze er zo niet bij staan. Mijn gedachten dwalen een beetje af terwijl ik verder fiets. Er valt volop te speculeren, maar uiteindelijk zal ik het nooit weten. Ik voelde ook niet de behoefte om het te vragen. Maar het lijkt me verschrikkelijk als je dag op zo'n manier moet beginnen. Ik moet er maar niet aan denken dat ik zo'n telefoontje zou krijgen op weg naar mijn werk.

Voorjaar

De lente komt er aan. Ik merk het aan alles in en om het huis. De zon licht het hele huis op, te beginnen aan de voorkant. Corinne kijkt vrolijker, want het eind van de donkere winterperiode komt er aan. Ramen gaan open om de frisse lucht binnen te laten en de thermostaat van de verwarming wordt lager gedraaid ("we stoken niet voor de kraaien!" om maar een klassieker van mijn oma van stal te halen). Corinne is in de weer met snoeischaar, potaarde en tuinturf. Er ligt weer een groen kussen op opa's bankje in de tuin, waar Corinne, samen met de katten, van de eerste zonnestralen op haar gezicht heeft zitten genieten. Ik mag het afval naar de ondergrondse containers brengen en  geniet dan van de warmte van de zon.

Mensen buiten zijn vrolijker en vriendelijker. De vuilcontainers voor het tuinafval zijn vol, maar iedereen lacht naar elkaar als er met deksels gerommeld wordt om toch nog wat vuil in de bakken kwijt te kunnen. Het lijkt wel of de fietsers sneller uit de grond schieten dan de krokussen op zo'n fraaie zondag.

Ja, de lente is echt in aantocht, ik voel het......