Seine

In al die jaren dat ze in Parijs is geweest, heeft mijn lief nog nooit een boottocht op de Seine gemaakt. Hoog tijd om daar eens verandering in te brengen tijdens onze laatste trip naar Parijs.

We vinden een leuke, kleine maatschappij op het Île de la Cité, bij de Pont Neuf. Bij aankomst blijkt de eerstvolgende boot over 5 minuten te vertrekken, dus we hoeven niet lang te wachten.
Eenmaal aan boord zoeken we een plek aan de reling en in de zon. We zitten twee rijen achter een stel met twee kinderen. Het blijken Amerikanen te zijn.

Vrij vlot na het vertrek beginnen een aantal mensen aan boord een andere plek te zoeken, om de ideale plek voor foto's van al die Parijse bezienswaardigheden te hebben. De kinderen voor ons denken daar heel anders over en die zijn na een minuut of 10 wel klaar met de tocht. Ze besluiten om zich eens lekker te gaan vervelen. Ik kan me dat ook wel voorstellen, zo'n grote, drukke stad voor kleine kinderen. Ongetwijfeld hebben ze ook nog wat last van jet-lag. De moeder verhuist een rij naar voren en vader schuift wat verveeld aan bij de kinderen. Hij zit op zijn gemak en houdt met minimale inspanning zijn kinderen in de gaten. De kinderen zijn duidelijk gewend om met gejank en gejengel hun zin te krijgen, want er wordt ze regelmatig wat te eten toegeschoven om ze stil te houden. Ikea-ouders noem ik dat in gedachten.

Wij zitten ondertussen lekker relaxed in de zon en genieten van het uitzicht op Parijs vanaf de Seine.  Ondertussen komen een paar oudere dames voor de moeder zitten en staan, duidelijk tot haar ongenoegen. De moeder gaat nu wat zwerven, schuift van rij naar rij. Af en toe zit ze bij de kinderen, dan weer in de rij daarvoor of ze komt op de rij direct voor ons zitten. Na een half uur is de onrust uit haar kont verdwenen en blijft ze recht voor mijn lief zitten. Die is daar niet al te blij mee, want de dame is nogal draaikonterig en stuitert flink heen en weer in de stoel, waarbij de knieën van mijn lief niet ontzien worden. Haar knieën worden blauwer en haar humeur past zich navenant aan.

Vervolgens maakt de vader, zittend naast de twee jengelende kinderen, de oudere dames voor hem op niet mis te verstane wijze duidelijk dat hij het niet prettig vindt dat zij voor zijn neus staan en hem het uitzicht ontnemen. Het komt nogal bot en grof over, zoals hij "Pardon!" zegt. De dames kijken wat beteuterd en gaan toch maar zitten.

Mijn lief krijgt nu zo langzaam stoom uit haar oren en begint wat te mopperen over arrogante Amerikanen en hoe ze denken dat de hele wereld wel naar hun pijpen danst omdat ze nu eenmaal geld hebben. Ik ben het met haar eens dat bij dit stel het rekening houden met een ander wel duidelijk eenrichtingsverkeer is. Zij zijn de ontvangende partij in dit geval.

Maar we laten uiteindelijk de pret niet drukken en genieten gewoon van de boottocht op de Seine. Het zonnetje schijnt, we genieten lekker van een kort bezoek aan de stad en verheugen ons op het diner vanavond met een paar Parijse vrienden van ons. Wat wil je nog meer....

Lente

"Goedemorgen," zeg ik, als ik bij de receptie van het hotel ben aangekomen, "ik wil graag uitchecken.
"Dat is geen enkel probleem," zegt de receptioniste. Ze begint mijn rekening op te maken. "Was alles deze week in orde, meneer van de Leijgraaf?" vraagt ze.
"Ja hoor, geen enkel probleem gehad en zoals gewoonlijk is het verblijf hier weer prima geweest."
Ik check de rekening, zie dat deze in orde is en geef haar mijn credit card om af te rekenen.
"Het is alleen jammer dat het weer deze week wat tegenviel," ging ik verder. "Somber, regenachtig en het lijkt nu zelfs een beetje te sneeuwen."
"Sneeuwen?" vraagt ze.
"Ja hoor, kijk maar naar buiten."
"Maar dat kan niet hoor."
"Nou," zeg ik, "het ziet er toch echt als natte sneeuw uit."
"Meneer, heeft u op de kalender gekeken?"
"Ja," antwoord ik, "het is eind april."
"Dan is het dus lente en kan het niet meer sneeuwen hier in Montréal, meneer."

Voorjaar

De lente komt er aan. Ik merk het aan alles in en om het huis. De zon licht het hele huis op, te beginnen aan de voorkant. Corinne kijkt vrolijker, want het eind van de donkere winterperiode komt er aan. Ramen gaan open om de frisse lucht binnen te laten en de thermostaat van de verwarming wordt lager gedraaid ("we stoken niet voor de kraaien!" om maar een klassieker van mijn oma van stal te halen). Corinne is in de weer met snoeischaar, potaarde en tuinturf. Er ligt weer een groen kussen op opa's bankje in de tuin, waar Corinne, samen met de katten, van de eerste zonnestralen op haar gezicht heeft zitten genieten. Ik mag het afval naar de ondergrondse containers brengen en  geniet dan van de warmte van de zon.

Mensen buiten zijn vrolijker en vriendelijker. De vuilcontainers voor het tuinafval zijn vol, maar iedereen lacht naar elkaar als er met deksels gerommeld wordt om toch nog wat vuil in de bakken kwijt te kunnen. Het lijkt wel of de fietsers sneller uit de grond schieten dan de krokussen op zo'n fraaie zondag.

Ja, de lente is echt in aantocht, ik voel het......