Supertramp

Na een paar onstuimige dagen met regen en tegenwind tijdens de mijn fietstocht naar het werk was het vandaag zowaar een prachtige ochtend. Er was nauwelijks wind te bekennen en er was een strakblauwe hemel boven de Vliet te zien (jaja, ik blijf maar met water bezig deze periode, geen idee waarom). Kortom, schitterend fietsweer en ik genoot met volle teugen. Sterker nog, ik ging zingend naar mijn werk, want Crime of the Century van Supertramp speelde op de MP3 speler. Gelukkig had ik dopjes in, want zelfs ik kan niet tegen mijn eigen gezang, laat staan 'publiek'. Maar gelukkig was ik die snel voorbij voordat ik hun boze of verbaasde blikken zag.

Halverwege de tocht vroeg ik me ineens af waarom ik de teksten van dit album zo makkelijk mee kon zingen. Het is al weer een flinke tijd geleden dat ik de plaat draaide, maar toch kon ik probleemloos meegalmen. Dat heb ik trouwens vaak, dat ik de muziek en teksten van albums uit mijn tienertijd gewoon nog noot voor noot en woord voor woord herken. Met de muziek die ik veel recenter gekocht heb en die ik ook nog eens veel vaker speel, heb ik dat absoluut niet. Dan kan ik zelfs na een flink aantal speelbeurten nog verrast worden door een nummer dat voor mij volslagen nieuw klinkt.

Maar laten we het niet te zwaar maken deze morgen. De wolken kruipen al voor de blauwe luchten en ik zit ondertussen (niet zingend, vrees niet!) op kantoor. Het was leuk om vanmorgen weer even terug naar mijn eindexamentijd te gaan met de muziek. Zal wel door het eerste nummer op de plaat komen.

"I can see you in the morning when you go to school.
Don't forget your books, you know you've got to learn the golden rule."

Kunstmatige intelligentie

Wij hebben op het werk  follow-me printers. Reuze handig om niet aan één printer vast te zitten. Zeker niet als je haast hebt, want de wet van Murphy dicteert dan dat die printer het nou net even niet doet. Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft meegemaakt. Niet goed voor het stresslevel.

Maar goed, ik dwaal af. Van de week zag ik een tweetal redelijk hooggeschoolde collega's bij zo'n printer staan (ik was zelf op weg naar de koffieautomaat). Ze stonden voorover gebogen en je kon aan hun houding duidelijk zien dat ze geen idee hadden wat ze nu verder met de printer aan moesten.

Op zo'n moment denk ik dan: "Zouden machines dan toch intelligenter dan mensen zijn?"

Reis

De afgelopen week was ik voor een vergadering in Montréal, bij ICAO om precies te zijn. We vergaderen daar al een paar jaar om veiligheidseisen op te stellen voor het gebruik van onbemande vliegtuigen. De groep die hier mee bezig is bestaat uit vertegenwoordigers uit tientallen landen, verspreid over de hele wereld.

Ik zal jullie niet met allerlei details over ICAO en over veiligheidseisen vermoeien, maar je kan je voorstellen dat een dergelijke groep tot een kakofonie van meningen en accenten leidt tijdens de vergadering. Internationaal overleg kost daarom ook erg veel tijd. Allereerst moet je gezamenlijk dezelfde taal gaan praten (en dan bedoel ik in dit geval niet het Engels, maar de taal die bij de wereld van onbemande vliegtuigen hoort) en daarna moeten al die meningen langzaam maar zeker tot één uniforme mening omgebogen worden.
Een bij tijd en wijle moeizaam proces, waarbij je het gevoel hebt door dikke modder te moeten waden. Maar het is tegelijkertijd ook boeiend. Het ene moment kabbelt een bespreking rustig voort en wordt er flink vooruitgang geboekt, maar het andere moment is er een heftige woordenstrijd gaande die rustig een dag of wel langer kan duren. Onvermijdelijk allemaal, omdat de eisen nu eenmaal op basis van consensus moeten worden opgesteld. Lullen als Brugman schiet je tijdens deze besprekingen regelmatig door het hoofd.

Deze keer was het zwaar voor me. Allereerst omdat er nog een wat negatieve sfeer van de vorige vergadering hing. Daarbij kwam dat ik halverwege de week snotverkouden werd en nauwelijks meer een stem over had. Het valt niet mee om je standpunt te verdedigen met een piepstemmetje (als er al een stem is). Mijn stem is toch al gevoelig voor langdurig wat harder praten en met zo'n verkoudheid erbij moet ik hem helemaal forceren.  Je zal dan ook altijd zien dat juist op dat moment de heftigste discussie plaatsvindt en dan wil ik me toch niet onbetuigd laten. Maar het is uiteindelijk allemaal redelijk goed terecht gekomen en we lijken op hoofdlijnen overeenstemming te hebben over de aanpak van ons deel van de regels. Nu maar hopen dat bij de volgende vergadering de heleboel niet helemaal opnieuw besproken moet worden (ook dat zou niets nieuws zijn).

Na afloop van de vergadering ging is dus hondsberoerd en met een stopverfhoofd het vliegtuig in. Geen prettige manier om te reizen. Zaterdagochtend ben ik na thuiskomst nog even met Corinne mee geweest naar de markt. Niet dat ik heel veel nuttiger was dan de sjouwer van de boodschappen, maar ik heb haar niet in haar eentje laten gaan. Na de markt ben ik mijn bed in gedoken. Joep kroop snel aan mijn voeteneind, die laat zich een buitenkansje om op bed te slapen niet ontnemen. Een paar uur flink geslapen en na het douchen begon ik me zowaar wat beter te voelen.
Zaterdagnacht heb ik als een blok geslapen en lijk ik in ieder geval de jetlag redelijk te boven te zijn. Nu de verkoudheid nog.

Trein

Gisteren moest ik voor mijn werk naar Keulen. Geen probleem natuurlijk. Keulen is een leuke stad en ik kom er regelmatig. Deze keer had ik er voor gekozen om niet op één dag heen en weer te gaan, maar om een nachtje te blijven. Kon ik eindelijk weer eens met een Kölsch aan de oever van de Rijn op een terrasje zitten.

Helaas voor mij ging het aanvragen van de reis mis en daar kwam ik maandagmiddag pas achter. Tijd voor een alternatief dus, want mijn collega's in Keulen wilden wel graag dat ik langs kwam. Uiteindelijk gekozen voor toch maar een dagje heen en weer en in Utrecht zelf even een kaartje kopen. Zo gezegd, zo gedaan.

De ochtend ging voorbeeldig, geen problemen met de trein en ruim op tijd in Utrecht om een kaartje te kunnen kopen. Al met al vertrok ik met zo'n 5 minuten vertraging, maar dat is vrij gebruikelijk in de ochtendspits.
De tijd vloog, voor ik het wist was ik al in Keulen. Daar was het trouwens lekker zonnig gisteren.

Het werk ging de hele dag goed en rond 5 uur vertrok ik weer naar het station, om naar huis te gaan. Bij binnenkomst van Keulen Hbf zag ik op de borden dat mijn trein 5 minuten vertraging zou hebben. Geen probleem, ik ging toch nog snel iets eten. Na het eten was de vertraging opgelopen tot 15 minuten. Niet leuk, maar ach, allemaal te overzien. Maar vanaf hier ging het snel slechter. De vertraging liep via 40 minuten heel snel op naar 70 minuten. De volgende trein uit Keulen vertrekt normaal zo'n anderhalf uur later, dus mijn originele trein zou nog net iets sneller zijn. Helaas bleef het niet bij die 70 minuten, maar liep de vertraging op tot 110 minuten. De latere trein had ondertussen ook al 80 minuten vertraging, dus ik wist dat het een latertje zou gaan worden. Ik lummelde wat rond op het station en heb van pure ellende maar een Spaanse novelle gekocht. Kunnen we binnenkort weer eens ons Spaans oefenen.

Mijn originele trein had nu 150 minuten vertraging en de latere trein was al helemaal geannuleerd. Nu begon het voor mij knijp te lopen, want ik moest van Utrecht nog naar Delft, maar wilde niet met de nachttrein doorreizen, dan ben ik helemaal zo lang onderweg. Ik stond te dubben of ik niet een hotel zou gaan zoeken voor de nacht en dan de volgende ochtend terug zou gaan. Op dat moment werd ook mijn trein geannuleerd en ben ik op jacht gegaan naar een hotel kamer. Geen van mijn gebruikelijke hotels was beschikbaar, dus ik naar de DB service desk gegaan om te vragen hoe het nou verder moest. Bleek dat de latere trein toch niet geannuleerd was en met 80 minuten vertraging zou vertrekken. En een hotel voucher moest ik bij een andere service desk halen. Een vriendelijke vrouw die me daar hielp, maar het werkt natuurlijk niet echt handig zo. Zeker ook omdat bij de andere service desk natuurlijk een flinke rij stond te wachten, want niet alleen de treinen naar Amsterdam hadden vertraging in Keulen.

Ik ben dus maar weer terug naar het perron gegaan om op de vertraagde, latere trein te wachten (volgen jullie het nog). Tussendoor uiteraard ook even met thuis gebeld, want die wilde natuurlijk ook graag weten hoe laat het allemaal ging worden.

Om het verhaal niet nog veel langer te maken, ik ben uiteindelijk met de latere, vertraagde trein gegaan (die 80 minuten bleek redelijk waar te zijn). Mijn originele trein zou door een ander treinstel vervangen worden, maar daar werd, toen ik wegging, een vertraging van 200 minuten voor voorspeld. Het eerste stuk was bomvol, zelfs dringen bij het staan. Maar gelukkig moesten veel mensen er in Düsseldorf al uit, dus kon ik daarna gewoon zitten.

In Utrecht bleven we een paar minuten vlak voor het station staan wachten op een vrij spoor. Hierdoor miste ik natuurlijk net mijn intercity naar Rotterdam en de volgende trein werd meteen al met 10 minuten vertraging aangekondigd. Die vertraging liep op tot 15 minuten en hierdoor miste ik ook net een trein in Rotterdam om me naar Delft te brengen. Maar gelukkig ging er vrij vlot daarna nog een trein. Dat was wel de laatste trein van de normale dienstregeling, dus ik heb het net aan gehaald. Op Schiedam stonden we ook nog te wachten, zodat ik om 10 voor 1 's nachts op Delft station aan kwam. Zo'n drie en een half uur later dan het originele reisschema had voorspeld.

Corinne was al lang naar bed gelukkig. Hopelijk heb ik niet teveel kabaal gemaakt bij het binnenkomen.

Maar het was geen leuke reisdag gisteren.

Stroopwafels

Al flink wat jaren kom ik voor een project regelmatig op bezoek bij een Europees agentschap in Keulen. Bij wijze van grap zei mijn Engelse collega een keer dat ik wel eens koekjes voor bij de koffie mocht meenemen als ik op bezoek kwam. Dat laat ik me natuurlijk geen twee maal zeggen. Het eerstvolgende bezoek had ik een pak stroopwafels meegenomen. Bij het agentschap werkt een radjetoe aan nationaliteiten, waaronder (uiteraard) Nederlanders.
De paar Nederlanders die ik daar ken en waar ik mee werk vonden de stroopwafels een uitermate goed idee en tegenwoordig doe ik ze geen groter plezier dan bij een bezoek een pakje mee te nemen. Het liefst vers van de markt. Voor de niet-Nederlandse collega's waren de stroopwafels nieuw, maar ook die doe ik er dus een groot plezier mee.

Komende week wordt mijn laatste bezoek aan Keulen voor dit project. Er komt na een jaar of 5 een eind aan mijn deelname aan het werk, omdat ik aan het begin van dit jaar intern de overheid van baan ben veranderd. Gisteren op de markt hier in Delft een pakje stroopwafels gekocht, om het allemaal op de goede manier af te sluiten. Nu alleen nog hopen dat ik ze van de week niet vergeet mee te nemen.

Anders zit er niets anders op dan ze zelf maar opeten. :)

Werkweek

De afgelopen week was het erg druk op het werk.

Ik had een grote groep internationale collega's voor een vergadering op bezoek. We werken met deze groep aan internationale regels voor onbemande vliegtuigen en deze keer was het mijn beurt om gastheer te spelen.
Dat betekent dus een hele week vooral in het Engels communiceren. Op zich geen enkel probleem, maar het vraagt toch net wat meer energie van je dan een normale werkweek. Ik was dan ook erg blij dat Corinne 's avonds voor het eten zorgde en dat ik gewoon aan tafel kon schuiven zonder veel te hoeven doen.

Naast het overleg liepen een aantal andere zaken voor het werk de afgelopen week redelijk in de soep, dus ik moest met enige regelmaat de vergadering uit lopen om me met de andere zaken bezig te houden. Voelde me, zeker in de tweede helft van de week, echt een vliegende kiep.

Uiteindelijk is alles goed op zijn pootjes terecht gekomen en kan ik terugkijken op een drukke, vermoeiende, maar toch zeer geslaagde week. De internationale contacten zijn altijd leuk en deze week heb ik weer een paar nieuwe kennissen opgedaan waar ik de komende jaren ongetwijfeld met veel plezier mee zal samenwerken. Maar ik ben wel blij dat het er weer op zit.

Of ik aan mijn weekend toe ben, vraag je? Wat denk je zelf?