Tandsteen

Truus heeft last van tandsteen, vooral aan de tanden achterin haar mond. Vorig jaar ontdekten we het (bruinige en brokkelige tandjes) en de dierenarts liet toen zien hoe dit redelijk makkelijk te verwijderen is. Nagel er achter haken, wat kracht zetten en dan komt het tandsteen los en verschijnt weer een mooie witte tand. 

Makkelijker gezegd dan gedaan kom ik nu achter. Allereerst is Truus een stuk minder onder de indruk van mij dan van de dierenarts, dus ze protesteert wat fanatieker. Maar ze blijft een voorbeeldig poesje, want het protest wordt niet gewelddadig. Daarnaast moet je goed de slag hebben, want het tandsteen zit steviger vast dan je denkt. Omdat het ook helemaal tot aan het tandvlees loopt (dat ziet er ook rood en geïrriteerd uit), kom je nogal makkelijk tegen het tandvlees aan en dan begint ze een klein beetje te bloeden. Niet leuk allemaal, maar ja, het tandsteen laten zitten is ook geen optie.


Ik heb nu één kant helemaal gedaan en de andere kant voor de helft. Nog een paar pogingen en dan heeft ze weer een mooi gebit. Ik doe het heel voorzichtig aan, want ik wil haar ook niet al te zeer frustreren. Maar ze blijft voorbeeldig, want heel snel na de behandeling komt ze weer gewoon lief kopjes geven en bij me snorren.

Als de laatste stukjes eruit zijn, dan ga ik op zoek naar brokjes die tandsteen vorming voorkomen. Kan ik haar daar ook wat van voeren, zodat het in de toekomst (hopelijk) niet meer nodig is om haar tanden weer te grazen te nemen.

Truus

Dag allemaal, ik ben Truus. De trouwe lezers van de blog van Brillenvrouw (Corinne zegt die Kale nu tegen me, maar ze heet natuurlijk gewoon Brillenvrouw) weten dat ik de poes in huis ben. Ik heb al een paar keer tegen die Kale gezegd dat hij eens over mij moest schrijven in zijn blog, maar hij luistert niet naar me. Schattige dieren zijn altijd populair en zonder nou echt verwaand te klinken; ik ben natuurlijk heel schattig.  Maar ja, die Kale doet dus helemaal niets met mijn suggesties. Waarom een beetje poes nog mensen in dienst neemt, ik weet het niet. Ze luisteren nauwelijks of niet naar me.

Maar goed, als die Kale dan niet wil schrijven, dan doe ik dat zelf wel. Uiteraard met een leuke foto van mij erbij, want ik weet wel hoe ik publiek moet trekken. Mijn blog hier zal niet al te diepgravend zijn, daar gebruik ik de blog van Brillenvrouw wel voor. Die Kale denkt graag dat ie slim is en ik laat hem maar in die waan. Wij poezen onder elkaar weten wel beter.

Nu ik hier toch ben, wil ik wel even een probleempje met jullie bespreken. Zoals elke rechtgeaarde poes ben ik zeer gesteld op mijn vrijheid. Gelukkig heb ik Brillenvrouw en Kale zover gekregen dat ze een huis met een tuin hebben genomen, zodat ik lekker buiten kan spelen.Maar volledig tegen alle afspraken in hebben ze aan de randen van de tuin nu netten gespannen en daardoor kan ik er niet uit. Zo'n klein tuintje als hier is natuurlijk veel te klein voor mij, dus wil ik graag eens verder kijken en écht van mijn vrijheid genieten. Op de foto bij deze blog zie je me op de ladder in de tuin zitten peinzen hoe ik kan ontsnappen. Ik heb het nog niet helemaal uitgezocht, maar ik zal jullie op de hoogte houden.

Laat me toch niet door een paar mensen tegenhouden, zeg!!!