Zaterdagavond

Gisteren trakteerde lief me op een diner bij Seinpost. Afgelopen week was ik jarig en in plaats van cadeaus geven we elkaar al jaren een etentje. Het eten was weer heerlijk, maar daar gaat het deze blog niet over.

Op weg naar de tramhalte liep een gezin met twee kinderen voor ons. Opeens zien we de kinderen naar een
verlicht raam spurten en schaamteloos naar binnen staren. De ouders stonden er wat bij te kijken en een beetje te grinniken. Toen wij ze voorbij liepen, begrepen we ook waarom de kinderen zo schaamteloos stonden te kijken. In het huis werd Sinterklaas gevierd en de Sint en zijn Pieten waren heel duidelijk te zien. Het was prachtig om te zien hoe de kinderen geen enkele remming hadden en gewoon naar de Sint stonden te kijken. Volgens mij moet het ook een prachtig gezicht vanuit het huis geweest zijn, die twee kopjes boven de vensterbank.

Na de tramrit en een korte wandeling zaten we in Seinpost aan tafel. Komt er even later een groepje van vijf personen binnen en de dames in het gezelschap hadden allebei een hondje bij zich. Van die kleine schoothondjes, ik weet de naam niet precies. Maar goed, best wel apart om in een dergelijk restaurant gewoon met honden binnen te lopen. Het waren duidelijk bekenden van het restaurant, want er werd probleemloos een stoel bijgeschoven voor de honden. Ze moesten wel een stoel delen, ik denk dat ieder zijn eigen stoel ook het personeel wat te gortig werd.
De rest van de avond hebben de hondjes zich trouwens voorbeeldig gedragen en ik kan me voorstellen dat de heren aan tafel wat jaloers waren. De dames hadden namelijk erg veel aandacht voor de dieren.

Oh ja, had ik al gemeld dat ik spruiten en zuurkool heb gegeten tijdens de maaltijd? Sterker nog, het was een van de smakelijkste gangen van het menu.

Semliki Wildlife Reserve

We gaan in de ochtend een boottocht op Lake Albert maken, gericht op het spotten van de Shoebill. We rijden de doorgaande dirt road richting het meer af, maar vlak voor het meer slaat de jeep ineens af, de bush in. Ik denk nog dat we wat te vroeg zijn en dat de gids een korte drive maakt om vogels te spotten, maar ik zit er helemaal naast. De gids parkeert de jeep, pakt een koelbox en zegt dat we achter hem aan moeten wandelen richting het meer. Daar ligt een bootje op ons te wachten. We krijgen dus een privé boottocht. Het is heerlijk zo vroeg op het water. De vissers zijn al heel actief en zorgen voor mooie plaatjes onderweg. We komen ook diverse vogels tegen, zoals een pelikaan en wat bijzondere eenden. Ondertussen speurt onze gids met een verrekijker de omgeving af. Opeens geeft hij duidelijke aanwijzingen aan de stuurman. We varen snel de aangewezen kant uit. De gids heeft duidelijk wat gespot. Aan de rand van het meer gaan we het moeras deel in en daar zien we ineens een Shoebill staan op een drijvend eilandje van waterplanten. Al bomend worden we heel dicht bij de vogel gebracht (5-10 meter) en we kunnen deze bijzondere vogel van heel dichtbij bewonderen en fotograferen.

Na een tijdje varen we verder en komen nog een aantal mooie vogels tegen. In de verte zie ik wat vissers gebaren maken naar onze gids en ik krijg de stille hoop dat we misschien nog wel een Shoebill gaan zien. Deze keer zit ik er niet naast, want de vissers wijzen ons naar een volgend moeras, waar we uiteindelijk zelfs twee Shoebills zien. Dit stel is vader en kind en de eerste die we zagen was in ieder geval een vrouwtje en waarschijnlijk de moeder. Vader en kind zijn wat onrustig en als we de vader benaderen, besluit hij om weg te vliegen, zijn kind op te pikken en deze veilig de lucht in te sturen. Hijzelf landt niet zo ver van de eerste plek waar we hem gezien hebben, dus kunnen we achter hem aan blijven gaan. Op deze plek staat hij wat te drinken en dat geeft leuke, nieuwe foto’s. Hij blijkt een behoorlijk slordige drinker te zijn, want op één van mijn foto’s zie ik dat een hele straal water toch gewoon zijn bek uit loopt. Maar ook hier wordt hij wat onrustig van ons en vliegt weer weg. Ook nu weer een niet al te lang stuk, dus we zien hem verderop in het moeras staan. Deze keer heeft hij geen oog voor ons en kijkt heel geconcentreerd naar het water naast hem. Ongelooflijk hoe gefocust deze vogel kan zijn. We komen weer dichterbij en blijven foto’s en video’s maken. Opeens schiet hij voorover het water in en blijkt een vis gevangen te hebben. Geen kleine vis ook. Volgens de gidsen is het een longvis van zo’n twee kilo. Deze ene vis zorgt voor bijna al het voedsel dat de vogel op een dag nodig heeft. Het kost de Shoebill duidelijk heel veel moeite om de vis te doden. Hij is er zeker 5 minuten mee bezig en je ziet de vis de hele tijd spartelen. Zelfs als de kop van de vis gekraakt is, geeft hij niet op. Uiteindelijk legt hij het loodje en dan glijdt de vis heel snel naar binnen.

Een ongelooflijk mooie scene om te zien zo in de natuur en een van de hoogtepunten van deze vakantie. Zelfs onze gidsen zijn heel enthousiast en raken er niet over uitgepraat.

We verblijven hier in de Semlike Safari Lodge. De leukste lodge van deze hele reis.

Kibale Forest

Voor de Chimpansee Habituation Experience worden we aan het eind van een bosweg afgezet en vanaf daar wandelen we naar de chimpansees. Na zo’n kwartier wandelen vinden we een grote groep boven in een vijgenboom. Ze zijn onderdeel van één grote gemeenschap van 120 chimpansees. Dit is de enige groep die bezoek van toeristen kan krijgen tijdens de chimp tracking. Het doel van onze expeditie is om de hele gemeenschap gewend te laten raken aan menselijk bezoek. Voor ons is het vooral een hele lange chimp tracking. Alle chimpansees die we zien zitten hoog in de boom. We krijgen stijve nekken van het naar boven kijken. Het valt ook niet mee om foto’s van ze te maken, zo hoog in de bomen.

Ze zitten op hun gemak te ontbijten. De rijpe vijgen vallen overal naar beneden. Je moet af en toe goed dekking zoeken. Op een gegeven moment komt het alfa mannetje eraan gelopen. Hij klimt de boom in en wordt met luid gekrijs begroet. Het klinkt wat agressief, maar de chimpansees tonen gewoon respect voor ‘de grote baas’.

Er komen een paar mannetjes aan, die onder luid kabaal de bomen in klimmen. Bij de briefing was ons verteld dat we bij langs rennende chimpansees gewoon stil moeten blijven staan. Op het moment dat deze mannetjes langs ons sneller, herinnert de gids ons er aan. Dat is maar goed ook, want er komt er een op zo’n 30 centimeter voor mij langs rennen en mijn eerste neiging is toch zorgen dat ik uit de buurt ben. Ze zijn namelijk niet zo groot als ons, maar wel vele malen sterker. Het is wel een mooie ervaring om ze van zo heel dichtbij mee te maken.

Daarna wordt het urenlang wachten. De ochtend is koel, dus de chimpansees willen niet echt naar beneden komen. Sommigen kruipen zelfs gewoon terug in bed.

Het wordt nu tijd om te vertellen dat chimpansees gewoon hun behoeften boven in de boom doen. Het maakt ze niet uit of er toeristen onder staan als ze hun pies of poep naar beneden laten gaan. Ik kan uit ervaring vertellen dat ze gewoon op je hoofd poepen en pissen. Na die ervaring ben ik mijn hoed maar gaan dragen.

Op een gegeven moment komen de chimpansees de bomen uit en dan is het heel hard werken voor ons toeristen. We komen ogen en camera’s tekort om de chimpansees in alle rangen en standen in de bomen of op de grond te zien, te fotograferen en te filmen. Sommigen poseren echt voor ons en je merkt duidelijk dat ze heel erg aan mensen gewend zijn. Ze ogen volkomen op hun gemak met ons in de buurt.

Daarna wandelen we wat rond achter de chimpansees aan. We komen er al met al zo’n 40 in totaal tegen en op vele plekken zijn ze heel dicht te benaderen en kunnen we prachtige plaatjes schieten. Rond een uur of half 3 zijn we het als groep wel zat en besluiten terug te gaan. Onze chauffeurs halen ons op en brengen ons terug naar de lodge. Daar nemen we eerst een heerlijke douche om al het vuil af te spoelen (en geloof me, je voelt je niet lekker fris als er op je kop gescheten is).

Queen Elizabeth National Park

Nadat we bij onze lodge zijn aagekomen en geluncht hebben, gaan we op pad om een boottocht op het kanaal tussen Lake George en Lake Edward te maken. Tijdens de tocht gaat het voornamelijk om de vogels, maar andere dieren worden zeker niet uit het oog verloren. Naast heel veel vogels zien we heel erg veel buffels en nijlpaarden. Vooral de grazende nijlpaarden op de oever en een aantal nijlkrokodillen vormen een leuke afwisseling van de vele vogels. Helaas begint het te regenen en moeten we het laatste half uur doorbrengen met de zijwanden dicht van de boot, om te voorkomen dat wij en onze apparatuur volledig doorweekt zijn bij aankomst.

De volgende ochtend gaan we op lion tracking. In QENP zijn een aantal leeuwen van een nekband voorzien, zodat ze een signaal uitzenden die de medewerker van het Lion Conservation Program kan opsporen met een eenvoudige radio ontvanger en zoek antenne. Met deze apparatuur gaan we de savanne op, op jacht naar leeuwen.  We mogen voor deze tocht ook van de weg af, dus kunnen we de leeuwen van heel dichtbij bekijken. Niet alleen de leeuwen trouwens, want we rijden natuurlijk ook vlak langs allerlei ander wild tijdens de tocht. De hele ochtend besteden we aan het volgen van de leeuwen. We zien er in totaal zo’n 15, verdeelt over een groot gebied. De meeste leeuwen zijn vooral heel erg lui, dus het blijkt nagenoeg onmogelijk om een foto van een staande leeuw te maken. Het blijkt ook dat niet alleen in Ishasha de leeuwen in bomen klimmen, want hier vinden we twee leeuwen die ook gewoon in de boom klimmen.

 

 

Vooruit, als toetje:

Extra editie!

Na het avondeten gaan we terug naar onze cabin. Als we onze spullen wegzetten en ons willen gaan uitkleden, zien we op het muurtje tussen toilet en bed een slang kruipen. Het is een lichtbruine, met donkere vlekken. Hij is minstens 50 cm lang en ongeveer pinkdikte. Die willen we niet in onze cabin hebben als we gaan slapen! Dus loop ik in het stikdonker terug naar de open ruimte (gelukkig zijn we de eerste cabin vanaf deze ruimte) en vraag aan een van de bewakers of hij mee wil komen omdat er een slang in onze kamer zit. Hij haalt er iemand bij en beide mannen komen met me mee.  Ze zien de slang en besluiten dan om meer hulp te halen om hem te kunnen verdrijven. Uiteindelijk zijn er 5 medewerkers in en rond onze cabin bezig om de slang weg te halen. Daarbij spuiten ze flink wat gif in onze kamer, om te voorkomen dat de slang terug wil. Dat had niet echt nodig geweest want een van de bewakers besluit de slang te doden en weg te gooien. We laten de kamer nog even luchten en gaan dan slapen, toch wel een beetje nerveus.

Even voor alle duidelijkheid, de foto is niet van de slang in onze kamer, maar van een black mamba die we eerder op de dag zagen. Geloof me, die slang wil je niet eens in de buurt van je lodge hebben, zo giftig is die!

Ishasha

Onderweg naar Ishasha zien we diverse vogels, dus het is goed dat we bijtijds weggegaan zijn. Hoogtepunt is wel een buizerd die een slang heeft gevangen voor het ontbijt. Het duurt even voordat hij de slang gedood heeft, maar daarna is ie zo verdwenen.

Ishasha is een zuidelijke sectie van het Queen Elizabeth National Park. Als we langs de grens van het park rijden, op weg naar de ingang, zie ik in totaal al 5 olifanten. Die zijn een stuk makkelijker te spotten dan vogels.
Bij de ingang van het park word ik bij het plassen gadegeslagen door een vervet monkey. We zijn duidelijk elkaar aan het observeren. Tegelijkertijd vliegen de weavers af en aan met nestmateriaal. Ze hebben een echte luchtbrug tussen het struikgewas en de boom aangelegd.

In het park gaan we op zoek naar de boom klimmende leeuwen, dé bezienswaardigheid van dit deel van het park. We hebben geluk, want de eerste boom waarin ze kunnen zitten, vinden we een groep van 6 leeuwen. Ze zijn heel druk bezig met slapen. In alle rangen en standen hangen ze echt in de boom. We zijn niet de enige toeristen die voor deze leeuwen gekomen zijn, want er rijden nog twee safari groepen om de boom heen. Maar iedereen gunt elkaar gelukkig de goede plekjes om foto’s te maken.

Onderweg naar de lodge komen we nog een olifant en heel veel Oegandese Kob tegen, een antilope soort die je alleen in dit land vindt. Ze hebben een prachtig gewei, vind ik.

De volgende dag vertrekken we vroeg, om eerst een korte game drive te maken voordat we naar onze volgende lodge gaan. De drive is een groot succes, we zien veel vogels en het lukt me om een paar leuke foto’s te maken. Verder zien we een hyena moeder met twee jongen. Ze houdt ons goed in de gaten. In eerste instantie denken we dat ze een beetje ziek is en met een gestorven jong ligt, maar het blijkt een jonge antilope te zijn en ze ligt haar prooi gewoon te verdedigen.

Als we eenmaal de Ishasha sectie uit zijn, rijden we door de Queen Elizabeth Conservation Area, het gebied rond het nationale park. We zien weer veel vogels (de lijst van Corinne blijft groeien) en ook heel regelmatig olifanten. Helaas komen de olifanten niet dicht genoeg bij de jeep om mooie foto’s te maken. Hopelijk krijgen we verderop tijdens de reis betere kansen. Het blijft namelijk altijd leuk om olifanten te zien, onafhankelijk van hoe vaak je ze al gezien hebt.

Bwindi National Park, deel 2

We beleven hier te veel om in één blog te vertellen, dus hierbij de avonturen van de tweede dag.

Allereerst moet ik mezelf corrigeren. De apen die we gisteren rond de lodge zagen waren l’Hoest’s apen. Ik heb weer wat geleerd vandaag. :)

De ochtend van de tweede dag doen we een vogelwandeling met Peter. Weer een mooie tocht door het oerwoud, maar het trage tempo is slopend voor mijn rug. Echt, je loopt sneller in de Spuistraat op zaterdagmiddag bij het winkelen dan bij een vogelwandeling! Vogels kijken doe je met al je zintuigen, dus niet alleen met je ogen, maar bijvoorbeeld ook met je oren. Allereerst luister je op de roep van de vogels en kijkt naar beweging in de takken of bladeren. Daarna heb je een idee waar de vogel zit en kan je gericht op zoek gaan naar de vogel. Heb je die eenmaal in het zicht met je verrekijker, dan moet je hopen dat ie een tijdje stil blijft zitten, zodat je kan analyseren welke vogel het precies is. Peter is daar, als ervaren vogelaar heel goed in, maar voor ons moet hij heel lang stil zitten. En dan heb ik het nog niet eens over het proberen om ze op de foto te krijgen! Dat is pas echt monnikenwerk gecombineerd met engelengeduld.
Maar de wandeling was schitterend en ik heb genoten van het landschap om ons heen.

Na de lunch worden we opgehaald door een gids van de lokale Bohuma gemeenschap. Hij zal ons de komende 3 uur rondleiden. Onderweg vertelt hij van alles en nog wat over de lokale gewoonten en gebruiken en legt uit hoe de mensen de dagelijkse kost verdienen. We horen veel over koffie, thee en bananen, de producten die iedereen in de gemeenschap wel verbouwt. Deels voor eigen gebruik en deels voor de verkoop. Het landschap waar we doorheen wandelen is echt schitterend. Aan de ene kant landbouwgebied op de flanken van de bergen en aan de andere kant het oerwoud. Een mooi contrast.
We stoppen bij een medicijnman, die, in het Frans (!), het gebruik van de lokale kruiden uitlegt en hoe hij zijn patiënten behandelt. Alle kruiden groeien in zijn eigen tuin. Net voordat hij klaar is, begint het te regenen, en niet zo’n beetje ook. We besluiten om maar even in de hut te blijven zitten, totdat de ergste regen voorbij is.
De volgende stop is een lokale bananenbrouwer. Hij maakt geconcentreerd vruchtensap van de bananen en maakt daar vervolgens bananenwijn en bananen gin van. We mogen het allemaal proeven (kleine nipjes, want we moeten nog een eind wandelen) en het smaakt allemaal prima. De dranken worden handmatig gemaakt en het sap wordt al stampend door een sterke man in zo’n 1,5 á 2 uur uit de bananen geperst. Lijkt me geen eenvoudige klus.
Vanwege de regen staat Peter bij de kerk op ons te wachten en rijdt ons naar de laatste stop, de pygmee stam. Hier worden ons wat hutten getoond die ze vroeger in het regenwoud gebruikten en we worden getrakteerd op zang en dans. Toen Bwindi een nationaal park werd, werden deze pygmeeën geherhuisvest buiten de parkgrenzen. De locatie die we bezoeken is dan ook speciaal  voor toeristen gebouwd. Ze wonen zelf in wat luxere huizen tegenwoordig.

Vooruit, voor de fans van Ankole koeien die mijn blog lezen:

Bwindi National Park, deel 1

Nee, we gaan hier niet op zoek naar de berggorilla’s. Die hebben we de vorige keer in Rwanda al gezien. Deze keer wandelen we gewoon wat in het park en hopen leuke en mooie dingen te zien. We zijn hier in totaal twee dagen, dus dat wordt flink wandelen.

We staan de eerste dag vroeg op om een natuurwandeling te maken. Het doel is om de watervallen in het park te bekijken, een wandeling van zo’n 3-4 uur, afhankelijk van de conditie. En in ons geval is het ook afhankelijk van de vogels die we tegenkomen. In het eerste stuk stoppen we nog regelmatig voor vogels en zien we zowaar ook nog wat apen, zwarte colobus apen en roodstaartapen. Het park is niet alleen bekend om de berggorilla’s, want er zijn in totaal zo’n 12 apen soorten in het park te vinden.
Zodra we van het hoofdpad afgaan en echt de jungle induiken is het gedaan met de vogelpret. We klimmen, klauteren, glibberen en glijden ons een weg door het bos. Het is continu opletten waar je je voeten neerzet want voordat je het weet ga je onderuit op de glibberige ondergrond. Ik vind het heerlijk om wat inspannends te doen vandaag, even lekker dat luie zweet eruit werken na een paar dagen zitten in auto en boot. De beloning is ook fraai, want de watervallen die we zien zijn zeker het bekijken waard.

Op de terugweg vallen er een paar spatjes regen op ons. Het is niet voor niets het regenwoud natuurlijk. Maar de overlast valt mee, ik hoef mijn regenjas niet aan te doen.

Na de lunch vraagt een van de personeelsleden van de lodge of we de apen in de tuin gezien hebben. Nee dus. Wij met de fototoestellen naar de rand van het terras, foto’s maken van een paar zwarte colobus apen. Het blijkt uiteindelijk een enorme familie te zijn, die doodgemoedereerd de bomen en de trappen van de lodge over nemen. We weten af en toe niet waar we moeten kijken met al die apen om ons heen. De fotocamera’s maken overuren en we schieten flink wat fraaie foto’s en ook wat video’s. Uiteindelijk gaan we naar onze kamer terug en dan blijkt een flink deel van de groep op haar dooie gemak voor onze kamer te zitten. Langzaam lopen we verder, ondertussen nog meer foto’s makend. Eenmaal bij de kamer aangekomen, blijven de apen in de bomen rond onze kamer en op ons dak zitten. Ze hebben er duidelijk geen moeite mee om zo dicht bij mensen te zijn, maar ze zijn wel heel alert op ons.

Nshenyi Village

Geen wilde dieren deze keer, maar lokale Oegandese cultuur. We zijn een dag op een boerderij en draaien in het dagelijks leven mee.

Voor het ontbijt gaan we Ankole koeien melken en krijgen we wat uitleg wat de vrouw vervolgens met de melk doet. De traditionele rolverdeling tussen mannen en vrouwen is erg strikt. Mannen doen het buitenwerk en vrouwen doen het binnenwerk. Vanaf 12 jaar mogen vrouwen ook niet meer onbegeleid de bush in, dan moet er een man bij zijn.

Alles gebeurt met de hand. De karaffen waar de melk in opgevangen wordt zijn met rook ontsmet. De opening is vrij smal, dus het is goed mikken om de melk in de karaf te krijgen. Vervolgens wordt de melk in andere karaffen gedaan, één karaf voor elk gezinslid. De grootte van de karaf hangt bij de kinderen ook van de leeftijd af.
Al de overtollige melk wordt voor yoghurt of ghee gebruikt. Het karnen van de ghee gebeurt ook met de hand en elke keer wordt het vet afgeschept en bewaard voor de volgende dag. Ze maken trouwens van oudsher geen kaas in deze cultuur, maar daar beginnen ze nu wel iets mee te experimenteren.
Uiteindelijk mag Corinne een koe komen helpen melken. Het oogt nog vrij lastig om er melk uit te krijgen, dus ik denk dat ik het niet zo erg vind dat ik niet aan de beurt kom.

Na het ontbijt gaan we een kleine wandeling maken. Tijdens de wandeling kijken we vooral naar vogels en het is verbazingwekkend hoeveel verschillende soorten je tegenkomt op een stukje van een paar honderd meter. Ik probeer de vogels op de foto te krijgen, maar ze werken niet echt heel goed mee. Dan maar wat mensen die op de weg lopen vastgelegd. Peter en Corinne zijn druk bezig met het uitzoeken welke vogels ze zien en waar ze precies op moeten letten om de ene vogel van de andere te onderscheiden. Corinne leert heel erg veel over vogels observeren deze reis, dat is wel duidelijk. Het valt mij trouwens op dat Peter de vogels vooral eerst op het gehoor spot. Meestal herkent hij het geluid wel en weet dan welke vogel hij moet gaan zoeken.

Nog voor de lunch gaan we naar de maandelijkse markt in het dorp. De markt is gecoördineerde chaos, zoals Mary zegt. Wij kijken onze ogen uit en tegelijkertijd zijn wij de bezienswaardigheid voor het hele dorp. “Wie bekijkt nu wie” bekruipt me weer. We worden zelfs zo’n beetje over de hele markt gevolgd door een groepje kinderen. Mary heeft het lastig bij de kraampjes waar ze wat wil kopen, want omdat wij er bij zijn, gaat voor haar de prijs omhoog. Dus zo af en toe lopen we een beetje alleen door, zodat zij rustig kan onderhandelen. Maar ik denk niet dat dat veel geholpen heeft, want volgens mij wist binnen de kortste keren iedereen op de markt dat er een paar toeristen waren.

Na de markt gaan we door naar een lagere school. We worden door de hoofdonderwijzer ontvangen en op zijn kantoor (nee, we zijn echt niet stout geweest!) legt hij het een en ander over het reilen en zeilen van zijn school uit. Ons bezoek verstoort de lessen al, want uit de klassen waar we langs lopen hangen de leerlingen uit de ramen om naar ons te zwaaien en ons gedag te zeggen. We worden ook aan een drietal groepen (tweede, vijfde en zesde jaar) voorgesteld. De hele klas staat dan op om ons welkom te heten en zich als groep voor te stellen. Als wij vervolgens onszelf kort voorstellen, krijgen we een klein applaus van elke klas. Hier merk je wel dat Mary een tijdlang politica is geweest. Het gemak waarmee ze met het schoolhoofd praat en de klassen wat inspirerends weet te zeggen is indrukwekkend om te zien.
Als we weggaan is het zo’n beetje lunchtijd en alle leerlingen lopen over het terrein. Ik wil nog wat foto’s maken en dan is de beer echt los. De kinderen drommen voor mij tezamen, om maar op de foto te kunnen. Ze persen me zowat fijn als ik het resultaat op het scherm van de camera laat zien. Zo af en toe voel ik ook een leerling aan mijn arm voelen, om te kijken of ik echt zo’n lichte huid heb. Een ‘betrap’ ik er en ik bied haar mijn arm aan om te voelen. Ze twijfelt heel eventjes, maar voelt dan toch aan mijn onderarm. En ja, ik besta echt.

Na de lunch gaan we op pad richting het drielandenpunt hier vlak in de buurt. We stoppen onderweg voor flink wat vogels en bij de grensovergang van Oeganda, Rwanda en Tanzania lopen we wat rond en kijken uit over de rivier die de grens tussen Oeganda en Rwanda vormt. Er wordt daar een heel groot complex gebouwd, wat straks de grenspost van deze drie landen moet combineren. Ziet er indrukwekkend uit.

Lake Mburo

Bij het ontbijt kijken we al honderduit. Ik zie bavianen, wrattenzwijnen, impala’s en zowaar een paar elanden. Die laatste zie je niet zo snel, die zijn wat schuchter. Corinne ziet vooral veel vogels. Als de gids er bij komt zitten blijkt de lijst met vogels die we zien snel te groeien. 

De ochtend besteden we aan een game drive. Om 8 uur gaan we op pad. Bijna stapvoets rijden we richting de entree tot het park Lake Mburo. We zien veel vogels. De gids is over één vogel heel enthousiast, omdat deze normaliter niet in deze buurt thuishoort. De vogelgids geeft ook aan dat hij eigenlijk hier niet mag zijn. Maar ja, we hebben hem wel gezien en uitgebreid bestudeerd.

Lake Mburo is mooi, groen, heuvelachtig en helemaal niet druk met toeristen. Ik ben blij dat we besloten hebben om dit park nog een keer te bezoeken. Vorige keer vonden we dat we er eigenlijk te kort zijn geweest. Dat maken we nu goed met een extra dag in het park.
Naast de vele vogels (de lijst is al tot 35 soorten gegroeid) zien we ook flink wat Kobi en een aantal elanden. Hopelijk zijn de foto’s leuk geworden. Aan het eind van de tocht gaat het wat regenen, dus moet helaas het dak weer dicht. 

In de middag gaan we schuitje varen op Lake Mburo.

De tocht naar het meer is al een kleine safari. We zien veel soorten wild en ook nog diverse vogels.
De boottocht doen we samen met een Belgisch gezin, ouders en twee dochtertjes. De meisjes zijn duidelijk te jong voor een dergelijke tocht. Die vervelen zich al na een paar minuten. Nijlpaarden kunnen ze nog een beetje afleiden, maar voor vogels hebben ze geen enkele interesse.

We varen zo’n twee uur en volgen vooral de kustlijn. Daar zijn de interessante dingen namelijk te zien. Wij komen flink wat vogels tegen en de lijst blijft gestaag groeien. De finfoot en de heron zijn de twee bijzondere vogels die we zien op deze trip. Daarnaast zien we een African Fish Eagle bijna een mongoose vangen, maar de mongoose was hem te snel af. In het water zien we ook nog veel nijlpaarden en ook nog twee krokodillen. De eerste is heel erg klein (halve meter), de tweede is redelijk op maat.

Op de terugweg zien we ook weer van alles. Het valt me op dat ik vandaag heel veel bushbucks zie en zowaar hebben we foto’s van hun kop en niet van hun kont (zoals bij eerdere reizen).
Op het eind moet Peter er stevig de sokken in zetten, want we zijn laat en je ziet de zon langzaam zakken. Om een uur of 7 is het hier al donker en schemer doen ze niet echt aan.

Mamamba Bay Wetlands

Gaan we een van de hoogtepunten van deze reis al op de eerste dag meemaken? Dat is de vraag die we ons bij het wakker worden al stellen.
Eén van de redenen om terug te gaan naar Oeganda is om de Shoebill Stork te zien. Vlak bij Entebbe is een moeras, waar je een heel grote kans hebt om deze zeldzame vogel te zien.
We rijden vanaf de Gately Inn via onverharde wegen richting Mabamba swamp voor onze eerste activiteit. We gaan een paar uur met een kano door het moeras heen varen. Het doel is om allerlei vogels te zien maar vooral toch de Shoebill Stork.
Het is een prachtig gebied en ook nog eens lekker zonnig weer. We genieten met volle teugen, maar die Shoebill zit goed verstopt. Opeens wordt de gids enthousiast. Er vliegen twee Shoebills niet te ver van ons. We volgen ze en proberen foto’s te maken. Uiteindelijk landen ze een flink eind bij ons vandaan, dus die gaan we niet meer van dichtbij zien vandaag. 
De boot vaart door richting Lake Victoria. We komen onderweg diverse andere kano’s tegen. Grappig hoe de bootjes langs elkaar heen schuren in de smalle kanaaltjes. In het meer open gebied zien we allerlei mooie vogels (Corinne houdt de namen bij). We varen wat rond en maken flink wat foto’s. Na een tijdje stelt de gids voor om terug te gaan en met tegenzin geven we daar aan toe, toch wel een ietsiepietsie teleurgesteld dat we de Shoebill niet van dichtbij hebben gezien. Stiekem hoop ik nog op een toetje op de terugweg.
De gids ziet niet ver van ons vandaan nog een Shoebill vliegen en die landt zowaar niet te ver bij ons vandaan. Het plan wordt dus ter plekke gewijzigd en i.p.v. terug naar het vertrekpunt gaan we op jacht naar deze vogel. Een paar minuten later is het prijs! De motor van de boot gaat uit en zachtjes peddelend komen we dicht bij een Shoebill op de grond. We blijven wel op redelijke afstand, want je moet die vogel natuurlijk niet teveel laten schrikken. Maar met de zoomlenzen krijgen we hem goed op de foto. Hopelijk hebben we hem ook scherp op de foto gekregen. J
Na een paar minuten gaan we toch terug naar onze gids en we zijn helemaal enthousiast dat we op het allerlaatste moment toch deze hele bijzondere vogel hebben gezien. En dat op de eerste dag. Hier hadden we stiekem toch een beetje van gedroomd toen we het definitieve reisschema kregen.
Onze vakantie is nu al voor een groot deel geslaagd.

Bezoek

"Goedendag, u woont toch op de Hugo de Grootstraat?"
"Waarom wilt u dat weten?"
"Ik begrijp dat het een rare vraag is, maar we zijn de geschiedenis van mijn grootvader, Reijer de Lange aan het natrekken en hij heeft vroeger op hetzelfde adres als u gewoond. Kijkt u maar op onze website: www.reijerdelange.com"
"In dat geval, ja, ik woon op dat adres."
"Dan heb ik een vraag voor u. A.s. zaterdag komen wij met de familie naar Delft en we willen graag uw huis eens bezoeken. Vind u dat goed?"
"Dat vind ik prima, komt u maar langs."

Dat was het telefoongesprek een paar dagen geleden. Vanmorgen stonden ze voor de deur en inderdaad, er was een hele familie. Uiteindelijk wilden ze ons niet al te veel overlast bezorgen, dus kwamen er vier mensen van de hele groep naar binnen. Een echtpaar met twee zonen. De man bleek de zoon van Reijer te zijn en hij was hier geboren en getogen. Heeft in totaal zo'n 20 jaar in ons huis gewoond.

We hebben de mensen het hele huis laten zien. In het begin liepen ze nog wat beschroomd rond, maar dat zakte gelukkig snel. Met name de vader zag je echt helemaal teruggaan in de tijd in zijn gedachten. Hij herkende veel dingen wel, maar toch ook weer niet in het huis, want er zijn natuurlijk best dingen veranderd in de loop van de tijd.

Het leuke is dat Reijer schilder was. Er is dus een duidelijke link met lief, die ook schildert en daarvoor exact dezelfde kant van het huis heeft uitgezocht als hij. Licht op het noorden is het beste om te schilderen.

Het werd dus een heel leuk bezoek en ik ben blij dat we deze mensen een plezier hebben kunnen doen. Grappig om te zien hoe de cirkel op een bepaalde manier rond gaat.

Onderstaand een foto van Reijer, van de website afgehaald. Hopelijk vindt de familie dat niet erg.

Fiets

Als een beetje ervaren fietser ken je het gevoel wel. Er komt een tegenligger aan op een wat onhandig stuk weg en allebei besluit je van richting te veranderen om toch gewoon op die bots koers te blijven.

Dat had ik vanmorgen ook. Ik was nauwelijks op weg naar het werk en rijd langs het spoorviaduct in Delft richting Rijswijk. Het spoor in Delft wordt verplaatst naar ondergronds en tegelijkertijd doet de gemeente veel onderhoudswerk aan straten, riolen en leidingen. Al deze bouwactiviteiten komen op de Spoorsingel, langs het spoorviaduct, tezamen en dat zorgt voor een rommelige situatie voor fietsers en voetgangers. De passages zijn smal en lopen over de stoep, het plaveisel is hobbelig en steekt op sommige plekken vervaarlijk uit. Overal ligt zand en als je fietst, weet je, met losliggend zand moet je niet dollen.

Ik rijd op de weg niet ver voor de wegblokkade, waardoor je op de stoel/parkeerplaats naast/onder het spoorviaduct over een smalle weg moet tot vlak bij de Gist. Er komt een tegenligger aan en je ziet hem zoeken naar een begaanbare weg tussen losse tegels, stoepranden, bergjes zand enzovoorts. Hij ziet mij ook aankomen en het is duidelijk dat we vlak bij de blokkade bij elkaar zullen komen. Mijn eerste reactie is altijd om op de juiste koers te blijven en dus rechts te blijven fietsen. Maar deze tegenligger gaat pas op het laatste moment de stoep af en komt zo direct op mijn pad terecht. Ik verschuif mijn koers wat naar links en hij (dus) naar rechts. Ik ga verder naar links, zover mogelijk op de verkeerde weghelft, om hem alle ruimte te geven. Hij doet hetzelfde (omgekeerde idee) en komt dus nog steeds op mij af. We remmen af en hij begint te glijden op het losliggende zand. Vlak voor mijn fiets ligt hij stil op de weg. Gelukkig reden we niet hard meer op dat moment. Uiteraard stop ik om te kijken of het met hem gaat, maar alles is in orde. Zelfs geen schaafwond aan zijn hand en de fiets is ook nog prima in orde. Na een kort gesprek om zeker te weten dat echt alles goed met hem is, gaan we allebei weer op pad.

Nog even over de foto. Joep heeft helemaal niets met dit verhaal te maken, maar hij vond wel dat er een plaatje van mijn fiets bij moest. Daarnaast vond hij het een heel goed ideeom , in het kader van het verhogen van het aantal hits op mijn blog, een foto van hem toe te voegen. Hij denkt namelijk dat hij een populaire kater op het internet is.

Vuurwerk

Vorig weekend bij Seinpost in Scheveningen gegeten. Heel erg lekker. Met een prachtig uitzicht over de zee. Gelukkig was het geen strak blauwe hemel, maar waren er wat donkere, dreigende wolken, terwijl het gelukkig geen somber weer was.

De weg langs het restaurant was een groot deel van de avond rustig, dus konden we echt op ons gemak van het uitzicht (en het eten, maar dat heeft nou eenmaal minder last van passerend verkeer, zeker als de ramen dicht zijn) genieten. Totdat het donker werd. Ik had het me totaal niet gerealiseerd, maar het is deze weken vuurwerkfestival in Scheveningen. En dat begint natuurlijk niet als het nog licht is.
Langzaam maar zeker werd het steeds wat drukker en op een gegeven moment barstte het vuurwerk los. Fraai om te zien en dat vond eigenlijk iedereen in het restaurant wel. Grappig om te zien hoe iedereen zich omdraaide en en masse één richting uit keek. Er was even geen aandacht voor het restaurant en het eten. Volgens mij vond de bediening het ook niet erg, want ze hadden zo ook even de tijd om te kijken.

Opeens hoorde ik op de tafel naast me iemand zeggen; "dat is nou een drone." Ik meteen kijken natuurlijk. Het was dan wel zaterdagavond, en dan denk ik meestal niet aan mijn werk, maar het blijft toch altijd leuk, vliegtuigjes kijken. En jawel, daar hing pontificaal voor ons uit een drone, volgens mij druk met opnames maken van het vuurwerk. Ondertussen hadden wat meer mensen door dat hij daar vloog, want je zag er steeds meer naar het vliegtuigje kijken.

Grappig om die commotie zo eens te zien, maar ik heb maar niet gezegd dat die toestellen mijn dagelijks werk zijn. Ik wilde namelijk rustig verder genieten van het heerlijke eten.

Supertramp

Na een paar onstuimige dagen met regen en tegenwind tijdens de mijn fietstocht naar het werk was het vandaag zowaar een prachtige ochtend. Er was nauwelijks wind te bekennen en er was een strakblauwe hemel boven de Vliet te zien (jaja, ik blijf maar met water bezig deze periode, geen idee waarom). Kortom, schitterend fietsweer en ik genoot met volle teugen. Sterker nog, ik ging zingend naar mijn werk, want Crime of the Century van Supertramp speelde op de MP3 speler. Gelukkig had ik dopjes in, want zelfs ik kan niet tegen mijn eigen gezang, laat staan 'publiek'. Maar gelukkig was ik die snel voorbij voordat ik hun boze of verbaasde blikken zag.

Halverwege de tocht vroeg ik me ineens af waarom ik de teksten van dit album zo makkelijk mee kon zingen. Het is al weer een flinke tijd geleden dat ik de plaat draaide, maar toch kon ik probleemloos meegalmen. Dat heb ik trouwens vaak, dat ik de muziek en teksten van albums uit mijn tienertijd gewoon nog noot voor noot en woord voor woord herken. Met de muziek die ik veel recenter gekocht heb en die ik ook nog eens veel vaker speel, heb ik dat absoluut niet. Dan kan ik zelfs na een flink aantal speelbeurten nog verrast worden door een nummer dat voor mij volslagen nieuw klinkt.

Maar laten we het niet te zwaar maken deze morgen. De wolken kruipen al voor de blauwe luchten en ik zit ondertussen (niet zingend, vrees niet!) op kantoor. Het was leuk om vanmorgen weer even terug naar mijn eindexamentijd te gaan met de muziek. Zal wel door het eerste nummer op de plaat komen.

"I can see you in the morning when you go to school.
Don't forget your books, you know you've got to learn the golden rule."

Model

Het is niets dat Kale en Brillevrouw nieuwe fotospullen hebben, maar ze willen ze ook meteen proberen. Da's helemaal niet erg natuurlijk, als ze zich zouden beperken tot foto's van bloemen en vlinders. Desnoods foto's van die pokkezus van me. Maar nee, uiteraard ben ik vooral de klos. Dat krijg je als je zo fotogeniek bent als ik (en zo bescheiden ook, hoor ik Brillevrouw zeggen).

Ze lopen me de hele dag achterna en ze turen maar door zo'n zwart doosje naar me.

En commanderen dat ze doen! "Ga een zo zitten! Kijk eens deze kant op!" Uiteraard doe ik dat voor ze, want ik ben nu eenmaal een brave je-weet-wel kater (nou ja, meestal ben ik braaf).

Ik moet zeggen dat de plaatjes die ze maken er ook erg fraai uitzien, maar ja, wat wil je ook met zo'n model. Sterker nog, ik heb zelfs een foto gezien waarop mijn pokkezus mooi staat. Niet verder vertellen hoor, dat ik dat gezegd heb! En nee, je hoeft niet te smeken, die foto plaats ik natuurlijk never nooit niet op mijn blog. Er zijn grenzen!!!!

Het modelleren voor ze doe ik geheel vrijblijvend, want er staat nog geen extra brokje voer tegenover. Daarom ben ik het af en toe ineens gewoon zat en loop ik expres weg om hun foto te verzieken. Moeten ze me maar beter belonen hoor, eigen schuld!

Voorpret

De vakantie begint dichterbij te komen. Onze voorpret hiervoor begon al eind vorig jaar toen we de bestemming gingen uitzoeken en een rondreis gingen samenstellen. We hopen weer een mooie reis te maken naar Afrika. Deze keer willen we vooral veel vogels zien en fotograferen. Dat vraagt uiteraard om een update van onze camera's, want niets fotografeert zo mooi als nieuwe spullen natuurlijk!

Lief heeft zich de afgelopen dagen al enorm verdiept in een nieuwe lens voor haar digitale spiegelreflexcamera. De oude lens had tijdens de laatste safarireis weer eens mechanische kuren en dat kun je echt niet gebruiken op het moment dat het luipaard in de ideale pose voor je camera staat. Vandaar dat ze haar oog op een hele mooie Sony lens heeft laten vallen.
Gisteren kwam daar ineens het idee bij om ook de compactcamera te vervangen, want die is ook al weer flink wat jaren oud. Daar hebben we ons vanmorgen in verdiept. Uiteindelijk viel ons oog op een Panasonic Lumix.

Na de koffie zijn we eerst naar een fotozaak in Delft geweest, maar daar kregen we het goede gevoel niet bij. Wij dus op de fiets naar Hafo in Den Haag. In de winkel zien we een oude bekende die ons al een paar keer heeft geholpen bij Talens op de Markt in Delft. Hij was het na wat uitleg van onze wensen helemaal eens met de keuze van lief voor de lens. Sterker nog, hij had een prima 2e hands exemplaar liggen.
Toen we over de compactcamera begonnen wees hij ons op het iets nieuwere model van de Panasonic Lumix die we op het oog hadden. Deze kan foto's in RAW formaat maken en hij heeft ook een aparte zoeker, wel zo handig in het volle daglicht.

Wij zijn er dus klaar voor, voor die vogels in Oeganda. Wel nog even een beetje oefenen met de nieuwe spullen, maar dat is alleen maar meer voorpret voor de reis!

Fuut

Het is nog donker als de wekker gaat. Je begint te merken dat de langste dag al weer een tijdje geleden is. Ik kom hierdoor wat moeilijker mijn bed uit en het feit dat lief mag blijven liggen omdat ze een vrije dag heeft, helpt natuurlijk ook niet. Op de automatische piloot poets ik mijn tanden, doe een plas en ga douchen.
Aankleden, katten eten geven, tas inpakken en op de fiets op weg naar kantoor.

Ik mijmer een beetje over nog lekker in mijn bed liggen en ben een tikkie jaloers op lief, die nu vast met Joep en Truus strak tegen zich aan nog ligt te slapen. Dan stuur ik rechtsaf langs de Vliet (ja, die van de mist van van de week) en zie daar een fuut druk bezig in het water.
De fuut lijkt iets in zijn bek te hebben en als ik goed kijk zie ik inderdaad dat zij een visje te pakken heeft. Ongetwijfeld had ze trek in een lekker ontbijt.
Dan denk ik aan die vis en zeg tegen mezelf: "Kom op, zo slecht is jouw dag vandaag nou ook weer niet begonnen!"

Val

We zijn klaar met het kijken naar een aflevering van Carnivale. Lief zet thee voor haarzelf en ik begin langzaam de kamer op te ruimen en af te sluiten. Als haar thee klaar is, gaat ze alvast naar boven en ik loop richting de openslaande deuren om de tuin af te gaan sluiten.
Ineens hoor ik een doffe bons, maar het dringt maar half tot mij door. De katten kijken met een verbaasde en gealarmeerde blik naar het trapgat. Ik ga kijken wat er nu eigenlijk gebeurd is, want de bons kan ik niet helemaal thuis brengen.
Op de trap zie ik de voeten van lief liggen op de overloop. Ik schrik me rot en loop snel door naar boven. Ze ligt tegen de deur aan, mok thee half leeg, bril naast de mok op de grond. Ze ligt stil en maakt nauwelijks geluid. Nu schrik ik pas echt en mijn gedachten schakelen snel om. Zo te zien niets gebroken of zo en verder kan ik niet veel schade zien. Dan vraagt ze met een zacht stemmetje of ik een doekje wil pakken voor haar bloedneus. Nu zie ik dat ze flink bloedt. Haar hand is rood. Een paar seconden van lichte paniek en dan dringt haar vraag echt tot mij door. Ik pak een oude theedoek, geef die aan haar en help haar overeind. Ze is bang dat haar neus gebroken is.
In de badkamer maakt ze haar gezicht schoon en dan is te zien dat er in ieder geval geen verdere beschadiging aan haar gezicht is. De eerste klus is het bloeden van haar neus stelpen en dat gaat gelukkig vrij goed. Ondertussen haal ik wat ijsblokjes uit de vriezer en stop die in een washand, om haar gezicht wat te kunnen koelen. Zo kan ze de pijn en het zwellen van haar neus tegen gaan. Haar neus staat recht en het zwellen lijkt mee te vallen. Er is geen directe reden om naar een artsenpost te gaan, dus besluiten we om rustig aan te doen en wat te lezen op bed.

Eenmaal op bed komen mijn gedachten wat tot rust. Ik merk dat ik heel, heel erg geschrokken ben en er ook behoorlijk van slag van ben. We beginnen weer langzaam wat grapjes te maken en de spanning raken we op deze manier kwijt. Haar ademhaling is benauwd, maar haar neus zwelt verder niet en ook het bloeden is goed opgehouden. Het lijkt er op of alles met een sisser afloopt.

Ze slaapt uiteindelijk heel behoorlijk 's nachts en 's ochtends lijkt de schade mee te vallen. Uiteraard heeft ze hoofdpijn, maar dat is logisch, als je zo hard tegen een deur aan valt.

Mist

Op sommige dagen is het een genot om naar mijn werk te fietsen. Neem vanmorgen. Tussen Delft en Rijswijk fiets ik langs het Rijn-Schiekanaal (de Vliet volgens de locale bevolking). Ik ben altijd vroeg, dus ik speel dan muziek tijdens het fietsen. Pittige rock van het laatste live album van Rush om het fietstempo lekker hoog te houden.

Langs de Vliet rijdend zie ik in de verte prachtige ochtendmist boven het water hangen. Daarboven een blauwe hemel en de ochtendzon komt al boven de kim uit, maar beschijnt het water nog niet echt. De mist vormt een mooie witte wolk, die ik later ook over het land naast het water zie. Om het plaatje helemaal af te maken, vaart er een klein jacht op zijn dooie akkertje richting die mist.

Dit zijn van die momenten dat het heerlijk is om buiten te zitten op de fiets, zelfs als je dan op weg bent naar je werk.

Verjaardag

Afgelopen donderdag:

Mijn zus is vandaag jarig. Ik stuur een whatsapp om haar te feliciteren en te zeggen dat we ons verheugen op a.s. zondag. Ze stuurt een whatsapp terug om me te bedanken en om mij ook te feliciteren (met mijn zus).

Even later plaatst ze een post op Facebook om te melden dat ze jarig is. Alsof al haar vrienden dat niet al weten. Bij de foto plaatst ze twee foto's van vlak na haar geboorte. Ik zit op beide foto's bij mijn zus. Op de ene zit ze bij mijn moeder op schoot en geef ik haar een zoen en op de andere zit ik met haar op mijn schoot bij mijn moeder op het ziekenhuisbed.
Ik heb het er even moeilijk mee en moet weer terugdenken aan 24 jaar geleden. Het heeft in de loop van al die jaren wel een plaatsje gekregen, maar op dit moment denk ik toch even: "Shit, wat is het leven eigenlijk oneerlijk bij tijd en wijle."

Licht

Het is veel te lang geleden dat ik geblogd heb. Dit verhaaltje schiet er steeds bij in, maar het is nu wel tijd om het te vertellen.

Ik fietste naar mijn werk door Den Haag. Het is al weer een tijd geleden, want ik vertrok in het donker van huis. En geloof me, zo vroeg als het nu licht wordt, zo vroeg sta ik echt niet op!

Halverwege de route begon het licht te worden. Ik heb een hekel aan stoppen onderweg, dus wachtte ik met het uitdoen van mijn fietsverlichting tot het eerstvolgende verkeerslicht dat op rood stond en waar ik ook daadwerkelijk voor stopte. Mijn voor- en achterlicht deed ik uit en blijkbaar inspireerde ik de dame naast mij. Zij kon alleen niet goed bij haar achterlicht (ze had geen zin om af te stappen) en liet haar licht maar aan. Ik stond net te dubben om af te stappen en te helpen haar licht uit te doen, toen er een jonge dame haar fiets wat naar voren schoof en het licht uitschakelende. Zonder dralen, zonder poespas en poeha. Volgens mij heeft de voorste dame er zelfs niets van gemerkt. 

Het verkeerslicht sprong op groen en we trokken allemaal op. Tijdens het laatste stuk van de route dacht ik nog even na over de scene bij het verkeerslicht. Ik kwam tot de conclusie dat het wel goed komt, als er mensen zijn als die jonge dame die probleemloos en ongevraagd een ander helpenen daar helemaal niets voor hoeven te ontvangen.

Stemmen

Afgelopen donderdag was het weer zo ver, we mochten stemmen.

Ik worstel al een paar verkiezingen met dit voorrecht. De partijen lijken meer op elkaar dan ooit en alles en iedereen lijkt steeds een beetje meer naar rechts op te schuiven. Daarnaast lijkt geen enkele politicus zich echt druk meer te maken over de langere termijn. Vooruitkijken naar de volgende verkiezingen is al lange termijn denken.

Bij de laatste landelijke verkiezingen heb ik strategisch gestemd, maar daar heb ik direct na de formatie van het kabinet wel mijn bekomst van gekregen. Da's dus ook geen oplossing voor mijn worsteling.

Voor mij is niet stemmen geen optie. Het is een recht dat voor mij zeer belangrijk is. In andere landen sterven mensen in de strijd om dit recht te verwerven. Daar wil ik dus niet lichtzinnig van afzien. Verder vind ik dat je geen recht meer van spreken hebt als je niet stemt, want je hebt dan de kans laten lopen om in ieder geval nog te proberen om iets te veranderen.

Onlangs hoorde ik over een blanco stem. Dat leek me wel een goede optie. Je maakt gebruik van je stemrecht, maar geeft tegelijkertijd aan dat je geen van de partijen die deelnemen aan de verkiezingen echt ziet zitten.
In het hokje twijfelde ik nog even maar uiteindelijk heb ik mijn formulier dus blanco ingeleverd.

Het enige jammere van deze manier van stemmen is dat mijn protest in de statistiek van de verkiezingen verdwijnt en de boodschap niet meteen duidelijk bij de politici overkomt. Vandaar deze uitleg in mijn blog (niet dat ik de pretentie heb dat ook maar één politicus mijn blog leest).

Beter zou het zijn als er een hokje 'ik vind dat geen enkele kandidaat goed genoeg is om mij te vertegenwoordigen' op het stemformulier zou staan, maar tot die wijziging is aangebracht, stem ik voorlopig maar een tijdje blanco.

El elefante

Yo viajo mucho, por mi trabajo y para esparcimiento.

Esta tarde no quiero hablar de mi trabajo, solo de viajar de vacaciones.

Cuando  voy en vacaciones, prefiero un país con cultura, naturaleza, animales y buen comido. Todos tienen que ser especial del país, conque no deseo ver Starbucks en un país otro que los Estados Unidos, por ejemplo.

Deseo hablar de unos viajes más interesantes que hice. En 2003 visité Alaska y Yukon en America del norte. En un día, fui en un crusero para ver animales del mar. Durante este día vi animales como un delfin, un orca y una ballena por la primera vez de mi vida. Especialemente los delfines, que nadaban al lado del barco por unos minutes, eran un experiencia muy particular. El crusero duraba todo la mañana. Despues fui a mi casa para relajarme en la cama. De repente alguien llamada a la puerta. Levanté y abrí la puerta. Enfrente de mi casa eran un alce con su joven. Acerqué los para hacer unos fotos, pero cuando acercaba muy cerca el alce me amenazó y despues desaparecieron en el bosque.

En 2010 fui a Sudáfrica por mi trabajo. Despues del trabajo fui a Sabi Sands, un parque natural al lado de Kruger Park. Era mi primera vez en Africa conque era la primera vez que he visto animales del Grande Cinco. En Sabi Sands se esta en safari en un coche descapotable para ver los animales libremente. La primera tarde, fui en safari con mis colegas y Corinne. La naturaleza en la reserva es muy especial y este día tuvo bien tiempo, con muchos sol y una temperatura más de 30 grados. De repente, el chófer fue en el matorral. Detrás unos árboles estaba un elefante. Mi primer animal del Grande Cinco y muy, muy cerca de la coche. ¡Sólo 5 o 10 metros! Una experiencia para olvidar nunca.

Al final, el parador de Granada, que está en la Alhambra. Durante una vuelta de paradores en Andalucía, me alojé por una noche en este parador. Comer en los paradores es normalmente especial. En la Alhambra es un poca más especial. El restaurante está en el exterior del parador con vistas espectacular al Generalife. Con música clásica de la guitarra, toqué en vivo, era la cena más romántica de mi vida.

En el futuro, espero que vea paises como Argentina, Costa Rica, Namibia, Botswana y muchos, muchos más. Se tiene una lista de deseados con paises que quiero visitar es agradable, pero, lo que es el más importante de visitar estos paises es que voy a visitarlos con Corinne.