Reis

De afgelopen week was ik voor een vergadering in Montréal, bij ICAO om precies te zijn. We vergaderen daar al een paar jaar om veiligheidseisen op te stellen voor het gebruik van onbemande vliegtuigen. De groep die hier mee bezig is bestaat uit vertegenwoordigers uit tientallen landen, verspreid over de hele wereld.

Ik zal jullie niet met allerlei details over ICAO en over veiligheidseisen vermoeien, maar je kan je voorstellen dat een dergelijke groep tot een kakofonie van meningen en accenten leidt tijdens de vergadering. Internationaal overleg kost daarom ook erg veel tijd. Allereerst moet je gezamenlijk dezelfde taal gaan praten (en dan bedoel ik in dit geval niet het Engels, maar de taal die bij de wereld van onbemande vliegtuigen hoort) en daarna moeten al die meningen langzaam maar zeker tot één uniforme mening omgebogen worden.
Een bij tijd en wijle moeizaam proces, waarbij je het gevoel hebt door dikke modder te moeten waden. Maar het is tegelijkertijd ook boeiend. Het ene moment kabbelt een bespreking rustig voort en wordt er flink vooruitgang geboekt, maar het andere moment is er een heftige woordenstrijd gaande die rustig een dag of wel langer kan duren. Onvermijdelijk allemaal, omdat de eisen nu eenmaal op basis van consensus moeten worden opgesteld. Lullen als Brugman schiet je tijdens deze besprekingen regelmatig door het hoofd.

Deze keer was het zwaar voor me. Allereerst omdat er nog een wat negatieve sfeer van de vorige vergadering hing. Daarbij kwam dat ik halverwege de week snotverkouden werd en nauwelijks meer een stem over had. Het valt niet mee om je standpunt te verdedigen met een piepstemmetje (als er al een stem is). Mijn stem is toch al gevoelig voor langdurig wat harder praten en met zo'n verkoudheid erbij moet ik hem helemaal forceren.  Je zal dan ook altijd zien dat juist op dat moment de heftigste discussie plaatsvindt en dan wil ik me toch niet onbetuigd laten. Maar het is uiteindelijk allemaal redelijk goed terecht gekomen en we lijken op hoofdlijnen overeenstemming te hebben over de aanpak van ons deel van de regels. Nu maar hopen dat bij de volgende vergadering de heleboel niet helemaal opnieuw besproken moet worden (ook dat zou niets nieuws zijn).

Na afloop van de vergadering ging is dus hondsberoerd en met een stopverfhoofd het vliegtuig in. Geen prettige manier om te reizen. Zaterdagochtend ben ik na thuiskomst nog even met Corinne mee geweest naar de markt. Niet dat ik heel veel nuttiger was dan de sjouwer van de boodschappen, maar ik heb haar niet in haar eentje laten gaan. Na de markt ben ik mijn bed in gedoken. Joep kroop snel aan mijn voeteneind, die laat zich een buitenkansje om op bed te slapen niet ontnemen. Een paar uur flink geslapen en na het douchen begon ik me zowaar wat beter te voelen.
Zaterdagnacht heb ik als een blok geslapen en lijk ik in ieder geval de jetlag redelijk te boven te zijn. Nu de verkoudheid nog.

Welzijn

Hallo allemaal, hier is Joep. Tijd om weer eens de blog van Kale over te nemen. Ik heb namelijk een beetje liggen denken bij het slapen (en jullie weten, ik slaap nogal vaak) en die gedachten moet ik maar eens kwijt. Het gaat me om het verschil tussen welzijn en welvaart. Laatst liep Kale een beetje te mopperen op een ingezonden brief in de krant waarin voor hem weer eens duidelijk werd dat sommige liberalen welvaart en welzijn aan elkaar gelijk stellen. Maar dat is het natuurlijk niet. Over dat verschil heb ik eens liggen nadenken.

Welvaart is wel duidelijk. Je hebt dan de mogelijkheid om meer en luxere dingen aan te schaffen.  Dat is een duidelijk meetbare economische grootheid. 

Welzijn is wat complexer. Om een voorbeeld te geven, ik eet en slaap graag. De welvaart zorgt er voor dat er genoeg lekker eten in huis is om mij te voeren en dat er een bank en een bed in huis staan waar ik lekker uitgebreid op kan slapen. Maar ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om lekker in het zonnetje te liggen slapen. Dat ligt nóg lekkerder en dan lig ik nóg langer te genieten van het slapen. Dus zei ik een keer tegen Kale: “Joh, koop jij van die welvaart van jou nou eens lekker wat meer uren zon in huis, bij voorkeur schijnend op de bank of op bed.” “Dat kan ik niet,” zei Kale, “zonneschijn kan je niet kopen.” Mijn eerste reactie was om die Kale dan maar uit huis te sturen, want wat heb je dan aan hem, als hij zo’n simpele vraag niet kan beantwoorden. Maar ik besloot er over na te gaan denken. Onder het slapen natuurlijk (gelukkig scheen de zon die dag). Het begon me langzaam te dagen. Dat heerlijk liggen slapen in het zonnetje draagt in hoge mate bij aan mijn welzijn. Maar de welvaart kan daar niets aan veranderen, want die welvaart kan dus geen extra zon kopen. Dus zijn welvaart en welzijn twee wezenlijk andere dingen.

Ik had nog zo’n 12 uur slapen te gaan die dag, want ik slaap nu eenmaal bijna 20 uur per dag. Toen ben ik nog wat verder gaan denken. Ik was namelijk wel nieuwsgierig hoe het komt dat mensen welvaart en welzijn zo makkelijk verwarren. Dat komt voor een deel omdat onze boekhouders en dus managers (maar die link is een onderwerp voor een aparte blog, daar moet ik nog een nachtje over slapen) graag alles onder controle willen hebben. Controle begint bij alles precies weten en omdat ik Delft woon heb ik van die technische luitjes die hier rondstappen geleerd: meten = weten. De managers en boekhouders willen dus meten. Welvaart is veel makkelijker te meten dan welzijn, dus wordt voor het gemak welvaart gemeten, terwijl ze eigenlijk welzijn willen weten. Als je met welvaart begint, dan klopt het vergelijk nog wel. Want ik vind eten lekker en als ik van de welvaart eten kan kopen, lopen welvaart en welzijn hand in hand. Zo ook voor een bank en een bed. Maar ja, dan wil ik in de zon gaan liggen slapen en daar gaat de schoen dus wringen. Dan klopt de vergelijking niet meer. Sterker nog, ik denk dat teveel welvaart zelfs een negatief effect op welzijn kan hebben. Nog maar een praktijkvoorbeeld. Ik vroeg aan die Kale om meer voer voor mij te kopen, want eten vind ik lekker en doe ik graag. Daarop zei die Kale dat hij mij niet teveel voer wil geven, want dan word ik dik en krijg ik gezondheidsklachten. Met die klachten zou ik dan naar de dierenarts moeten. Daar schrok ik wel van, want ik ben een ervaren dierenarts-ganger en ik kan je vertellen, naar de dierenarts gaan is erg slecht voor mijn welzijn. Trouwens ook voor de welvaart van die Kale, want die moppert altijd als ie de rekening moet betalen.

Het was nu bijna etenstijd geworden, maar ik moest mijn gedachten nog even afmaken. Want ik merk dat heel veel mensen heel veel tijd en moeite steken in het behouden en vergroten van hun welvaart. Daar worden de mensen niet vrolijk van en gaan dan ook wat meer mopperen. Ze worden ontevreden wordt dan gezegd. Dat lijkt me nou typisch iets dat niet bijdraagt aan je welzijn, dus ik heb nu zelfs een tweede bewijs voor mijn stelling dat welvaart en welzijn niet gelijk zijn, gevonden.

Nu ga ik ophouden, want ik krijg kramp in mijn pootjes. Het is maar goed dat ik zoveel slaap, want dan kan ik lekker lang (en goed) nadenken.

Tandsteen

Truus heeft last van tandsteen, vooral aan de tanden achterin haar mond. Vorig jaar ontdekten we het (bruinige en brokkelige tandjes) en de dierenarts liet toen zien hoe dit redelijk makkelijk te verwijderen is. Nagel er achter haken, wat kracht zetten en dan komt het tandsteen los en verschijnt weer een mooie witte tand. 

Makkelijker gezegd dan gedaan kom ik nu achter. Allereerst is Truus een stuk minder onder de indruk van mij dan van de dierenarts, dus ze protesteert wat fanatieker. Maar ze blijft een voorbeeldig poesje, want het protest wordt niet gewelddadig. Daarnaast moet je goed de slag hebben, want het tandsteen zit steviger vast dan je denkt. Omdat het ook helemaal tot aan het tandvlees loopt (dat ziet er ook rood en geïrriteerd uit), kom je nogal makkelijk tegen het tandvlees aan en dan begint ze een klein beetje te bloeden. Niet leuk allemaal, maar ja, het tandsteen laten zitten is ook geen optie.


Ik heb nu één kant helemaal gedaan en de andere kant voor de helft. Nog een paar pogingen en dan heeft ze weer een mooi gebit. Ik doe het heel voorzichtig aan, want ik wil haar ook niet al te zeer frustreren. Maar ze blijft voorbeeldig, want heel snel na de behandeling komt ze weer gewoon lief kopjes geven en bij me snorren.

Als de laatste stukjes eruit zijn, dan ga ik op zoek naar brokjes die tandsteen vorming voorkomen. Kan ik haar daar ook wat van voeren, zodat het in de toekomst (hopelijk) niet meer nodig is om haar tanden weer te grazen te nemen.

Paps

Gisteravond hadden we met mijn vader afgesproken. Eerst een biertje in de kroeg (De Klomp, maar dat hebben de vaste lezers vast kunnen raden) en daarna gegeten bij Matties. De reden om af te spreken was wat minder leuk. Vorige week is een van zijn vriendinnen overleden en met haar begeleiden heeft hij het de afgelopen weken razend druk gehad. We spreken elkaar niet dagelijks of wekelijks, dus het is een beetje langs mij heen gegaan, totdat ik vorige week een afspraak met hem wilde maken. Toen hoorde we dat zijn vriendin op sterven lag (en die nacht daarna ook daadwerkelijk is overleden).
Gisteren was de crematie van die vriendin en we hadden aan mijn vader voorgesteld om 's avonds dan een hapje met hem te eten. Had hij meteen wat afleiding na zo'n zware dag en zware weken en kon hij ook een beetje zijn verhaal kwijt. Ere wie ere toekomt trouwens, het idee om hem uit te nodigen kwam bij Corinne vandaan.

Het is een hele leuke avond geworden. Allereerst natuurlijk in de kroeg. Corinne en ik zaten al op hem te wachten (de Leffe Radieuse was al voor een kwart leeg) toen hij met zijn fluitje bier aan kwam zetten. Het was direct duidelijk dat hij zin had in een gezellige avond.
Na het biertje zijn we dus naar Matties geweest, een leuk, klein restaurant dat nieuw was voor mijn vader. Daar hebben we gezellig verder gekletst over van alles en nog wat. Uiteraard ook veel over zijn overleden vriendin en over de crematie van eerder die dag. Ik kon merken dat hij het fijn vond om zo uitgebreid kletsen met ons. Mijn zus, zo bleek uit de verhalen van pa, was naar de crematie gekomen "om hem in zijn verdriet te steunen". Het was voor ons overduidelijk dat het hem heel goed deed dat mijn zus (goeie aktie, zus!) die tijd en aandacht voor hem had. Daar kwam dan de avond met ons samen bij, waar hij ook overduidelijk plezier aan beleefde. Ook wij hadden het prima naar ons zin hoor, denk niet dat wij er als zoutzakken bij hebben gezeten.
Na het eten zijn we nog voor een afzakkertje terug naar de kroeg gegaan. We waren duidelijk alle drie nog niet klaar met deze avond. Pa aan de koffie met cognac, Corinne aan de thee en ik aan de 400 Pound Monkey (als ze een bier naar je vernoemt hebben, moet je het natuurlijk ook wel drinken. :)).
Uiteindelijk ging mijn vader naar de bushalte, terug naar huis en zijn wij naar huis gewandeld. Een mooie afsluiting van een hele aangename avond.

Zoals al eerder gezegd, we hebben echt niet dagelijks of wekelijk contact, maar op dit soort dagen merk je maar weer dat het heel prettig is om zo'n vertrouwde omgeving als je familie te hebben waarop je altijd terug kan vallen. Het deed mijn vader gisteren zichtbaar goed dat zijn kinderen plus aanhang met hem meeleefden en hem wat extra aandacht gunden.

Het genoegen was geheel wederzijds, paps.

Inloopkast

Al sinds we hier in Delft wonen hebben we last van een centrale verwarming die langzaam maar zeker druk verliest. Elke 5-6 weken moet ik de installatie bijvullen. We zoeken al tijden naar het lek, maar tot nu toe niet gevonden. Tot een week geleden. Toen zagen we in de vestibule bruine vochtplekken in het plafond verschijnen. Ik meteen de vloer er boven opengemaakt, maar niet direct vocht te vinden. Wat me wel opviel was dat één van de leidingen flink smoezelig was, dus daar heb ik een stukje keukenrol om gebonden, om te kijken of er geen vocht langs zou lopen. Maar ik moest eigenlijk nog een deel van de vloer open breken, om te kijken of daar de lekkage zat.
De ruimte boven de vestibule is onze inloop kast. Als ik de vloer verder open zou gaan maken, dan moest ik flink in de kast gaan breken. Een goede gelegenheid vond Corinne om de kast maar meteen helemaal aan te pakken en opnieuw in te richten. De vorige bewoner had de kast diep en donker gemaakt en dat beviel ons al een hele tijd niet. Nu hadden we een smoes om maar eens aan de slag te gaan.

Ik dus een paar dagen voor de Pasen vrij genomen, zodat ik op mijn gemak de kast kon gaan slopen, verven en weer inrichten. Het slopen viel tegen. De vorige eigenaar had de kast zeer solide gebouwd en overal dikke balken en gipsplaten gebruikt. Maar goed, de kast was zaterdagmiddag helemaal kaal gesloopt. De gaatjes in de muren waren die avond ook gedicht. Gisteren konden we dus het puin uit de kast ruimen en twee keer een laag latex op de muren en het plafond aanbrengen. Vandaag de roeden en de planken opgehangen en de kast weer helemaal ingeruimd (wat een zooi verzamelt een mens, zeg!). De kast ziet er fris en licht uit en omdat de planken wat minder diep zijn, lijkt de kast ook nog eens groter.

Het enige wat nu nog moet gebeuren is de vloer. Maar dat komt een volgende keer wel. Nu eerst een beetje bijkomen van een weekend stevig doorwerken.

Joep

Mijn bazinnetje (je weet wel, Brillenvrouw) begrijpt me niet! Ik heb ontdekt dat ze me ontrouw is en daar ben ik heel verdrietig onder. De laatste tijd vond ik al dat ze wel heel vaak weg was en als ze dan thuis kwam en ik aan haar snuffelde, rook ik andere katten. Maar ja, denk je dan, ze zal wel onderweg een lieve straatkat tegengekomen zijn en die gekroeld hebben. Zo is Brillenvrouw namelijk wel. Altijd lief voor katten.
Maar sinds dit weekend weet ik het zeker. Ze heeft twee (!!) huizen waar ze naar toe gaat en katten eten geeft en ze kroelt. Ik rook drie andere katers en een lekkere poes toen ze thuis kwam.
Nu ben ik dus heel verdrietig en jaloers, want ik vind het al heel erg dat ze ook af en toe aandacht en voer aan die darm van een zus van me geeft (ik noem geen namen), maar nu ze gewoon ook buiten de deur andere katten heeft.... Ik kan wel janken!!

Het gerucht gaat trouwens dat ze naast die twee huizen nog een huis heeft, waar wel 4 katten (!!!) zijn die ze kroelt en eten geeft. Als dat waar is.......

En weet je wat het ergste is, die Kale hier in huis die helpt haar heel regelmatig! Die mag ik dus ook al niet!