Fiets

Als een beetje ervaren fietser ken je het gevoel wel. Er komt een tegenligger aan op een wat onhandig stuk weg en allebei besluit je van richting te veranderen om toch gewoon op die bots koers te blijven.

Dat had ik vanmorgen ook. Ik was nauwelijks op weg naar het werk en rijd langs het spoorviaduct in Delft richting Rijswijk. Het spoor in Delft wordt verplaatst naar ondergronds en tegelijkertijd doet de gemeente veel onderhoudswerk aan straten, riolen en leidingen. Al deze bouwactiviteiten komen op de Spoorsingel, langs het spoorviaduct, tezamen en dat zorgt voor een rommelige situatie voor fietsers en voetgangers. De passages zijn smal en lopen over de stoep, het plaveisel is hobbelig en steekt op sommige plekken vervaarlijk uit. Overal ligt zand en als je fietst, weet je, met losliggend zand moet je niet dollen.

Ik rijd op de weg niet ver voor de wegblokkade, waardoor je op de stoel/parkeerplaats naast/onder het spoorviaduct over een smalle weg moet tot vlak bij de Gist. Er komt een tegenligger aan en je ziet hem zoeken naar een begaanbare weg tussen losse tegels, stoepranden, bergjes zand enzovoorts. Hij ziet mij ook aankomen en het is duidelijk dat we vlak bij de blokkade bij elkaar zullen komen. Mijn eerste reactie is altijd om op de juiste koers te blijven en dus rechts te blijven fietsen. Maar deze tegenligger gaat pas op het laatste moment de stoep af en komt zo direct op mijn pad terecht. Ik verschuif mijn koers wat naar links en hij (dus) naar rechts. Ik ga verder naar links, zover mogelijk op de verkeerde weghelft, om hem alle ruimte te geven. Hij doet hetzelfde (omgekeerde idee) en komt dus nog steeds op mij af. We remmen af en hij begint te glijden op het losliggende zand. Vlak voor mijn fiets ligt hij stil op de weg. Gelukkig reden we niet hard meer op dat moment. Uiteraard stop ik om te kijken of het met hem gaat, maar alles is in orde. Zelfs geen schaafwond aan zijn hand en de fiets is ook nog prima in orde. Na een kort gesprek om zeker te weten dat echt alles goed met hem is, gaan we allebei weer op pad.

Nog even over de foto. Joep heeft helemaal niets met dit verhaal te maken, maar hij vond wel dat er een plaatje van mijn fiets bij moest. Daarnaast vond hij het een heel goed ideeom , in het kader van het verhogen van het aantal hits op mijn blog, een foto van hem toe te voegen. Hij denkt namelijk dat hij een populaire kater op het internet is.

Vuurwerk

Vorig weekend bij Seinpost in Scheveningen gegeten. Heel erg lekker. Met een prachtig uitzicht over de zee. Gelukkig was het geen strak blauwe hemel, maar waren er wat donkere, dreigende wolken, terwijl het gelukkig geen somber weer was.

De weg langs het restaurant was een groot deel van de avond rustig, dus konden we echt op ons gemak van het uitzicht (en het eten, maar dat heeft nou eenmaal minder last van passerend verkeer, zeker als de ramen dicht zijn) genieten. Totdat het donker werd. Ik had het me totaal niet gerealiseerd, maar het is deze weken vuurwerkfestival in Scheveningen. En dat begint natuurlijk niet als het nog licht is.
Langzaam maar zeker werd het steeds wat drukker en op een gegeven moment barstte het vuurwerk los. Fraai om te zien en dat vond eigenlijk iedereen in het restaurant wel. Grappig om te zien hoe iedereen zich omdraaide en en masse één richting uit keek. Er was even geen aandacht voor het restaurant en het eten. Volgens mij vond de bediening het ook niet erg, want ze hadden zo ook even de tijd om te kijken.

Opeens hoorde ik op de tafel naast me iemand zeggen; "dat is nou een drone." Ik meteen kijken natuurlijk. Het was dan wel zaterdagavond, en dan denk ik meestal niet aan mijn werk, maar het blijft toch altijd leuk, vliegtuigjes kijken. En jawel, daar hing pontificaal voor ons uit een drone, volgens mij druk met opnames maken van het vuurwerk. Ondertussen hadden wat meer mensen door dat hij daar vloog, want je zag er steeds meer naar het vliegtuigje kijken.

Grappig om die commotie zo eens te zien, maar ik heb maar niet gezegd dat die toestellen mijn dagelijks werk zijn. Ik wilde namelijk rustig verder genieten van het heerlijke eten.

Supertramp

Na een paar onstuimige dagen met regen en tegenwind tijdens de mijn fietstocht naar het werk was het vandaag zowaar een prachtige ochtend. Er was nauwelijks wind te bekennen en er was een strakblauwe hemel boven de Vliet te zien (jaja, ik blijf maar met water bezig deze periode, geen idee waarom). Kortom, schitterend fietsweer en ik genoot met volle teugen. Sterker nog, ik ging zingend naar mijn werk, want Crime of the Century van Supertramp speelde op de MP3 speler. Gelukkig had ik dopjes in, want zelfs ik kan niet tegen mijn eigen gezang, laat staan 'publiek'. Maar gelukkig was ik die snel voorbij voordat ik hun boze of verbaasde blikken zag.

Halverwege de tocht vroeg ik me ineens af waarom ik de teksten van dit album zo makkelijk mee kon zingen. Het is al weer een flinke tijd geleden dat ik de plaat draaide, maar toch kon ik probleemloos meegalmen. Dat heb ik trouwens vaak, dat ik de muziek en teksten van albums uit mijn tienertijd gewoon nog noot voor noot en woord voor woord herken. Met de muziek die ik veel recenter gekocht heb en die ik ook nog eens veel vaker speel, heb ik dat absoluut niet. Dan kan ik zelfs na een flink aantal speelbeurten nog verrast worden door een nummer dat voor mij volslagen nieuw klinkt.

Maar laten we het niet te zwaar maken deze morgen. De wolken kruipen al voor de blauwe luchten en ik zit ondertussen (niet zingend, vrees niet!) op kantoor. Het was leuk om vanmorgen weer even terug naar mijn eindexamentijd te gaan met de muziek. Zal wel door het eerste nummer op de plaat komen.

"I can see you in the morning when you go to school.
Don't forget your books, you know you've got to learn the golden rule."

Model

Het is niets dat Kale en Brillevrouw nieuwe fotospullen hebben, maar ze willen ze ook meteen proberen. Da's helemaal niet erg natuurlijk, als ze zich zouden beperken tot foto's van bloemen en vlinders. Desnoods foto's van die pokkezus van me. Maar nee, uiteraard ben ik vooral de klos. Dat krijg je als je zo fotogeniek bent als ik (en zo bescheiden ook, hoor ik Brillevrouw zeggen).

Ze lopen me de hele dag achterna en ze turen maar door zo'n zwart doosje naar me.

En commanderen dat ze doen! "Ga een zo zitten! Kijk eens deze kant op!" Uiteraard doe ik dat voor ze, want ik ben nu eenmaal een brave je-weet-wel kater (nou ja, meestal ben ik braaf).

Ik moet zeggen dat de plaatjes die ze maken er ook erg fraai uitzien, maar ja, wat wil je ook met zo'n model. Sterker nog, ik heb zelfs een foto gezien waarop mijn pokkezus mooi staat. Niet verder vertellen hoor, dat ik dat gezegd heb! En nee, je hoeft niet te smeken, die foto plaats ik natuurlijk never nooit niet op mijn blog. Er zijn grenzen!!!!

Het modelleren voor ze doe ik geheel vrijblijvend, want er staat nog geen extra brokje voer tegenover. Daarom ben ik het af en toe ineens gewoon zat en loop ik expres weg om hun foto te verzieken. Moeten ze me maar beter belonen hoor, eigen schuld!

Voorpret

De vakantie begint dichterbij te komen. Onze voorpret hiervoor begon al eind vorig jaar toen we de bestemming gingen uitzoeken en een rondreis gingen samenstellen. We hopen weer een mooie reis te maken naar Afrika. Deze keer willen we vooral veel vogels zien en fotograferen. Dat vraagt uiteraard om een update van onze camera's, want niets fotografeert zo mooi als nieuwe spullen natuurlijk!

Lief heeft zich de afgelopen dagen al enorm verdiept in een nieuwe lens voor haar digitale spiegelreflexcamera. De oude lens had tijdens de laatste safarireis weer eens mechanische kuren en dat kun je echt niet gebruiken op het moment dat het luipaard in de ideale pose voor je camera staat. Vandaar dat ze haar oog op een hele mooie Sony lens heeft laten vallen.
Gisteren kwam daar ineens het idee bij om ook de compactcamera te vervangen, want die is ook al weer flink wat jaren oud. Daar hebben we ons vanmorgen in verdiept. Uiteindelijk viel ons oog op een Panasonic Lumix.

Na de koffie zijn we eerst naar een fotozaak in Delft geweest, maar daar kregen we het goede gevoel niet bij. Wij dus op de fiets naar Hafo in Den Haag. In de winkel zien we een oude bekende die ons al een paar keer heeft geholpen bij Talens op de Markt in Delft. Hij was het na wat uitleg van onze wensen helemaal eens met de keuze van lief voor de lens. Sterker nog, hij had een prima 2e hands exemplaar liggen.
Toen we over de compactcamera begonnen wees hij ons op het iets nieuwere model van de Panasonic Lumix die we op het oog hadden. Deze kan foto's in RAW formaat maken en hij heeft ook een aparte zoeker, wel zo handig in het volle daglicht.

Wij zijn er dus klaar voor, voor die vogels in Oeganda. Wel nog even een beetje oefenen met de nieuwe spullen, maar dat is alleen maar meer voorpret voor de reis!

Fuut

Het is nog donker als de wekker gaat. Je begint te merken dat de langste dag al weer een tijdje geleden is. Ik kom hierdoor wat moeilijker mijn bed uit en het feit dat lief mag blijven liggen omdat ze een vrije dag heeft, helpt natuurlijk ook niet. Op de automatische piloot poets ik mijn tanden, doe een plas en ga douchen.
Aankleden, katten eten geven, tas inpakken en op de fiets op weg naar kantoor.

Ik mijmer een beetje over nog lekker in mijn bed liggen en ben een tikkie jaloers op lief, die nu vast met Joep en Truus strak tegen zich aan nog ligt te slapen. Dan stuur ik rechtsaf langs de Vliet (ja, die van de mist van van de week) en zie daar een fuut druk bezig in het water.
De fuut lijkt iets in zijn bek te hebben en als ik goed kijk zie ik inderdaad dat zij een visje te pakken heeft. Ongetwijfeld had ze trek in een lekker ontbijt.
Dan denk ik aan die vis en zeg tegen mezelf: "Kom op, zo slecht is jouw dag vandaag nou ook weer niet begonnen!"

Val

We zijn klaar met het kijken naar een aflevering van Carnivale. Lief zet thee voor haarzelf en ik begin langzaam de kamer op te ruimen en af te sluiten. Als haar thee klaar is, gaat ze alvast naar boven en ik loop richting de openslaande deuren om de tuin af te gaan sluiten.
Ineens hoor ik een doffe bons, maar het dringt maar half tot mij door. De katten kijken met een verbaasde en gealarmeerde blik naar het trapgat. Ik ga kijken wat er nu eigenlijk gebeurd is, want de bons kan ik niet helemaal thuis brengen.
Op de trap zie ik de voeten van lief liggen op de overloop. Ik schrik me rot en loop snel door naar boven. Ze ligt tegen de deur aan, mok thee half leeg, bril naast de mok op de grond. Ze ligt stil en maakt nauwelijks geluid. Nu schrik ik pas echt en mijn gedachten schakelen snel om. Zo te zien niets gebroken of zo en verder kan ik niet veel schade zien. Dan vraagt ze met een zacht stemmetje of ik een doekje wil pakken voor haar bloedneus. Nu zie ik dat ze flink bloedt. Haar hand is rood. Een paar seconden van lichte paniek en dan dringt haar vraag echt tot mij door. Ik pak een oude theedoek, geef die aan haar en help haar overeind. Ze is bang dat haar neus gebroken is.
In de badkamer maakt ze haar gezicht schoon en dan is te zien dat er in ieder geval geen verdere beschadiging aan haar gezicht is. De eerste klus is het bloeden van haar neus stelpen en dat gaat gelukkig vrij goed. Ondertussen haal ik wat ijsblokjes uit de vriezer en stop die in een washand, om haar gezicht wat te kunnen koelen. Zo kan ze de pijn en het zwellen van haar neus tegen gaan. Haar neus staat recht en het zwellen lijkt mee te vallen. Er is geen directe reden om naar een artsenpost te gaan, dus besluiten we om rustig aan te doen en wat te lezen op bed.

Eenmaal op bed komen mijn gedachten wat tot rust. Ik merk dat ik heel, heel erg geschrokken ben en er ook behoorlijk van slag van ben. We beginnen weer langzaam wat grapjes te maken en de spanning raken we op deze manier kwijt. Haar ademhaling is benauwd, maar haar neus zwelt verder niet en ook het bloeden is goed opgehouden. Het lijkt er op of alles met een sisser afloopt.

Ze slaapt uiteindelijk heel behoorlijk 's nachts en 's ochtends lijkt de schade mee te vallen. Uiteraard heeft ze hoofdpijn, maar dat is logisch, als je zo hard tegen een deur aan valt.

Mist

Op sommige dagen is het een genot om naar mijn werk te fietsen. Neem vanmorgen. Tussen Delft en Rijswijk fiets ik langs het Rijn-Schiekanaal (de Vliet volgens de locale bevolking). Ik ben altijd vroeg, dus ik speel dan muziek tijdens het fietsen. Pittige rock van het laatste live album van Rush om het fietstempo lekker hoog te houden.

Langs de Vliet rijdend zie ik in de verte prachtige ochtendmist boven het water hangen. Daarboven een blauwe hemel en de ochtendzon komt al boven de kim uit, maar beschijnt het water nog niet echt. De mist vormt een mooie witte wolk, die ik later ook over het land naast het water zie. Om het plaatje helemaal af te maken, vaart er een klein jacht op zijn dooie akkertje richting die mist.

Dit zijn van die momenten dat het heerlijk is om buiten te zitten op de fiets, zelfs als je dan op weg bent naar je werk.

Verjaardag

Afgelopen donderdag:

Mijn zus is vandaag jarig. Ik stuur een whatsapp om haar te feliciteren en te zeggen dat we ons verheugen op a.s. zondag. Ze stuurt een whatsapp terug om me te bedanken en om mij ook te feliciteren (met mijn zus).

Even later plaatst ze een post op Facebook om te melden dat ze jarig is. Alsof al haar vrienden dat niet al weten. Bij de foto plaatst ze twee foto's van vlak na haar geboorte. Ik zit op beide foto's bij mijn zus. Op de ene zit ze bij mijn moeder op schoot en geef ik haar een zoen en op de andere zit ik met haar op mijn schoot bij mijn moeder op het ziekenhuisbed.
Ik heb het er even moeilijk mee en moet weer terugdenken aan 24 jaar geleden. Het heeft in de loop van al die jaren wel een plaatsje gekregen, maar op dit moment denk ik toch even: "Shit, wat is het leven eigenlijk oneerlijk bij tijd en wijle."

Licht

Het is veel te lang geleden dat ik geblogd heb. Dit verhaaltje schiet er steeds bij in, maar het is nu wel tijd om het te vertellen.

Ik fietste naar mijn werk door Den Haag. Het is al weer een tijd geleden, want ik vertrok in het donker van huis. En geloof me, zo vroeg als het nu licht wordt, zo vroeg sta ik echt niet op!

Halverwege de route begon het licht te worden. Ik heb een hekel aan stoppen onderweg, dus wachtte ik met het uitdoen van mijn fietsverlichting tot het eerstvolgende verkeerslicht dat op rood stond en waar ik ook daadwerkelijk voor stopte. Mijn voor- en achterlicht deed ik uit en blijkbaar inspireerde ik de dame naast mij. Zij kon alleen niet goed bij haar achterlicht (ze had geen zin om af te stappen) en liet haar licht maar aan. Ik stond net te dubben om af te stappen en te helpen haar licht uit te doen, toen er een jonge dame haar fiets wat naar voren schoof en het licht uitschakelende. Zonder dralen, zonder poespas en poeha. Volgens mij heeft de voorste dame er zelfs niets van gemerkt. 

Het verkeerslicht sprong op groen en we trokken allemaal op. Tijdens het laatste stuk van de route dacht ik nog even na over de scene bij het verkeerslicht. Ik kwam tot de conclusie dat het wel goed komt, als er mensen zijn als die jonge dame die probleemloos en ongevraagd een ander helpenen daar helemaal niets voor hoeven te ontvangen.