Na het ontbijt gaan we naar de voet van de Rwenzori Mountains. Daar maken we een rondwandeling door een lokale gemeenschap die in de heuvels daar leven. Tijdens de wandeling moeten we flink klimmen, maar dat zien we maar als training voor onze tocht naar de berggorilla’s later in de vakantie. Onderweg worden we overal begroet door groepjes kinderen (“How are you?”), die zelfs aan komen rennen als we er aan komen. Als ze zien dat we foto’s willen gaan maken, dan worden ze nog vrolijker en gaan ze in sommige gevallen echt poseren. We zwaaien ons rot tijdens deze wandeling en we lijken wel Amerikaanse celebreties met een continue aangeplakte glimlach. Bij een van de groepen kinderen suggereert Corinne dat ik de foto die ik heb gemaakt aan ze laat zien. De kinderen vinden het prachtig om zichzelf op zo’n schermpje terug te zien. Als ze de foto gezien hebben, raakt een van de meisjes heel voorzichtig mijn hand aan. Ik lach vriendelijk naar haar en ze wordt iets brutaler. Nu strijkt ze zachtjes over mijn arm, alsof ze wil voelen of zo’n blanke huid wel echt is. Het is een heel apart moment om mee te maken.
Ondertussen vertelt de gids over de gemeenschap en over de activiteiten die ze in dienst van de gemeenschap ontwikkelen, zoals dit soort wandelingen. Met de opbrengsten financieren ze allerlei zaken voor de gemeenschap, zoals scholen e.d.. De regering regelt een aantal zaken voor de mensen, maar zoiets als scholen zijn eigenlijk net niet fijn genoeg verspreid over het land, waardoor kinderen soms flinke afstanden naar school moeten lopen en dan vaak afhaken. De lokale gemeenschappen, in samenwerking met de kerk, vullen dat gat aan en zorgen voor extra scholen.
Het laatste, meest steile stuk van de klim slaan we over. We zijn niet zo van die klimgeiten en het voorgaande stuk is al behoorlijk stevig klimmen geweest. Na wat te hebben staan rusten en ons te hebben verbaasd over het gemak waarmee hele families op blote voeten deze heuvels op en af gaan, gaan we weer naar beneden. Sommige stukken gaan op het gemak, andere stukken kosten wat meer moeite. Onderweg worden we nog steeds uitbundig begroet door kinderen. Op een plek loopt het iets anders. Ik zie een jongetje op een houten step op het pad naast ons steppen. Het lijkt me een mooi plaatje op te leveren, dus ik maak een foto van de jongen. Hij schrikt daar echter zó van dat hij zijn step laat vallen en luid gillend terug naar huis rent. Daar staan de andere kinderen hem al lachend op te wachten. Ze lopen uiteindelijk met ze allen naar ons toe en daar maken we nog wat foto’s. Ondertussen zijn ook de vader en moeder tevoorschijn gekomen en die staan ook uitgebreid lachend naar ons te zwaaien. Het is de eerste en enige keer deze wandeling dat de ouders ook enthousiast naar buiten komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten