Kerstvakantie

Ik ben niet zo van de feestdagen. Uiteraard geniet ik wel van de vrije dagen die het oplevert, maar verder heb ik er niet veel mee.

Zo ook niet met kerst. We doen ook niet echt veel aan kerstversiering (wat dingetjes voor het raam en een leuk geïmproviseerd kerststuk in de schuifseparatie) en een kerstboom komt er wat mij betreft al helemaal niet in. Kerst is voor mij vooral de tijd van het jaar waarin ik mijn verlof op moet maken. Eerder in het jaar 'vergeet' ik dat altijd en dan moet ik aan het eind van het jaar een paar weken vrij nemen om al dat verlof niet kwijt te raken. De dagen vul ik dan met wat klusjes in huis (niet te veel!), wat boeken lezen, plannen bedenken voor de vakantie volgend jaar, muziek luisteren, films kijken en proberen of ik nu eindelijk dat internet een keer uit kan lezen.
Daarnaast gaan we zo af en toe even op pad (zie ook de blog van Corinne), maar het is vooral rustig aan doen en bijtanken voor het nieuwe jaar.

Dit jaar slaan we de familie bijeenkomst op kerstavond over. We gaan naar de smartlappenavond in onze stamkroeg, De Klomp. Ongetwijfeld zien we daar flink wat bekenden en komt er nog wat familie binnen druppelen ook.

Eerste kerstdag gaan we met de familie uit eten bij een Chinees restaurant in Rijswijk. Dat is een traditie die wat uitleg behoeft. Jarenlang ging mijn vader naar zijn vaste Chinese restaurant in Rijswijk (De Nieuwe Ster, bestaat niet meer helaas) als hij een etentje voor de familie moest regelen. Je wist gewoon een paar jaar van te voren bij wijze van spreken waar je met hem at. :)
Maar goed, dit restaurant bestaat al weer een tijdje niet meer en de Griek van vorig jaar was ook geen groot succes, dus dit jaar toch maar weer terug naar de Chinees met de kerst. Geen klassiek restaurant met kerst maar wel altijd heel gezellig en, zeker in het oude restaurant, ook lekker eten.

Tweede kerstdag eten we gewoon thuis. Corinne maakt een lekkere bonenschotel uit de oven. Heerlijk met knapperig gebakken broodvlokken er op.

Na de kerst nog een weekje vuurwerk ontlopen en dan in het nieuwe jaar op mijn nieuwe werkplek beginnen. De werkverdeling tussen de beleidsafdeling en de inspectie wordt het komende jaar anders ingericht. Het leeuwendeel van mijn werk verhuist van de inspectie naar de beleidsafdeling, dus ga ik het werk volgen en per 1 januari in Den Haag beginnen.

Tot slot rest me niet heel veel meer dan jullie hele prettige feestdagen te wensen.
Mocht je het echt heel graag willen, wees dan voorzichtig met vuurwerk.

Praag

 

Afgelopen week was het mijn laatste dienstreis van het jaar. Tot groot plezier van Corinne uiteraard.

We hadden een vergadering bij de Tsjechische luchtvaartautoriteiten en voor ons betekende dat dus een paar dagen naar Praag. Wat een mooie stad is dat zeg! Daar ga ik zeker met Corinne nog een keer naar toe.

Met het werk zal ik jullie niet verder vermoeien, alleen maar zeggen dat het een succesvolle week was.

Onze gastheer had een hotel op een perfecte plaats aangeraden, Hotel Rott. Een leuk hotel, beetje klassiek en perfect gelegen tussen de Keizer Karel brug en het grote plein.

Praag is trouwens best een goedkope stad. Hotel, eten en drinken waren zeer goed te betalen, zeker als je je realiseert dat we echt midden in het toeristisch centrum zaten.

Er was een grote kerstmarkt op het plein vlak bij ons hotel. Persoonlijk vond ik het fraaier dan de gemiddelde Duitse kerstmarkt. Qua kraampjes niet zoveel verschil, wat kerstprullaria en vooral veel kraampjes voor eten en drinken. Maar ondanks dat het heel druk was, was het niet luidruchtig. Verder was de locatie natuurlijk erg fraai op dat grote plein.

Ik weet zeker dat ik volgend jaar of zo hier een keer een paar dagen met Corinne naar toe ga.

Spanje

Afgelopen week zijn we er even tussenuit geweest naar zuid Spanje. Mijn tante wilde haar 65e verjaardag met naaste familie vieren in een Casa in Almendricos (provincie Murcia). Een leuke plek, gerund door Nederlanders. We kwamen er op vrijdag aan, nadat we vanaf Schiphol (door storm en onweer naar de luchthaven gereden) naar Alicante gevlogen waren.

In Spanje was het bijna 30 graden, dus zeer aangenaam weer. Het was maar goed dat er een zwembad bij ons complexje was.

Het hele weekend stond vooral in het teken van luieren, bijkletsen met de familie en lekker eten en drinken. Alle zaken zijn uitgebreid aan bod gekomen!

Mijn tante was helemaal gelukkig dat de hele familie er was. Je zag haar echt genieten. Dit was duidelijk helemaal het weekend dat ze zich voorgesteld had.

We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een paar dagen vakantie aan het weekend vast te plakken. Hiervoor hadden we een paar nachten in de Parador van Mojácar geboekt, om lekker lui tot onszelf te komen. Hier wilden we een beetje rondrijden in de omgeving en bij het zwembad wat lui liggen wezen en wat lezen. Jammer genoeg is medio oktober al een beetje het winterseizoen, dus het was erg rustig in dit badplaatsje en veel zaken waren al (deels) gesloten. Maar we hebben ons die dagen prima kunnen vermaken en het weer bleef de hele periode schitterend. We zijn dus met wat gebruinde koppen en lekker uitgerust teruggekomen na een kort weekje ontsnappen naar de zon. Voor ons gevoel hebben we toch nog een beetje zomer gehad zo.

Bank

Er zijn soms van die momenten dat je je totaal machteloos voelt als je met winkels en leveranciers te maken hebt.

Een tijd geleden hebben wij bij Van Waay en Soetekouw in Delft een hoekbank van Artifort gekocht. Bij aflevering klaagden we al over de lelijke plooien in de stof in de hoek van de bank. Volgens de winkel geen probleem, kwam vaker voor. We moesten het maar even aankijken, want meestal trok het wel recht. Dat deed het dus niet. Na een paar weken heeft de winkel alsnog de bank meegenomen om de stof te laten herstellen. Toen deze terugkwam was het redelijk verbeterd, maar zeker nog niet mooi strak.

We hebben het nu een flinke tijd aangezien, maar de plooien zijn alleen maar erger geworden, niet minder. Dit hebben we weer aan de winkel gemeld en daar kregen we het nietszeggende antwoord van terug dat plooien er nu eenmaal bij hoorde en dat ze graag in de winkel nader uitleg wilde geven. En hier word ik dus zo droevig van. Een totaal nietszeggend antwoord waar de onwil om ook maar iets te doen om de situatie te verbeteren bij zowel winkel als leverancier totaal ontbreekt. Je wordt als consument maar aan je lot overgelaten. Als het op betalen aankomt dan besta je zeker wel, maar in de nazorg gaat het vaak mis, zoals nu ook weer blijkt.

Volgens mij kan een winkel of leverancier zijn kwaliteiten tonen als er onverhoopt iets mis gaat. Gewoon domweg dozen doorschuiven kan iedereen, maar een probleem voor een klant oplossen is iets heel anders.
Ik denk dat jullie nu wel een idee hebben over de kwaliteit van deze winkel en leverancier. Daar zal ik geen euro meer besteden.

Atlantic City

De afgelopen week heb ik voor mijn werk doorgebracht in Atlantic City. Nou klinkt dat leuker dan het is. Tenzij je natuurlijk van zon, strand en gokken houdt. 

Dat vind ik op vakantie al niet leuk (afgezien van de zon en een klein beetje strand), dus laat staan tijdens een zakenreis. Maar goed, je kunt niet altijd op de leukste locaties werken (mijn dagelijks werk is in Hoofddorp, dus ik weet waar ik het over heb ) en de internationale groep waar ik mee werk maakt het allemaal een stuk leuker.

Het was in ieder geval een hele ‘avontuurlijke’ week, met de orkaan Irene die in aantocht was en de aardbeving in Virginia die bij ons heel duidelijk te voelen was. Tijdens de aardbeving dachten we nog even aan een trein of een vliegtuig dat langs kwam, maar daarvoor duurde het trillen te lang. Vrij vlot na de beving moesten we allemaal naar buiten. Toen alles weer veilig was (dat was het eigenlijk al tijdens de beving, maar je kunt geen risico nemen), konden we weer naar binnen. Wij gingen gewoon door met onze vergadering, maar toen we rond 5 uur afsloten en weer naar buiten gingen, bleek dat de rest van de mensen op het kantoor al lang naar huis was. Ze waren eerder naar huis gestuurd om een inspectie van het gebouw mogelijk te maken. Alleen waren ze even vergeten om ons te waarschuwen. Maar zoals gezegd, het was veilig in het gebouw en we konden gewoon onze vergadering afhandelen.

De orkaan zorgde uiteindelijk voor meer overlast. Tijdens de eerste dagen scheen volop de zon en was het ruim 25 graden. Op donderdag sloeg het weer om en was het warm, vochtig en heel erg regenachtig. Een voorbode voor de orkaan. Vrijdagochtend hoorde we dat de regio voor de middag ontruimd moest zijn, dus hebben we het resterende deel van de vergadering maar geannuleerd. Onze gastheren konden daardoor bijtijds terug naar Washington DC voordat de echte drukte op de weg zou zijn en ik kon op mijn gemak terug richting de luchthaven van Newark om naar huis te kunnen vliegen. Geen dag te laat bleek, want 24 uur later was al het openbaar vervoer in New York stopgezet en waren alle luchthavens gesloten.

Nog even over de stad zelf. Ik vond het een heel deprimerende stad. Aan de ene kant zie je vrolijke vakantiegangers en aan de andere kant zie je lokale bevolking sappelen voor een inkomen. Je ziet bouwval naast de meest majestueuze casino’s. Echt alles is er op gericht om geld uit de zakken van de toeristen te kloppen. Veel glitter aan de boardwalk, maar meteen ook zie je schrijnende armoede. Ik werd van mijn wandeling over de boardwalk vooral een beetje droevig en dat is best knap als je in een stralende middagzon loopt en het bijna 30 graden is. Waarschijnlijk kunnen jullie wel raden dat dit soort oorden niet hoog op mijn lijst van vakantiebestemmingen staat.

Zynga

 

Op Facebook speel ik regelmatig een paar spellen. Maar ik begin me steeds meer af te vragen waarom ik dat in vredesnaam doe. Vooropgesteld, de deelname is gratis, dus klagen als een klant die voor een dienst betaald heeft is er natuurlijk niet bij. Maar de spellen worden een steeds grotere puinhoop. Allereerst gaat er verschrikkelijk veel mis in de software en dat frustreert tot op het bot. Goed, de hoeveelheid deelnemers aan die spellen kan ik me zelfs in de verste verte niet voorstellen, dus ik kan me voorstellen dat het razend moeilijk is om software te schrijven die robuust is bij deze grote hoeveelheden.

Maar dan is er nog iets anders. Er zijn behoorlijk wat mensen op Facebook die de spellen met een automatisch programma spelen. En daar snap ik dus echt helemaal niets van. Wat in vredesnaam is de lol in een computer automatisch een computerspel laten doen? Ik kan me dus al de grote hoeveelheid deelnemers aan een spel niet voorstellen, maar dit gaat mijn pet nog veel verder te boven. Het enige dat met dit soort dwazigheid gebeurt is volgens mij dat de normale spelers de spellen gewoon maar laten voor wat het is, want er is zo langzamerhand geen enkele lol meer te beleven.
Kijk maar naar mij, ik zit nu dus liever mijn blog bij te werken dan dat ik me laat frustreren door weer zo’n spel.

Nu komt ineens een andere vraag bij mij op, zou er ook een bot zijn die automatisch alle blogs op het internet lezen?

Vrijdag

 

Heftige dag vandaag. Allereerst met Corinne mee naar het Reinier de Graafgasthuis voor borstonderzoek. Eerder deze week vond ze een knobbel in haar borst en dat moet toch wel even onderzocht worden.
Een ziekenhuis betekent vooral veel rondhangen, dus we hebben meer gewacht dan daadwerkelijk een medische behandeling ondergaan (ik natuurlijk al helemaal niet). Ik ga maar niet door over de klantonvriendelijkheid van een ziekenhuis.

We werden om half 9 verwacht, en in mijn naïeve wereldbeeld betekende dat ook wel om 10 uur klaar zijn. Om half 11 had ik een afspraak voor het werk elders in Delft, dus dat naïeve denken kwam mij ook wel een beetje goed uit. Dat pakte allemaal anders uit. Ik ben tussen half 11 en 11 uur nog wel bij die afspraak geweest, maar daarna snel terug naar het ziekenhuis om de uitslagen te horen. Op de mamma poli zat Corinne nog steeds te wachten, maar uiteindelijk konden we bij de arts naar binnen komen en hoorden we gelukkig goed nieuws, geen kwaadaardige knobbels.

Dit hebben we gevierd met een hapje eten bij restaurant La Vie. Een van de betere restaurants in Delft, waar de kwaliteit van het eten nog steeds voorop staat. Ook vanavond hebben we daar weer lekker gegeten en er een mooie Rioja bij gedronken.

Daarna een afzakkertje in onze stamkroeg Bierhuis de Klomp, comfortabel naast het restaurant gelegen. De avond was heerlijk zwoel, dus wij hebben lekker buiten op het terras gezeten. Aan het eind van de tweede Westmalle Tripel komt een oude bekende van mij langslopen. Die was op weg naar binnen in de kroeg, maar hij was te verleiden tot een borrel buiten bij ons op het terras. We hadden elkaar al een tijd niet gezien, dus we namen nog wat te drinken en hebben flink bijgepraat over vakanties en cursussen die we de komende tijd gaan volgen.

Zo zie je maar weer dat een dag waar je van te voren enorm tegenop zag uiteindelijk een hele leuke dag kan worden. Dat komt natuurlijk vooral door de positieve uitslag die we in het ziekenhuis hoorden. Daar viel toch wel een last van onze schouders en konden we een hele gezellige avond aan de Binnenwatersloot hebben.

Kat en muis

 

Tijdens mijn wandeling naar het station in Delft vanmorgen kwam ik op de Buitenwatersloot een jonge zwarte kat tegen die een muisje had gevangen. Vanuit de verte zag ik de kat al wat spelen met zijn prooi en van dichtbij was duidelijk te zien dat hij op klassieke wijze de muis aan het doodspelen was. Niet leuk om te zien hoe een levend wezen een ander levend wezen doodt, maar ja, de natuur is nu eenmaal niet altijd leuk en vriendelijk.

Toen ik bijna op gelijke hoogte met de kat en zijn muis was, werd hij voorzichtig en hield me duidelijk in de gaten. Hij was niet van plan om z’n prooi aan mij te laten, dat was helder. De muis hield hij ondertussen ook goed in de gaten, want zodra die een tweetal stappen richting vrijheid had gezet, werd er weer een kattenpoot op zijn rug geplaatst.

Hoe het uiteindelijk is afgelopen tussen kat en muis weet ik niet. Ik moest gewoon doorstappen om mijn trein te halen en me in de dagelijkse sleur van woon-werkverkeer en kantoor te voegen.

Video

 

De zondag gaat loom voorbij. We keutelen wat aan na de barbecue van gisteren (erg gezellig, zie Krien d’r blog).

Ik verwerk wat video’s van onze reis naar Tanzania en wilde die nog even met jullie delen.

Straks gaan we een hapje eten in de stad en daarna naar Harry Potter.

Voorrang geven, svp:

Het maakt me niet uit met hoeveel jullie me bekijken hoor:

Foto’s

 

Zojuist een paar foto’s bewerkt en op Facebook geplaatst. Mooi excuus natuurlijk om hier nog een paar plaatjes van onze vakantie in Tanzania te plaatsen.

Moet ik natuurlijk wel opletten dat ik niet plaatjes gebruik die al eens eerder hier gezet heb (en mensen maar beweren dat een blog bijhouden eenvoudig is ).

 

En als je er nu nog geen genoeg van hebt, nog wat video’s op YouTube:

Was wel dichtbij he?

Scooter

 

Er staat al weer een tijdje een scooter aan de overkant van onze straat geparkeerd. Op zich geen probleem natuurlijk, maar nu heeft hij (of is een scooter vrouwelijk?) de onhebbelijke neiging om zo af en toe zijn alarm af te laten gaan. Zo ook afgelopen nacht, waardoor ik een groot deel van de nacht niet echt goed heb kunnen slapen.

Helaas heb ik nog geen idee van wie de scooter is, anders zou ik die persoon er natuurlijk wel even op aanspreken. Maar al die weken dat hij nu aan de overkant geparkeerd staat, heb ik er nog helemaal niemand bij gezien.

Hopelijk is hij de komende nachten stil, dan kan ik wat slaap inhalen.

Verhuizen

Al voor de vakantie hadden Corinne en ik afgesproken dat we van werkkamer zouden wisselen. Zij heeft wat beter licht nodig voor haar teken- en schilderwerk en daar voorziet mijn oude kamer beter in.
Dus na de thuiskomst van afgelopen dinsdag zijn we begonnen met de spullen heen en weer sjouwen en de kamers opnieuw op orde maken. Het was een heidens karwei, maar het resultaat mag er zijn. Allebei hebben we het idee dat we er op vooruit gegaan zijn (als dat geen win-win situatie is, weet ik het ook niet meer) en we zijn met de laatste dingetjes bezig om onze kamers helemaal die voor onszelf te maken. Al het zware werk als verven, sjouwen en boren is al gedaan, nu zijn het de kleine afrondende dingen nog.

De katten vonden het wat vreemd, al die zooi in huis, maar elke keer kwamen ze toch wel heel nieuwsgierig kijken waar we nu weer mee bezig waren. Truusje heeft al op allebei de kamers reis om de wereld gespeeld en is op alles geklauterd.

Ze is trouwens toch heel aanhankelijk en kroeliger sinds we van vakantie terug zijn. Eén nacht hadden we zelfs de indruk dat ze continu onze aandacht wilde omdat ze bang was dat we weer een paar weken op reis zouden gaan.

Vanavond en morgen keutelen we wat aan. Nog wat was doen en dan een magische oplossing verzinnen voor die enorme stapel strijkgoed die we bij elkaar gewassen hebben. Reizen is erg leuk, maar al die nasleep van opruimen, wassen en strijken mag best een alternatief voor gevonden worden.

Zanzibar Butterfly Centre

 

We onderbreken ons geluier deze ochtend voor een hele berg activiteit. Tenminste, vergeleken met de eerder dagen hier in Fumba. We bezoeken het Josani Forest Park en het Zanzibar Butterfly Centre.

Josani is bekend als plek waar je de rode Colobus aapjes kunt vinden. Deze aap soort vind je alleen op Zanzibar. Er zijn er in totaal zo’n 2350. Na een hele korte wandeling komen we een flinke groep van deze leuke beesten tegen. Ze zijn duidelijk niet onder de indruk van de mensen en gaan gewoon hun eigen gang. Dat levert leuke momenten en plaatjes op.

Het tweede deel van ons bezoek aan Josani bestaat uit een korte wandeling door een mangrove bos. Heel onwerkelijk om al die zwarte drab op de grond te zien liggen (het is laagtij op het moment dat wij er zijn). Alsof je door een griezelfilm of zo loopt.

Door naar het volgende bezoek. Het Zanzibar Butterfly Centre is geweldig! Een mooi kleinschalig project om de mensen in deze omgeving een alternatief voor de houtskool fabricage te geven. Bij het productie van de houtskool slopen ze het hele bos en dat is funest voor de natuur in deze omgeving (het center ligt direct naast het Josani park). Om een wat duurzamere bron van inkomsten voor deze mensen te genereren en om de natuur te beschermen is het center opgericht. Met de hulp van het center kunnen mensen uit het dorp zich opwerken als vlinderkwekers. Bijkomend voordeel is dat ze, ook weer met hulp van het center, een flinke verbetering van hun inkomen bewerkstelligen. Denk aan een factor 4-5 verbetering. Uiteraard is het kweken van vlinders hard werken, maar dat is de landbouw en visserij ook. De ‘oogst’ van de vlinderkwekers wordt door het center opgekocht en vervolgens geëxporteerd. Dit gaat dan vooral naar West Europa. Ook Nederland is sinds kort een afnemer van de vlinderpoppen.

Na de uitleg over het centrum gaan we de vlindertuin in. Een redelijk ruime tuin, afgezet met netten. Het is er heel warm en broeierig, maar daar voelen de vlinders zich duidelijk blij mee. Er zijn veel vlinders te zien in de tuin, de een nog mooier dan de ander. Corinne zwerft de hele tuin door met haar macrolens. Ik probeer wat vlinders op video te krijgen, maar ik merk dat het scherpstellen met de camera moeizaam gaat. Al snel ga ik, als een verveelde man die op zaterdagmiddag mee moet kleding kopen in de stad, op een bankje zitten wachten tot Corinne klaar is.

We zijn allebei heel enthousiast over deze aanpak van het center. Het past precies in ons beeld hoe je met dit soort kleinschalige en lokale initiatieven de bevolking echt verder kan helpen en zowel een opleiding als een alternatieve bron van inkomsten kan verschaffen.

Hakuna Matata

 

Deze blog komt met een leesinstructie: zoek de zon op en schuif onder een parasol. Trek je zomerkleren aan en neem een cocktail mee. Verbeeld dat je heerlijk lui op een tropisch eiland zit en helemaal niets hoeft te doen. Kortom, zorg dat je in een toestand van ‘hakuna matata’ komt en begin dan verder te lezen.

Onze laatste bestemming is Fumba Beach Lodge. Een fraai gelegen lodge direct aan de Indische oceaan, ten zuiden van Stone Town. De lodge ligt afgelegen en het is er heerlijk rustig, Hier brengen we de laatste dagen door van de vakantie. Er moet niets, maar er mag van alles. We ontspannen heerlijk deze dagen. Je moet je voorstellen dat het belangrijkste van de dag (afgezien van eten en drinken natuurlijk) het verzinnen van bijnamen voor de andere gasten is. Of dat er ineens een paar aapjes voor je hut verschijnen om wat besjes uit een boom te eten vlak voor je neus.

We lezen en puzzelen veel en liggen af en toe heerlijk te zonnen aan ons privéstrandje. De bootjes varen lekker rustig voorbij en het is fraai om de zon op het zeil van een dhow te zien als hij voor ons terras langsvaart. Je voelt je per uur verder ontspannen. Het eten is hier ook prima, dus naast de rust genieten we ook van de maaltijden hier.

Verder valt er eigenlijk niet al te veel te melden, want alles gaat deze dagen lekker ‘poli poli’ en we komen lekker bij van de 12 dagen safari eerder deze reis.

Stone Town

 

Het oude hart van Zanzibar stad is een rommelig, chaotisch geheel. Een wirwar van steegjes en straatjes waar je zelfs met een kaart in de hand niet makkelijk de weg kan vinden. Veel straten hebben geen naam of andere aanduiding, dus navigeren kost flink wat moeite. Het is wel een gezellige chaos, maar ook zo her en der behoorlijk armoedig.

Op een ochtend doen we een stadswandeling met een gids. Voordat we op pad gaan vertelt hij wat over de geschiedenis van Zanzibar. Ik wist niet dat hun geschiedenis zo rijk was. Ze zijn regelmatig overheerst door mohammedanen en Europeanen, waardoor een hele gemengde cultuur is ontstaan. Verder heeft het land heel lang van de handel geleefd (het is in een bepaalde periode zelfs een van de 6 meest welvarende landen ter wereld geweest), dus etnische, culturele en religieuze tolerantie zijn zeer belangrijk geweest voor de ontwikkeling van het land. Een duidelijke link met ons land.

Tijdens de wandeling bezoeken we eerst een complex van markten. Heerlijk om hier rond te kijken en de dagelijkse activiteiten van lokale bewoners te zien. Zonder gids waren we waarschijnlijk niet zo uitgebreid over die markten gelopen en hadden we ook niet zo weinig last van lonkende verkopers gehad. Hierna bezoeken we de plaats van de oude slavenmarkt. Heel erg beklemmend om te zien en te horen hoe het er hier aan toe ging. Deze markt is als laatste in de wereld indertijd afgeschaft. De slaven zijn daar echt schandalig behandeld, alleen maar om te kijken of ze goede handelswaar waren. Geen leuk bezoek, maar wel heel leerzaam.

We wandelen verder door het wat rijkere deel van de stad, waar oude panden steeds meer worden omgebouwd tot hotels. Het ziet er allemaal heel luxueus uit. Vervolgens wandelen we langs het huis waar Freddie Mercury een tijd heeft gewoond en gaan dan door naar het oude fort en het House of Wonders. Dat laatste is tegenwoordig een museum en daar worden we door de gids ook nog rondgeleid. Uiteindelijk komen we zo’n 3 uur later weer bij ons hotel aan. Een hele leuke en leerzame tour.

‘s Avonds wandelen we zelf nog even door de wirwar en kijken bij de vismarkt voor het House of Wonders. Het is er gezellig druk, waarbij het me opvalt dat de hoeveelheid toeristen wel meevalt. Ook de overlast van verkopers valt mee. Dat heb ik in andere steden wel eens anders meegemaakt. We slagen er zonder problemen in om ons hotel terug te vinden. En dat zonder de kaart te gebruiken!

Vliegen

 

In tweeërlei opzicht vandaag. Allereerst gewone en tsetse. Met name in Tarangire NP en Serengeti NP worden we bij tijd en wijle belaagd door deze beesten. Om de een of andere reden had ik er iets minder last van dan Corinne en Mudi. Met name in de Serengeti waren we soms drukker met vliegen van ons lijf te houden dan met het kijken naar buiten of we nog mooie landschappen en dieren zagen. Wie weet wat voor fraais we gemist hebben deze reis.

In Tarangire lukte het de vliegen zelfs om onze Jeep nog bijna te laten ontsporen. Mudi werd belaagd en verdedigde zich manhaftig. Maar dat ging wel ten koste van het op koers houden van de jeep. Hierdoor reden we in een geultje naast de weg en kon Mudi nog net op tijd ingrijpen om ons weer netjes in het juiste spoor te krijgen.
Corinne leek na afloop van diverse drives wel een krentenbol, zo erg hadden de vliegen toegeslagen. Lange broeken en lange mouwen, dat was eigenlijk het enige dat ons nog wat bescherming bood.

Het andere vliegen deden we op 28 juni. Via een reeks van luchthavens gingen we van het safari deel van onze vakantie naar het luier deel van onze vakantie. De hele reeks van vluchten werd in een 13 persoonsvliegtuig gemaakt. Erg klein vond Corinne in het begin, maar gelukkig was ze al snel gewend aan het formaat. Maar als ie vol zat, was het best een krappe bedoeling. Ik vond het wel leuk om op zo’n manier te reizen. Niks geen beveiliging of zo, gewoon over de stenen border stappen en je bagage in het vliegtuig gooien. Lekker eenvoudig!

Serengeti

 

Het laatste van de nationale parken dat we op deze reis bezoeken. En wat voor een! Het park is immens groot, 2,5 keer zo groot als Nederland. Het is redelijk divers qua landschap. In het park vind je miljoenen zebra’s en gnoes die jaarlijks in een grote cirkel rondtrekken (deel van de tocht gaat door het aansluitende park in Kenia) om de regens te volgen. Op die manier zorgen ze dat ze genoeg te eten en te drinken hebben.

Wij komen vanuit het zuiden aan en daar zie je meteen wat ze bedoelen met de ononderbroken steppe. Er is nauwelijks een boom of iets anders aan de horizon te zien, alleen maar lege graslanden, waar dieren rondlopen. Als je in het goede seizoen komt, volgens onze gids, ziet de vlakte echt letterlijk zwart van de dieren. Helaas voor ons is de trek vanuit het zuiden dit jaar zeker een maand eerder dan normaal begonnen, dus wij zien hooguit de laatste restjes van de Great Migration. Maar geen zorgen, er valt meer dan genoeg te zijn.

We blijven drie hele dagen in het park en ik ga echt niet alles beschrijven wat we gezien hebben. Letterlijk teveel om op te noemen. Ik vis er gewoon een paar persoonlijke hoogtepunten uit.

Net als we de Ndutu Safari Lodge hebben verlaten spot Corinne in het allerzuidelijkste deel van de Serengeti Corinne een fraaie troep leeuwen. Er zitten een paar mooie jonge cubs bij. Op dit deel mag Mudi nog van de weg afwijken, dus kunnen we lekker om de leeuwen heen rijden voor de mooie plaatjes en video’s. Verder is er niemand te bekennen in de omgeving. We hebben de leeuwen dus helemaal voor onszelf en daar genieten we uitgebreid van. Ze worden in alle rangen en standen op de gevoelige plaat (of eigenlijk in een bundeltje pixels) vastgelegd. Een heel fraai begin van de dag.

Op weg naar de lunchplaats voor de eerste dag wordt het heel interessant. We zien een paar jachtluipaarden in de schaduw liggen (vrij ver van ons weg) en even verder zien we, niet ver van de weg, een luipaard in karakteristieke houding in de boom hangen. Uiteraard verzamelen zich flink wat jeeps met toeristen op deze plaatsen. Wij sluiten netjes aan in de rij en schieten onze plaatjes. Met het luipaard heb ik nu de big 5 weer vol, maar het blijft hopen op een echt mooie observatie van een zwarte neushoorn, zodat ik ook mooie plaatjes kan schieten.Na de lunch door naar de hippo pool in het noordwestelijk deel van het park. De hippo pool ruik je van heinde en verre. Echt een ongelooflijke stank. We zien bij de hippo pool nog een kleine krokodil. De nijlpaarden zijn niet echt goed in poseren, want hoe vaak Corinne het ook vraagt, er komt er niet eentje even boven water om lekker te gapen. Ze komen al helemaal het water niet uit, dus die opname van een heel nijlpaard kan ik deze reis wel op mijn buik schrijven.
Hierna scheuren we echt met flinke vaart (we laten een enorm stofspoor achter) naar onze lodge, de Mbalageti Luxury Tented Lodge. Luxe zeker, maar een beetje over de top (Amerikaans zeg ik zelfs). De locatie is prachtig en onze chalet is meer dan prima, maar ik kan er niet meteen mijn draai vinden. Moeilijk onder woorden te brengen, maar het komt me allemaal wat gemaakt over.

In en bij de Grometi rivier zien we op diverse plaatsen krokodillen en nijlpaarden. Uiteraard ook veel vogels, maar daar moet je de andere expert uit dit echtpaar voor hebben. Alhoewel, ik begin ook wat meer van vogels te begrijpen. We zien ook nog wat zwart-witte colobus aapjes. Deze zijn heel zeldzaam in de Serengeti en eigenlijk alleen op dit plekje te vinden. Er hangt er eentje in een boom. Volgens mij heeft hij last van hoogmoed en probeert hij een luipaard te zijn.

De laatste dag is sloom qua wild. Het allerleukste is nog de ‘jacht’ op 15 leeuwen die we uiteindelijk nooit vinden, zelfs niet met hulp van een andere jeep. De gids die via de radio instructies aan Mudi geeft heeft de grootste lol dat wij de leeuwen niet kunnen vinden. Ik denk dat Mudi vanavond goed gepest wordt tijdens het eten met de rangers.

Tijdens het laatste diner is het mijn beurt om een Amerikaanse te choqueren. Ze vraagt bij de kok waar Masai saus naar smaakt. Ik zeg tegen haar: “naar Masai.” Het duurt even tot het tot haar doordringt en zegt dan: “zei je nu dat hij naar Masai smaakt?” “Ja”, zeg ik, “heb je die nog niet geproefd dan deze reis?” Ze kijkt me met een mengeling van verbazing en achterdocht aan en besluit niets meer te zeggen en naar haar tafel terug te gaan.

Als we op weg gaan naar het vliegveld voor onze reis naar Zanzibar zien we zowaar een nijlpaard buiten een pool. Hij staat redelijk in de struiken verscholen en voordat we de camera’s te voorschijn hebben, is hij al weer wat in het struikgewas verdwenen. Alleen zijn kont is goed in beeld te krijgen.

Bij het vliegveld is het rustig en gaan we nog even aan de overkant van de startbaan kijken naar een troep gieren die een gnoekadaver aan het opruimen zijn. Indrukwekkend om ze zo in actie te zien. Daarna nog even door naar een verderop gelegen hippopool en daar zien we zowaar een tweede nijlpaard buiten het water. Die ligt op zijn gemak te luieren in een plasje modder. Eindelijk hebben we dan toch nog de kans om fraaie plaatjes van een nijlpaard buiten het water te maken.

Ngorongoro

 

De Ngorongoro krater is een oude vulkaankrater is een afgesloten biosfeer waarin de hoogste concentratie wild ter wereld is terug te vinden. Het is ook een van de weinige plekken in Tanzania waar je nog een zwarte neushoorn kan vinden. Verder is al het wild er wel te vinden, behalve giraffe.

De weg er naar toe is erg mistig en regenachtig. Je voelt je in een beetje niemandsland rijden, zo dicht is de mist op veel plaatsen. Na een flinke rit komen we bij de ingang van de krater, een steile weg naar beneden. In de krater is de mist al weg en kunnen we al snel de hele krater zien. Het ziet er prachtig uit. Een soepbord noemde Corinne het en dat is eigenlijk een mooie omschrijving. De bodem van de krater is vrij vlak, met af en toe een heuveltje en wat begroeiing. Overal om ons heen zie je de kraterrand. Op sommige punten hangen de wolken als watervallen van de kraterwand af.

Vlak bij waar we de krater inkomen is een vrij groot meer, dan helemaal droog ligt op het moment. Het is dus eigenlijk een zoutvlakte geworden. Overal om je heen zie je dieren. We zien vandaag voor het eerst hyena’s, grote traps, een zwarte neushoorn met jong (maar wel van heel ver weg, zelfs met de verrekijker is het goed turen), Thomson gazelles en Grant gazelles en nog veel meer andere vogels. We hangen een tijdje rond bij de neushoorn, maar daar was geen beweging in te krijgen. We hangen ook een tijdje rond bij wat leeuwen, 4 vrouwtjes en 2 mannetjes, die met pijn en moeite hun hoofd kunnen optillen tijdens het slapen. Op een gegeven moment wordt 1 van de vrouwtjes alert. Er is een buffel in aantocht. Ze is echter niet hongerig genoeg om de gok met de buffel te wagen, dus kijkt ze nog een tijdje verlekkert naar een paar zebra’s, zonder echt een aanval te wagen.

De picnic plek is erg fraai, vlak bij een nijlpaarden poel. Bij de toiletten horen we een fraai verhaal. Nog geen uur eerder waren er twee mannetjesleeuwen die van de toiletten gebruik wilde maken. Een mannetje ging, heel braaf, het herentoilet in en pieste daar (de lucht was een uur later nog niet weg). Daarna liep hij om naar het damestoilet en slaagde er in om zich daarin op te sluiten. Eén mannetje binnen en één mannetje buiten, dus er ontstond wat onrust tussen de toeristen. Die werden allemaal hun jeeps weer ingestuurd. Toen ging er iemand het dak van het toilet op om zo met een stok de deur voor de leeuw open te maken. Die kwam er met een spurt weer uit. Jammer dat we dat nou net gemist hebben.
Direct na de lunch zien we een mooie mannetjesleeuw op de weg liggen. Hij heeft het warm, dat zie je duidelijk. Uiteraard is het druk met jeeps om hem heen, maar wij vinden een mooie plek voor wat plaatjes.

Na de krater gaan we op weg naar Ndutu Safari Lodge, op de rand van de Ngorongoro conservation area en de Serengeti. We rijden een fraaie route, waar we redelijk wat wild en heel veel Masai onderweg zien. Er dreigt regen in de nabije verte.
Tegen die donkere lucht zie ik zowaar een jachtluipaard met jong. In de Ngorongoro conservation area mag je gewoon van de route af, dus wij over het gras achter het jachtluipaard aan. Ze verstoppen zich, maar we vinden ze eindelijk toch. Het jong schiet meteen weg en die krijg ik niet op de foto. De moeder loopt ook weg, maar houdt ons tegelijkertijd in de gaten. Haar krijg ik gelukkig wel op de foto. Ik ben helemaal trots, mijn eigen gespotte jachtluipaard. Ik krijg zelfs een compliment van onze gids.

Daarna komt de regen met bakken uit de hemel. Al snel glibberen en glijden we over de zwarte modder. De bagger spat aan alle kant de lucht in. Mudi heeft het zwaar met sturen, maar weet ons ondertussen nog wel op o.a. een giraffe te wijzen. Uiteindelijk komen we in stromende regen bij de lodge aan.

The Plantation Lodge

 

Na een hele dag Lake Manyara National Park staat de volgende dag eens niet in het teken van safari. Allereerst maken we bij het meer een mountainbike tocht. Hierbij rijden we naar de noordkant van het meer. Leuk om eens op een andere manier tussen de dieren te zijn. De terugweg gaat met een grote boog (om op veilige afstand langs een paar buffels te fietsen, want met buffels wil je geen ongein) over de vlakte en door het dorp.

Daarna rijden we door naar de volgende stop, The Plantation Lodge. Een erg mooi koloniaal complex dat vroeger een koffie plantage was. We worden daar voor de lunch ontvangen en verrast door een upgrade van onze kamer. We zitten nu in de suite. Het kostte zeker 5 minuten om de weg te vinden in al die kamers. Heerlijk om een keer zo verwend te worden.

Het verwennen blijft niet bij de kamer. Ook het eten is verwennerij. Allereerst de lunch. Die krijgen we samen met een jong Engels stel geserveerd en het is een heerlijke maaltijd. Zeker de wortelsoep met gember is verrukkelijk.

De middag brengen we vrij relaxed door. Eerst een tijdje bij het zwembad luieren en daarna een korte coffee plantation tour. De korte tour is een veredelde wandeling door de tuin. Ietwat teleurstellen, maar tegelijk toch wel leuk. De tuin is namelijk schitterend aangelegd.

Het avondeten is ook weer prima. We zitten nu in wat groter gezelschap en verbazen ons over de typetjes die er op de aardbol rondlopen. De jongen aan de tafel naast ons had slechts enkele nanoseconden nodig om bij Corinne in de irritatiezone te komen (en terecht).

Enige nadeel van de lodge? De achtergrond muziek in bar en restaurant. Muzak afgewisseld met foute versies van Westerse filmmuziek die over Afrika gaan (denk aan de Lion King en zo). Maar gut, je kan niet alles hebben natuurlijk

Manyara

 

Lake Manyara National Park is de volgende stop.

Op weg hier naar toe stoppen we even in Mto Wa Mbu waar Mudi zijn luchtfilter van de motor schoon laat maken. Wij kopen ondertussen wat rode bananen bij een stalletje (specialiteit van de streek, alleen te krijgen in het dorp hier) en worden een souvenir winkel ingelokt. Hier zien we wat fraai houtwerk en besluiten drie dingetjes mee naar huis te nemen. Corinne onderhandelt over de prijs en uiteindelijk krijgen we ze voor een leuke prijs mee. De winkel heeft niet genoeg dollars terug (ja echt, alle trucs worden uit de kast gehaald) dus krijgen we Tanzaniaanse dollars terug. Ook daar hebben we er niet genoeg van, maar dat verschil wordt dan weer bijgepast met 3 rode bananen, voor ons elk 1 en 1 voor Mudi.

Al bij de ingang van het park zie ik blue monkeys. Die zijn zo brutaal als de beul. Laat de auto even open staan en de lunchpakketten zijn geroofd. De ingang vertoond weer hetzelfde beeld. Ladingen jeeps met safari vierende toeristen.

Het park is weer totaal anders en we zien wederom een hoop. Hoogtepunt zijn de twee boomklimmende leeuwen die we volslagen ontspannen op een boomtak zien hangen.

Op een gegeven moment vinden we een flinke kudde olifanten onder bomen waar bavianen in zitten. De apen gooien fruit uit de bomen op de grond, dat de olifanten vervolgens op hun gemakje op eten. Mooi teamwork van deze dieren.

Vlak voor de uitgang zien we nog een zwarte mamba, één van de giftigste slangen ter wereld. Eén beet en je bent zo’n 5-10 minuten later overleden. Er is wel inenting tegen, maar ja, waar vind je die zo snel na een beet. Deze slang was meer blauw dan zwart, maar het was er toch echt een. Wel heel speciaal om te zien. Mudi kondigde het op de radio aan en binnen de kortste keren stonden er een paar jeeps om ons heen. Toen wij al weer door reden naar de uitgang kwamen er nog meer jeeps aan. Grappig om te zien hoe dat systeem werkt.