Geiten

We rijden naar Paltsi, een leuk klein dorpjeaan de oostkust. De route er naar toe is fraai.

Vlak na de afslag naar Paltsi worden we opgehouden door een kudde geiten. Een Bulgaar komt ons tegemoet op de weg en ook hij vindt het leuk om zo’n kudde langs te zien trekken. Een Grieks stel, dat achter de Bulgaar aankomt, is daar minder van gediend. De vrouw stapt uit en begint met een stok de dieren wat op te jagen. Hier zijn de herdershond en de geitenherder niet echt van gediend. De hond blaft de longen uit zijn lijf tegen de vrouw en de auto en de herder komt roepend aan vanuit de vallei. De vrouw gaat maar weer de auto in, ook omdat de laatste geit zo langzamerhand overgestoken is. De Bulgaar en ik komen langzaam in beweging en bij het passeren zie ik dat hij net zoveel plezier in het oponthoud heeft gehad als wij. De hond begeleid de Grieken nog even luid blaffend een stukje op weg.
 
Al met al heeft het een minuut of twee geduurd en ik vraag me af wat er nu zo enorm urgent is dat die twee minuten net met wachten en kijken naar de kudde geiten gevuld kon worden. Maar ja, de Grieken zijn in de auto nu eenmaal ongelooflijk ongeduldig, dus die willen het liefst de hele weg met vol gas door scheuren. En dat gaat niet makkelijk zonder schade als er een kudde geiten op de weg staat.
 

Trein

We gaan bijtijds op pad naar Ano Lechonia. Daar start een spoorlijntje dat dwars door de bergen naar Milies gaat.  Dit werd vroeger vooral gebruikt om goederen te vervoeren. Tegenwoordig zijn het alleen nog maar toeristen die in dit treintje vervoerd worden. De stoomtrein is ondertussen vervangen door een diesel.

De rit is prachtig. Mooie kloven en schitterende vergezichten. Zo zie je de prachtige natuur hier eens van de andere kant. De toeristen in de trein zijn in het begin wat gereserveerd, maar worden allengs losser. Dat krijg je van samen uit een raampje hangen om een mooie foto of video opname van die ene brug of dat uitzicht te maken.


In Ano Gatzea hebben we een tussenstop. Je zit vrij krap op houten banken in de trein en dat is niet echt comfortabel. Daarom is een korte pauze om de benen te strekken wel zo lekker. Na een minuut of tien worden we weer de trein in gedirigeerd voor het laatste stuk richting Milies. Ook weer een prachtig traject.

Eenmaal in Milies aangekomen moet de trein omgekeerd worden, want in de bergen is slechts ruimte voor een enkel spoor. De locomotief wordt losgekoppeld en om de treinwagons gerangeerd naar een grote draaischijf. Daarop wordt hij, met veel mankracht, gedraaid en vervolgens voor de treinstellen gezet. Nu staat hij klaar voor de terugrit.
 

Wandelen

“Je zou toch gaan wandelen vanmorgen?”

“Ja, maar het is nog geen 7 uur, ik kruip nog even terug”

“Hoezo? Is het pad niet open dan voor 7 uur?”

Ze heeft gelijk, ik kan maar beter vroeg op pad gaan, dan is de temperatuur nog dragelijk.

Ik wandel naar Afetes vanmorgen. Een wandeling van ruim anderhalf uur. De heenweg gaat door een rivierbedding in een kloof. Stevig doorstappen en af en toe over wat rotsen klauteren. Uiteraard zit er ook wat klimwerk bij. In totaal stijgt het pad zo’n 300 meter.

Aan het eind van de kloof moet ik wat improviseren, want de houten brug was niet bestand tegen een omvallende boom. En terug wandelen vind ik ook geen optie. Maar het lukt en ik kom uiteindelijk in het dorp aan. De luchten zijn donker, er dreigt regen, dus ik rust maar heel even uit en begin dan aan de terugtocht. Die gaat over wat makkelijker paden en zelfs een stukje over een asfaltweg. Dat loopt dus een stuk beter door.
 
Als ik eenmaal aan de rand van ons dorp ben, begint het wat te regenen. Ik schuil even, want ik wil wel nat van het zweet maar niet van de regen worden. Na een paar minuten kan ik weer verder en ik kom moe maar voldaan bij ons appartement aan.
 

Pilion Noord

Vandaag verkennen we het noordelijk deel van het schiereiland. Dit is echt bergachtig. We stoppen eerst even om Kala Nera te bekijken, een badplaatsje niet ver hier vandaan. Corinne twijfelde bij het boeken nog even tussen Kala Nera en Afissos. Zo te zien heeft ze goed gekozen. Allebei zijn het leuke dorpjes, maar Afissos is toch net wat meer onze smaak.

Tot aan Volos is de tocht best aardig, maar als we eenmaal rechtsaf slaan en de bergen in gaan wordt het echt heel mooi. Prachtige vergezichten stapelen zich op, bocht na bocht omhoog. Berg Pilion ligt aan de rechterkant van de auto, een mooie groene berg. Wij rijden er in feite omheen met deze tocht. De oostkant van het eiland is totaal anders van karakter. De bergen verdwijnen steil in zee, dus er is nauwelijks ruimte voor strand of bebouwing. We rijden ook niet over een kustweg, zoals aan de westkant, maar over een onvervalste bergweg. Leuk om te rijden, wel vermoeiend met al dat sturen, remmen en schakelen. Oh ja, en af en toe gas geven natuurlijk, anders duurt de tocht wel heel erg lang.

We willen lunchen in Damouchari, een plaatsje aan de kust. De weg er naar toe is smal en daalt steil af. Aan de rand van het dorp is het een drukte van belang met auto’s. De weg begint steeds voller te raken met geparkeerde auto’s. Wij keren om en gaan verder zoeken. Het is hier duidelijk toeristischer dan we hadden ingeschat. Het volgende dorp dan maar, Tsangarada. We vinden een restaurant met een mooi terras onder de bomen aan de doorgaande weg. Het plekje is fantastisch, het eten is heel redelijk. Als ik het toilet ga opzoeken word ik aangesproken door een man die me behulpzaam de weg wijst. Het blijkt een Nederlander te zijn die hier al 25 jaar woont. Hij komt uit Pijnacker en kent Delft goed. Minimaal 1 keer per jaar gaat hij namelijk nog terug naar Nederland en verblijft dan in Delft. Zelfs de restaurants en de terrassen in de stad kent hij goed.

Hij raadt ons aan om de plataan op het dorpsplein te gaan bekijken, de oudste boom van Griekenland en ook nog eens heel groot en dik. Eén van de takken moet zelfs met een stenen kolom ondersteund worden.

Pilion Zuid

Vandaag maken we een rondrit over het zuidelijk deel van het schiereiland. Kaart op de knieën en we gaan op pad.
 
Het noordelijk deel van het eiland wordt door het Pilion gebergte gedomineerd. Zuidelijk wordt het landschap wat heuvelachtiger. Sommige delen zouden zou uit Toscane geknipt kunnen zijn, met de cipressen en zo. Of misschien is Toscane wel gewoon een kopie van deze streek, dat kan natuurlijk ook. We volgen de kustlijn. Een prima weg, maar heel bochtig.
Argalasti is een wat groter dorp en ligt meer meer landinwaarts. Na het dorp keren we terug naar de kust. Horto en Milina zijn nog redelijk toeristisch, maar daarna wordt het rustig. Wel veel baaitjes waar een paar mensen zijn, maar zeker niet de drukte en chaos van de grotere kustdorpen.
 
Het laatste stuk voelt bijna verlaten aan en ik krijg een beetje het gevoel alsof ik naar het eind van de wereld rij. Het einddoel voor vandaag is Trikeri, het grootste dorp op de punt van het schiereiland. We stoppen echter eerst in Kotes. Een schattig klein vissersdorpje waar de tijd echt stil heeft gestaan. Er zitten wat vissers aan het water en een paar mensen op de terrassen. We drinken wat fris en wandelen vervolgens even door het dorpje voor wat foto’s. Heel pittoresk.


Daarna gaat het even mis. Vlak voor Kotes had ik een afslag gezien en ik dacht dat die naar Trikeri ging. Maar ik heb niet goed opgelet, want de weg gaat naar Agios Kiriaki. Wel veel dezelfde letters, maar niet helemaal hetzelfde. Ik keer om en we rijden vervolgens door langs Kotes en komen dan wel in Trikeri aan. Een leuk dorp boven op de heuvel. We lopen naar het centrum, bestaande uit twee pleintjes en drinken daar wat.
 
Voor de lunch stoppen we weer In Kotes. We kiezen het terras met de meeste Grieken, dat is altijd wel een goed teken. We mogen een vis uit de koelbox uitkiezen en kijken over zee uit terwijl we op onze vis (dorade) wachten. Onze vis is groot genoeg om samen te delen. Hij is er groot genoeg voor. We drinken nog wat water, want dat drink je hier eigenlijk de hele dag door wel. Daarna nog snel een toiletbezoek (niet zo gek met al dat water) en we beginnen aan de terugreis. Corinne doezelt een groot deel van de rit, dus ik kan geconcentreerd terugrijden. Het rijden hier gaat prima, maar je moet wel alert blijven, want Grieken gedragen zich net iets anders in het verkeer dan Nederlanders. Daarnaast zijn de wegen heel bochtig en het is dus veel remmen, sturen en gas geven. Leuk om zo te rijden, maar wel inspannend.

Huize Leonidas

Na de rondreis zitten we nu in een appartement in Áfassos op de Pilion. Een mooi plekje om tot rust te komen.

De zoons van de eigenaar zijn heel trots op de poezen, moeder met drie dochters:



Vol trots vertelde de jongste zoon over het ‘gezinnetje’.Hij raffelde er bijna het introductieverhaal voor af. Je ziet ook dat de hele familie lief is voor de beesten.

Uiteraard blijven de vier dames niet ongemerkt in de omgeving. De afgelopen dagen zijn er al een paar ‘aanbidders’ op bezoek geweest:




Die laatste is trouwens echt brutaal. Hij is al een paar keer op ons terras langsgekomen en vannacht vond ik hem in de kamer toen ik van de wc af kwam. Hij weet de weg, zeg maar.

Mocht je nog puf hebben en willen weten hoe het dorp er nu precies uit ziet:

Meteora

Het laatste vermeldenswaardige van de rondreis door Noord-Griekenland is het bezoek aan de Metéora-kloosters. Deze liggen vlak bij Kalambáka en zijn op steile kale rotsen gebouwd.  De rotspartijen zijn al van een flinke afstand te zien. Wat een werk moet dat geweest zijn voor de monniken, naar boven klauteren en alle materialen naar boven sjouwen. Ik vind het sowieso heel apart dat Griekse monniken gek zijn op afgelegen en onmogelijk te bereiken plaatsen om hun kloosters te bouwen. Dat is me al op diverse locaties in het land opgevallen.
Tot nu toe zijn we vooral Grieken en Griekse toeristen tegengekomen op deze rondreis, maar dat verandert vandaag volledig! Het is een compleet toeristisch gekkenhuis op de wegen op de rotsen naar de kloosters. Auto’s staan overal en nergens geparkeerd en touringcars moeten achteruit terug komen rijden, omdat er boven op de rotsen geen doorkomen aan is. Ondertussen blijven er stromen auto’s, bussen en motoren naar boven rijden om de kloosters te kunnen bezoeken.
We besluiten om niet al te lang te blijven. We maken flink wat foto’s en rijden wat van de wegen af, zodat we alle kloosters wel gezien hebben. Ondertussen verbazen we ons er over dat er zo verschrikkelijk veel toeristen hier zijn. Het gekke is ook dat je na een paar minuten wegrijden van deze plek eigenlijk geen benul meer hebt van de vele toeristen die hier zijn. Je merkt de drukte gewoon niet meer als je weer op de doorgaande weg zit. De rotsen zie je dan ook niet meer, dus binnen 10 minuten na het wegrijden van de complete chaos bij zo’n klooster zit je alweer in een totaal andere omgeving.