Pathé Delft PAC festival

We komen even over 10 uur bij Pathé in Delft aan, om onze vrijkaarten voor het PAC festival op te halen. Eerder in de week had Corinne aan een prijsvraag bij DOK deelgenomen en jawel, ze is één van de winnaars van twee vrijkaarten voor de vertoning van 5 films die nog officieel in première moeten gaan. Deze zondag hebben we dus ruim 12 uur films kijken in het verschiet.

Na een paar minuten wachten in de rij voor de enige kassa waar iemand actief bezig is met klanten helpen, zijn we eindelijk aan de beurt.

“Even geduld hoor, ik kom zo bij u,” zegt het meisje als ze wegloopt.
Na een minuut of zo komt ze weer terug en vraagt: “Kan ik u helpen.”

“Ik kom mijn gewonnen kaartjes voor het PAC festival halen,” zegt mijn vrouw.

“Heeft u een legitimatiebewijs bij u?”, vraagt ze.

Corinne overhandigt haar paspoort, het meisje kijkt even en zegt dan: “Mijn collega gaat zo op internet kijken, want we hebben maar 1 envelop met kaartjes liggen. Wilt u hier even wachten?” En ze wijst ons een plekje naast de kassa aan.
Ondertussen kijken we met een beetje verbazing hoe rommelig het serveren van de koffie verloopt. Er staan al enkele groepjes mensen te wachten op koffie die uit een automaat komt die niet echt voor zijn taak lijkt te zijn toegerust. De rondlopende jongens en meisjes maken vooral een chaotische indruk en uit kippen zonder kop komt niet veel koffie, kan ik uit eigen ervaring melden.

“Heeft u ondertussen alvast twee koppen koffie voor ons,” vraagt Corinne als we zo’n 5 minuten staan te wachten en het meisje bij de kassa even niets te doen heeft. We rekenen de koffie af en gaan verder met wachten.
“Mijn collega gaat echt zo kijken hoor, voor uw vrijkaartjes,” zegt het meisje na weer een paar minuten. We zien even later een jongen met een colbert en stropdas, waarschijnlijk de manager die ochtend, zich losmaken van het koffie apparaat en maakt aanstalten om naar achteren te lopen. Gelukkig komt er op dat moment een ander meisje aanlopen met een paar enveloppen en geeft die triomfantelijk aan de manager. “Volgens mij zijn dit de vrijkaartjes”, zegt ze. En ze heeft gelijk, want wij krijgen 1 envelop met daarin twee kaartjes.

Het is ondertussen 10 voor half 11 en over zo’n 10 minuten gaat de film beginnen. Het wachten op de koffie werkt op de blaas en Corinne loopt even naar het toilet. Enigszins verveeld controleer ik de kaartjes en ik zie dat we wel op dezelfde rij zitten, maar helaas niet direct naast elkaar.

“Pardon, mevrouw”, zeg ik tegen het meisje achter de kassa, “maar onze kaartjes zijn helaas niet voor plaatsen naast elkaar.” Ze kijkt naar de kaartjes. “Inderdaad”, zegt ze, “maar boven bij de zaal staat iemand klaar om u verder te helpen, die kijkt wel of er plaatsen naast elkaar beschikbaar zijn.” “En hoe lang duurt onze koffie nog”, vraag ik haar vervolgens. “Die komt er zo aan, het is een beetje druk”, zegt ze.

Om twee minuten voor half 11, het stoom komt ons zo langzamerhand uit de oren, schiet ik het meisje weer aan, nu flink pissig van toon: “Kan ik alsjeblieft ons geld voor de koffie terugkrijgen, want de film begint over 2 minuten en het ziet er niet naar uit dat we voor die tijd onze koffie krijgen.” “Natuurlijk”, zegt ze, “maar maakt u zich niet druk, de eerste film begint pas zodra iedereen die hier beneden staat voor het PAC festival boven in de zaal zit.”

Na een paar minuten draait ze zich naar ons en zegt: “Uw koffie komt er binnen twee minuten aan hoor!” Daarna loopt ze weg naar achteren. En inderdaad, zo’n 5 minuten later krijgen we onze koffie en gaan we naar de zaal.

We melden ons bij het Pathé meisje bij de ingang en vertellen weer het verhaal van de plaatsen die niet naast elkaar zitten. “Daar kan ik niets aan doen hoor”, zegt ze, “u moet maar aan de mensen tussen u in vragen of die van plaats willen ruilen, zodat jullie dan naast elkaar kunnen zitten.”

Gelukkig voor ons zijn de mensen die stoel 10 en 11 hadden gereserveerd, bij de eerste 4 films niet op komen dagen.