Warm

Deze week is het weer eindelijk wat veranderd en is de zon stevig gaan schijnen. Het pinksterweekend is zelfs heet te noemen. Veel te warm voor een diepgaande blog. Wij genieten er van door vooral loom te zijn op het dakterras (goed om de was te drogen en te zonnebaden) of in de tuin (lekker in de schaduw lezen, puzzelen of eten). Dat we de keuze hebben, is natuurlijk ongelooflijk luxe.
Alle vier zijn we sloom met deze temperaturen, maar de katten toch nog wel het meest. Die zien we regelmatig uitgestrekt op de parketvloer liggen, om nog een beetje verkoeling te zoeken. Maar verder liggen ze vooral op kussens in de tuinstoelen, of onder de planten in de tuin.

Joep is wel de grootste luiaard van het hele huishouden. En daarbij nog eens heel fotogeniek ook. Gelukkig kon ik hem nog enigszins actief betrappen in de tuin:

Maar hij kan ook wel wat minder charmant op de foto komen hoor!

Truus heeft het ook warm, dat merken we wel, maar ze blijft toch iets aktiever dan haar broer en is dagelijks met haar eeuwige zoektocht naar een ontsnap route uit de tuin bezig:

Weekeinde

De week is weer ten einde. Gelukkig eindigt hij op een fraaie manier, met een stralende zon.

Afgelopen week waren we allebei vrij. Daar hadden we een paar redenen voor, waaronder de verjaardag van Corinne en een restant verlof van het afgelopen jaar. Donderdag was een feestdag en vrijdag een verplichte vrije dag, dus met drie dagen verlof op nemen, hadden we de hele week vrij.
Het is een hele leuke week geworden. De verjaardag van Corinne hebben we in drie delen gevierd (oud en nieuw op maandag, haar eigenlijke verjaardag op dinsdag en woensdagavond zijn we samen lekker uit eten geweest). Maar we hebben niet alleen feest gevierd. Het houtwerk aan de buitenkant van het huis moet nodig geschilderd worden, net zoals de voordeur. Daar zijn we van de week dus ook mee bezig geweest. Wel op onze manier natuurlijk, dus lekker relaxed aan. Maar uiteindelijk hebben we toch een flinke hoeveelheid werk verzet. Corinne heeft de voordeur en een raamkozijn prachtig mooi groen geverfd en ik heb het deurkozijn en een paar andere raamkozijnen wit geverfd. Inclusief capriolen op de ladder, waar ik me niet erg prettig op voel.
Tussendoor hebben we ook nog ons gewone huishoudelijk werk moeten doen en hebben we twee maal daags oppas gespeeld voor Samara sinds donderdag.

Nu zit het weekend er bijna op en gaan we morgen weer in het gewone werkritme. Maar ik heb genoten van de afgelopen week en kan er nu wel weer even tegen. En ik ben natuurlijk ook trots dat we weer wat klussen aan het huis gedaan hebben. Het zal nooit helemaal afkomen, zo'n oud huis, maar we houden het redelijk bij.

Wat denk je, is het tijd voor een biertje op een terras?

Kosten

Die Kale mopperde van de week een beetje toen hij de jaarafrekening van het energiebedrijf onder ogen kreeg. Voor het tweede jaar op rij krijgen ze geld terug van het energiebedrijf, maar tegelijkertijd gaat het maandelijks voorschot omhoog. Hij en Brillenvrouw zijn, tot mijn grote ergernis, want ik hou niet zo van vreemde mensen in mijn huis, druk bezig om energiebesparende maatregelen te nemen, zodat ze de kosten een beetje in de tang houden. En natuurlijk ook voor het milieu, daar zijn ze ook best mee bezig.

Ik liep naar Kale toe, gaf hem een kopje, kroop op zijn schoot en vroeg hem hoe dat kan, want ik snap dat niet. Je krijgt geld terug en toch moet je meer gaan betalen. "Dat komt onder andere doordat de energieprijs gekoppeld is aan de prijs voor aardolie." zei hij. Dat begrijp ik wel. Op het 8 uur journaal zie ik regelmatig dat het onrustig is in de gebieden waar olie gewonnen wordt en daarom stijgt de prijs van de olie al weer een hele tijd.
"Maar," vroeg ik door, "dan gaat de energieprijs natuurlijk naar beneden als de olie weer goedkoper wordt, toch?" Ik begon al voor rust in het Midden-Oosten te duimen, want ik ben niet te beroerd om mijn steentje in het drukken van de huishoudkosten bij te dragen. Kale grinnikte een beetje en zei: "Dat zou je denken ja, maar die energiemaatschappijen vinden altijd wel weer een reden om de kosten toch niet omlaag te brengen, ook al zakt de olieprijs. Dan zullen ze de administratiekosten e.d. wel weer als excuus aanvoeren om de prijzen toch te verhogen."
Wel handig bekeken van die energiemaatschappij, dacht ik, die verdienen er dus altijd aan. Maar is het eerlijk voor de klanten zoals Brillenvrouw en Kale? Nee niet echt. Maar ja, wat kan je als eenvoudige huiskater hier nou tegen doen, hè?

Verjaardag

Gisteren was mijn lief jarig. Overdag waren we allebei vrij en hebben we een beetje relaxed aan gedaan. Niet de hele dag in coma gelegen hoor, maar wel genoten van het feit dat we weinig hoefde te doen. Onze inspanning bestond vooral uit het voorbereiden van wat schilderwerk aan ons huis (soppen en schuren, zeg maar).

Mijn lief had helemaal geen trek in een grootschalig feest, dus hebben we 's avonds een klein clubje uitgenodigd voor een drankje in ons stamcafé. Het werd een redelijk drukke avond in de kroeg, maar dat verhoogde uiteindelijk de feestvreugde alleen maar. Ons gezelschap nam twee tafels in het voorste deel van het café in beslag, zodat we in de buurt van de vaste gasten bleven. De discussies en gesprekken aan onze tafels waren levendig en plezierig. Een beetje bijpraten, want we hadden ze per slot van rekening al bijna twee weken niet meer gezien. Gelukkig waren we niet overdreven luidruchtig, zelfs niet toen er al redelijk wat bieren langs waren gekomen, dus ik ga er van uit dat de anderen het ook wel gezellig vonden dat wij daar zaten.

Een flink deel van onze gasten moest vandaag weer werken, dus enigszins bijtijds ging een deel van de groep richting bus- en treinstation. Wij bleven nog even zitten met mijn vader. Eén van de stamgasten, H., schoof ook nog even aan. Mijn vader hield wel angstvallig zijn telefoon in de gaten, want hij wilde de laatste trein niet missen. Ondertussen dronken we nog een afzakkertje en wij zijn een pietsie na middernacht op ons gemak naar huis gewandeld.

Corinne wilde haar verjaardag klein en knus vieren en dat is zeker gelukt. Vanmorgen keken we op een hele leuke avond terug (ook al bleven de ogen wat moeilijk open).

Fijn

Vandaag was in meerdere opzichten een fijne dag.

Allereerst zijn we vanmorgen lekker in bad geweest. We hebben een heerlijk tweepersoons bubbelbad en daar liggen we op zondag graag in te dobberen. Niet te lang, daar hebben we het geduld niet voor.
Normaal eten we na het badderen ons eigen gebakken brood, maar dat liep vandaag wat anders. We hadden ons ingeschreven voor een Kunstlunch bij De Klomp (je weet wel, onze stamkroeg).
De dames hadden zich enorm uitgesloofd om ons te verwennen met de lunch. Een hoop zelfgemaakte dingen (tomatensoep, quiche lorraine, mascarpone taart), aangevuld met lekkere broodjes, koffie, thee, melk en fruitsalade. We hebben zitten smullen.

Na de lunch moesten we de kroeg alweer uit (kaarsjes zelf even uit blazen, aub :)). Op weg naar museum de Prinsenhof, onder begeleiding van een lekker zonnetje. Terwijl onze kroegbazin de toegang tot het museum regelde, ging een deel van onze groep een ouderwets snoepwinkeltje in (naam ben ik vergeten, maar ga maar kijken op het St. Agathaplein). De rondleiding was leuk. Onze gids wist aanstekelijk te vertellen over het verleden van Delft en Willem van Oranje. Zo af en toe waande je je gewoon in de middeleeuwen.

Toen de rondleiding er eenmaal opzat, gingen we (nog steeds begeleid door dat lekkere zonnetje) weer terug naar de kroeg. Eenmaal terug in de kroeg namen we nog een afzakkertje. Je merkte dat de groep die de hele kunstlunch deed al een stuk losser was en wat meer contact met elkaar had.

Wij konden niet te lang blijven, want we moesten nog even langs N., om voor haar drie kerels te zorgen. Twee van de heren lagen voluit gestrekt in de zon toen wij er aan kwamen. Zodra ze merkten dat we voor de deur stonden, kwamen ze er luid miauwend en met opgeheven staart aan. Je merkte wel dat ze nog wat slaperig waren. Dat zonnetje moet ze goed gedaan hebben.

Na deze verzorging gingen we terug naar huis. Het was mijn beurt om te koken. Biefstuk met een tomaten-uiensaus, ovenfrites en een frisse, biologische salade. Afgerond met een mooie fles rode wijn (uit de Bordeaux).

Nu buiken we wat uit en ik zit met Joep op schoot deze blog te schrijven. Hij rekt zich nog eens lekker uit, duidelijk niet in de stemming om een blog te schrijven.

Maar het fijne is nog niet over. Komende week zijn we namelijk allebei vrij. Dus nu hoef ik geen brood te maken om morgen mee te nemen (wel vers brood voor morgen bakken) en ik hoef ook de wekker voor morgenochtend niet te zetten. We nemen zo nog een borreltje en gaan dan lekker een aflevering van Joanna Lumley die de Nijl afreist kijken.

Maf

Gisteren wilde mijn computer niet opstarten. "Nou, boeien!" zul je nu denken, en terecht.
Waar ik het echter over hebben wil is mijn reactie daarop. Ik heb namelijk anderhalf uur of zo geprobeerd de computer weer aan de praat te krijgen. Allerlei dingen gebeurd en zelfs de laptop erbij gehaald om op internet naar hulp te zoeken.

Maar waarom? Waarom heb ik die kostbare tijd niet gebruikt om een goed boek te lezen, naar een mooi stuk muziek te luisteren of naar een fraaie film te kijken? Ik had zelfs een interessant TV programma kunnen gaan kijken. Maar nee, ik moest en zou die computer aan de praat krijgen. Voornamelijk om een aantal zaken op internet op te zoeken en te 'regelen', zoals mijn boerderij en kasteel. :)
Er zit dus ergens iets diep in me dat er voor zorgde dat ik die tijd besteedde aan het weer aan de praat krijgen van de computer en niet aan de bovengenoemde dingen. Maf dus!

Uiteindelijk werkte de computer weer en keerde de rust in mijn lijf. Daarna kwam Corinne thuis van een diner en hebben we in onze stamkroeg de dag en avond nog even doorgesproken.

Nacht

De nacht is zwoel. Er staat geen zuchtje wind. Om nog enige verkoeling te krijgen, hebben ze de ramen van de slaapkamer een stukje open gezet. Dat zorgt wel voor geluidsoverlast, maar de hitte wordt anders ondraaglijk, dus ze nemen het geluid van buiten voor lief. De straat waaraan ze wonen is een doorgaande weg, waarlangs, zeker op vrijdagnacht, de stappers uit de binnenstad tussen 2 en 5 uur naar huis gaan. Over het algemeen is de overlast van korte duur, omdat de mensen passanten zijn.
Ze slapen die nacht wat onrustig, maar ondervinden toch weinig last van de warmte en het rumoer. Totdat rond een uur of 4 een groepje stappers afscheid van elkaar neemt op de hoek bij hun huis. De groep praat met enigszins gedempte stem, maar dat voorkomt niet dat ons stel er wakker van wordt. Het gesprek op straat gaat ondertussen door. Zij begint een beetje kriegel te fluisteren tegen hem dat ze het onzin vindt dat zo´n groep nog uitgebreid op straat gaat staan napraten. Was dan in de kroeg gebleven.

Na een kwartier wakker liggen is hij het zat, staat op, schiet snel een t-shirt en joggingbroek aan en loopt naar het raam. Hij draait het raam wat verder open, waarmee hij de aandacht van de groep buiten trekt.
"Goedemorgen," zegt hij, "het spijt dat ik jullie op dit onmogelijke tijdstip moet lastigvallen, maar we hebben een korte vraag voor jullie." De groep kijkt hem wat verbaasd aan. "Kunnen jullie ietsjes harder praten," vervolgt hij, "want we kunnen jullie net niet verstaan. En we krijgen de indruk dat het een heel interessant gesprek is en nu we toch wakker zijn willen we daar graag naar luisteren. Alvast onze hartelijke dank." Hij draait het raam vervolgens weer dicht, kleedt zich weer uit en stapt terug zijn bed in. Zijn vrouw kijkt geamuseerd naar hem.

Een paar minuten later liggen ze weer heerlijk te slapen.

Lente

"Goedemorgen," zeg ik, als ik bij de receptie van het hotel ben aangekomen, "ik wil graag uitchecken.
"Dat is geen enkel probleem," zegt de receptioniste. Ze begint mijn rekening op te maken. "Was alles deze week in orde, meneer van de Leijgraaf?" vraagt ze.
"Ja hoor, geen enkel probleem gehad en zoals gewoonlijk is het verblijf hier weer prima geweest."
Ik check de rekening, zie dat deze in orde is en geef haar mijn credit card om af te rekenen.
"Het is alleen jammer dat het weer deze week wat tegenviel," ging ik verder. "Somber, regenachtig en het lijkt nu zelfs een beetje te sneeuwen."
"Sneeuwen?" vraagt ze.
"Ja hoor, kijk maar naar buiten."
"Maar dat kan niet hoor."
"Nou," zeg ik, "het ziet er toch echt als natte sneeuw uit."
"Meneer, heeft u op de kalender gekeken?"
"Ja," antwoord ik, "het is eind april."
"Dan is het dus lente en kan het niet meer sneeuwen hier in Montréal, meneer."

Lichtvervuiling

Vorige week lag ik 's nachts wakker in mijn hotelkamer. Het viel me op dat het best nog wel licht was, ondanks dat de gordijnen goed dicht waren. Ik begon wat beter op te letten en toen viel het me op dat er best veel apparatuur in zo'n hotelkamer is dat nog wat licht geeft. Mijn kamer had een kleine keuken, dus het klokje op de magnetron gaf wat licht. Daarnaast deed de wekker zijn best om mij bij te lichten en ook de rookmelder en de TV zorgden voor wat extra licht. Niet dat het klaarlichte dag was, natuurlijk, maar toch kon ik in dit duister gewoon mijn weg door de kamer vinden.


Na het rondkijken had ik nog niet echt veel slaap, dus ik dacht nog wat verder, want ook bij ons thuis heb je 's nachts best veel kleine lichtbronnen in huis, zoals TV, harddisk recorder, LED lamp. Al met al is het ook midden in de nacht verre van volledig duister in huis. Ik vraag me wel eens af waarom dat allemaal moet. Waarom is het zo belangrijk dat met name de elektrische apparatuur niet uit kan, maar in stand-by stand moet staan. Kunnen we nu echt die paar seconden niet wachten om een apparaat aan te zetten? En moet die stand-by dan ook nog eens met een enorme lichtbron aangegeven worden?
Wat mij betreft allemaal erg overdreven. Ik slaap graag in een zo donker mogelijke kamer, maar dat lijkt tegenwoordig wel zowat onmogelijk. De dames en heren ontwerpers van al die apparatuur wil ik graag meegeven dat ik midden in de nacht echt totaal geen behoefte heb om in het duister de 'aan' knop van mijn apparatuur te vinden. Daar wil ik echt heel graag mee wachten tot het weer daglicht is. Dus laat alsjeblieft die idiote verlichting en stand-by stand achterwege en maak het gewoon weer mogelijk om iets 'uit' te zetten. We maken ons leven al jachtig genoeg, daar hoeven de knopjes van de apparatuur echt niet aan mee te helpen.