Normaal hebben we wel wat geduld met genezen, maar nu staat er een hele fraaie vakantie naar Uganda en Rwanda voor de deur (nog een week of 4-5) en daar moeten we wel in conditie zijn om de vulkanen te beklimmen op zoek naar de berggorilla's. Dat betekent dus dat we nog wel wat moet trainen om zonder al te veel problemen de zoektochten naar de apen te kunnen maken. Haar spit helpt niet echt met het opbouwen van onze conditie. Maar van haar therapeut had ze begrepen dat zwemmen en aquarobics (en eigenlijk wel van alles dat je in het water doet) goed is voor haar rug en tegelijk ook helpt met conditie opbouwen.
Dus, van de week werd het aquarobics bij ons hier in het zwembad. Ik was best bereid om met haar mee te gaan, maar tijdens het maken van die belofte was ik even niet zo scherp wat aquarobics nou precies inhield. Laat ik zeggen dat ik meer dan een bloedhekel aan aerobics heb. :)
Tijdens het avondeten (een groentensoep, want je mag natuurlijk niet te zwaar eten voor een training) begon het muntje te vallen. Aquarobics is vast aerobics, maar dan in het water. Huppelen op de maat van de muziek, door vrouwen.
Ik begon lichte ontwijkende bewegingen te maken, maar helaas. Mijn ruggengraat hield het toch niet en ik kwam niet verder dan een pruttelend: "nou, ik ga voor jou wel een keer mee, maar wel met enorme tegenzin." Moedig vroeg ik nog of mijn lief last van haar rug had, zodat we de les minstens een week konden uitstellen. Helaas voor mij (gelukkig voor haar!) viel de last reuze mee.
Wij dus op weg naar het zwembad voor de les. Bij de kassa alleen maar dames, maar ik hield goede moed. Eén van de vaste gasten zei dat er normaal wel een paar mannen bij waren. Maar de rij bij de kassa sprak haar tegen. Dame na dame zag ik zich aanmelden voor de les. Op het moment dat we naar de kleedkamers mochten om ons om te kleden voor de les waren de enige mannen die ik zag degenen die zaten te wachten tot hun kinderen klaar waren met de les voor onze aquarobics les. In het kleedhok waren er ook drie mannen, maar ja, die stonden op hun zoontjes te wachten.
Uiteindelijk stond ik dus in de rij met minstens 30 vrouwen, die stonden te trappelen om aan de les te beginnen. Een beetje beschaamd en giechelend stond ik met mijn lief te dollen, duidelijk niet op mijn gemak.
In het water werd dat gemak niet minder, totdat we een minuut of 5 in de les waren. Mijn schroom was wel verdwenen en het heeft uiteindelijk ook wel wat om als enige man met zo'n 40 vrouwen het zwembad te delen. Ik werd zelfs maar 1 keer door de docente (ook een vrouw, zal je altijd zien) enigszins "in het zonnetje" gezet.
Nu durf ik wel te bekennen dat ik het eigenlijk, heel stiekem, toch wel een beetje leuk vond. Met mijn gammele knie is sporten heel lastig geworden en in deze vorm kan ik me in ieder geval redelijk inspannen, zonder met een dikke en stramme knie te eindigen na de les.
Ik geloof dat ik mijn lief al min of meer beloofd heb dat ik volgende week wel weer mee ga naar les. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten