Geiten

We rijden naar Paltsi, een leuk klein dorpjeaan de oostkust. De route er naar toe is fraai.

Vlak na de afslag naar Paltsi worden we opgehouden door een kudde geiten. Een Bulgaar komt ons tegemoet op de weg en ook hij vindt het leuk om zo’n kudde langs te zien trekken. Een Grieks stel, dat achter de Bulgaar aankomt, is daar minder van gediend. De vrouw stapt uit en begint met een stok de dieren wat op te jagen. Hier zijn de herdershond en de geitenherder niet echt van gediend. De hond blaft de longen uit zijn lijf tegen de vrouw en de auto en de herder komt roepend aan vanuit de vallei. De vrouw gaat maar weer de auto in, ook omdat de laatste geit zo langzamerhand overgestoken is. De Bulgaar en ik komen langzaam in beweging en bij het passeren zie ik dat hij net zoveel plezier in het oponthoud heeft gehad als wij. De hond begeleid de Grieken nog even luid blaffend een stukje op weg.
 
Al met al heeft het een minuut of twee geduurd en ik vraag me af wat er nu zo enorm urgent is dat die twee minuten net met wachten en kijken naar de kudde geiten gevuld kon worden. Maar ja, de Grieken zijn in de auto nu eenmaal ongelooflijk ongeduldig, dus die willen het liefst de hele weg met vol gas door scheuren. En dat gaat niet makkelijk zonder schade als er een kudde geiten op de weg staat.
 

Trein

We gaan bijtijds op pad naar Ano Lechonia. Daar start een spoorlijntje dat dwars door de bergen naar Milies gaat.  Dit werd vroeger vooral gebruikt om goederen te vervoeren. Tegenwoordig zijn het alleen nog maar toeristen die in dit treintje vervoerd worden. De stoomtrein is ondertussen vervangen door een diesel.

De rit is prachtig. Mooie kloven en schitterende vergezichten. Zo zie je de prachtige natuur hier eens van de andere kant. De toeristen in de trein zijn in het begin wat gereserveerd, maar worden allengs losser. Dat krijg je van samen uit een raampje hangen om een mooie foto of video opname van die ene brug of dat uitzicht te maken.


In Ano Gatzea hebben we een tussenstop. Je zit vrij krap op houten banken in de trein en dat is niet echt comfortabel. Daarom is een korte pauze om de benen te strekken wel zo lekker. Na een minuut of tien worden we weer de trein in gedirigeerd voor het laatste stuk richting Milies. Ook weer een prachtig traject.

Eenmaal in Milies aangekomen moet de trein omgekeerd worden, want in de bergen is slechts ruimte voor een enkel spoor. De locomotief wordt losgekoppeld en om de treinwagons gerangeerd naar een grote draaischijf. Daarop wordt hij, met veel mankracht, gedraaid en vervolgens voor de treinstellen gezet. Nu staat hij klaar voor de terugrit.
 

Wandelen

“Je zou toch gaan wandelen vanmorgen?”

“Ja, maar het is nog geen 7 uur, ik kruip nog even terug”

“Hoezo? Is het pad niet open dan voor 7 uur?”

Ze heeft gelijk, ik kan maar beter vroeg op pad gaan, dan is de temperatuur nog dragelijk.

Ik wandel naar Afetes vanmorgen. Een wandeling van ruim anderhalf uur. De heenweg gaat door een rivierbedding in een kloof. Stevig doorstappen en af en toe over wat rotsen klauteren. Uiteraard zit er ook wat klimwerk bij. In totaal stijgt het pad zo’n 300 meter.

Aan het eind van de kloof moet ik wat improviseren, want de houten brug was niet bestand tegen een omvallende boom. En terug wandelen vind ik ook geen optie. Maar het lukt en ik kom uiteindelijk in het dorp aan. De luchten zijn donker, er dreigt regen, dus ik rust maar heel even uit en begin dan aan de terugtocht. Die gaat over wat makkelijker paden en zelfs een stukje over een asfaltweg. Dat loopt dus een stuk beter door.
 
Als ik eenmaal aan de rand van ons dorp ben, begint het wat te regenen. Ik schuil even, want ik wil wel nat van het zweet maar niet van de regen worden. Na een paar minuten kan ik weer verder en ik kom moe maar voldaan bij ons appartement aan.
 

Pilion Noord

Vandaag verkennen we het noordelijk deel van het schiereiland. Dit is echt bergachtig. We stoppen eerst even om Kala Nera te bekijken, een badplaatsje niet ver hier vandaan. Corinne twijfelde bij het boeken nog even tussen Kala Nera en Afissos. Zo te zien heeft ze goed gekozen. Allebei zijn het leuke dorpjes, maar Afissos is toch net wat meer onze smaak.

Tot aan Volos is de tocht best aardig, maar als we eenmaal rechtsaf slaan en de bergen in gaan wordt het echt heel mooi. Prachtige vergezichten stapelen zich op, bocht na bocht omhoog. Berg Pilion ligt aan de rechterkant van de auto, een mooie groene berg. Wij rijden er in feite omheen met deze tocht. De oostkant van het eiland is totaal anders van karakter. De bergen verdwijnen steil in zee, dus er is nauwelijks ruimte voor strand of bebouwing. We rijden ook niet over een kustweg, zoals aan de westkant, maar over een onvervalste bergweg. Leuk om te rijden, wel vermoeiend met al dat sturen, remmen en schakelen. Oh ja, en af en toe gas geven natuurlijk, anders duurt de tocht wel heel erg lang.

We willen lunchen in Damouchari, een plaatsje aan de kust. De weg er naar toe is smal en daalt steil af. Aan de rand van het dorp is het een drukte van belang met auto’s. De weg begint steeds voller te raken met geparkeerde auto’s. Wij keren om en gaan verder zoeken. Het is hier duidelijk toeristischer dan we hadden ingeschat. Het volgende dorp dan maar, Tsangarada. We vinden een restaurant met een mooi terras onder de bomen aan de doorgaande weg. Het plekje is fantastisch, het eten is heel redelijk. Als ik het toilet ga opzoeken word ik aangesproken door een man die me behulpzaam de weg wijst. Het blijkt een Nederlander te zijn die hier al 25 jaar woont. Hij komt uit Pijnacker en kent Delft goed. Minimaal 1 keer per jaar gaat hij namelijk nog terug naar Nederland en verblijft dan in Delft. Zelfs de restaurants en de terrassen in de stad kent hij goed.

Hij raadt ons aan om de plataan op het dorpsplein te gaan bekijken, de oudste boom van Griekenland en ook nog eens heel groot en dik. Eén van de takken moet zelfs met een stenen kolom ondersteund worden.

Pilion Zuid

Vandaag maken we een rondrit over het zuidelijk deel van het schiereiland. Kaart op de knieën en we gaan op pad.
 
Het noordelijk deel van het eiland wordt door het Pilion gebergte gedomineerd. Zuidelijk wordt het landschap wat heuvelachtiger. Sommige delen zouden zou uit Toscane geknipt kunnen zijn, met de cipressen en zo. Of misschien is Toscane wel gewoon een kopie van deze streek, dat kan natuurlijk ook. We volgen de kustlijn. Een prima weg, maar heel bochtig.
Argalasti is een wat groter dorp en ligt meer meer landinwaarts. Na het dorp keren we terug naar de kust. Horto en Milina zijn nog redelijk toeristisch, maar daarna wordt het rustig. Wel veel baaitjes waar een paar mensen zijn, maar zeker niet de drukte en chaos van de grotere kustdorpen.
 
Het laatste stuk voelt bijna verlaten aan en ik krijg een beetje het gevoel alsof ik naar het eind van de wereld rij. Het einddoel voor vandaag is Trikeri, het grootste dorp op de punt van het schiereiland. We stoppen echter eerst in Kotes. Een schattig klein vissersdorpje waar de tijd echt stil heeft gestaan. Er zitten wat vissers aan het water en een paar mensen op de terrassen. We drinken wat fris en wandelen vervolgens even door het dorpje voor wat foto’s. Heel pittoresk.


Daarna gaat het even mis. Vlak voor Kotes had ik een afslag gezien en ik dacht dat die naar Trikeri ging. Maar ik heb niet goed opgelet, want de weg gaat naar Agios Kiriaki. Wel veel dezelfde letters, maar niet helemaal hetzelfde. Ik keer om en we rijden vervolgens door langs Kotes en komen dan wel in Trikeri aan. Een leuk dorp boven op de heuvel. We lopen naar het centrum, bestaande uit twee pleintjes en drinken daar wat.
 
Voor de lunch stoppen we weer In Kotes. We kiezen het terras met de meeste Grieken, dat is altijd wel een goed teken. We mogen een vis uit de koelbox uitkiezen en kijken over zee uit terwijl we op onze vis (dorade) wachten. Onze vis is groot genoeg om samen te delen. Hij is er groot genoeg voor. We drinken nog wat water, want dat drink je hier eigenlijk de hele dag door wel. Daarna nog snel een toiletbezoek (niet zo gek met al dat water) en we beginnen aan de terugreis. Corinne doezelt een groot deel van de rit, dus ik kan geconcentreerd terugrijden. Het rijden hier gaat prima, maar je moet wel alert blijven, want Grieken gedragen zich net iets anders in het verkeer dan Nederlanders. Daarnaast zijn de wegen heel bochtig en het is dus veel remmen, sturen en gas geven. Leuk om zo te rijden, maar wel inspannend.

Huize Leonidas

Na de rondreis zitten we nu in een appartement in Áfassos op de Pilion. Een mooi plekje om tot rust te komen.

De zoons van de eigenaar zijn heel trots op de poezen, moeder met drie dochters:



Vol trots vertelde de jongste zoon over het ‘gezinnetje’.Hij raffelde er bijna het introductieverhaal voor af. Je ziet ook dat de hele familie lief is voor de beesten.

Uiteraard blijven de vier dames niet ongemerkt in de omgeving. De afgelopen dagen zijn er al een paar ‘aanbidders’ op bezoek geweest:




Die laatste is trouwens echt brutaal. Hij is al een paar keer op ons terras langsgekomen en vannacht vond ik hem in de kamer toen ik van de wc af kwam. Hij weet de weg, zeg maar.

Mocht je nog puf hebben en willen weten hoe het dorp er nu precies uit ziet:

Meteora

Het laatste vermeldenswaardige van de rondreis door Noord-Griekenland is het bezoek aan de Metéora-kloosters. Deze liggen vlak bij Kalambáka en zijn op steile kale rotsen gebouwd.  De rotspartijen zijn al van een flinke afstand te zien. Wat een werk moet dat geweest zijn voor de monniken, naar boven klauteren en alle materialen naar boven sjouwen. Ik vind het sowieso heel apart dat Griekse monniken gek zijn op afgelegen en onmogelijk te bereiken plaatsen om hun kloosters te bouwen. Dat is me al op diverse locaties in het land opgevallen.
Tot nu toe zijn we vooral Grieken en Griekse toeristen tegengekomen op deze rondreis, maar dat verandert vandaag volledig! Het is een compleet toeristisch gekkenhuis op de wegen op de rotsen naar de kloosters. Auto’s staan overal en nergens geparkeerd en touringcars moeten achteruit terug komen rijden, omdat er boven op de rotsen geen doorkomen aan is. Ondertussen blijven er stromen auto’s, bussen en motoren naar boven rijden om de kloosters te kunnen bezoeken.
We besluiten om niet al te lang te blijven. We maken flink wat foto’s en rijden wat van de wegen af, zodat we alle kloosters wel gezien hebben. Ondertussen verbazen we ons er over dat er zo verschrikkelijk veel toeristen hier zijn. Het gekke is ook dat je na een paar minuten wegrijden van deze plek eigenlijk geen benul meer hebt van de vele toeristen die hier zijn. Je merkt de drukte gewoon niet meer als je weer op de doorgaande weg zit. De rotsen zie je dan ook niet meer, dus binnen 10 minuten na het wegrijden van de complete chaos bij zo’n klooster zit je alweer in een totaal andere omgeving.

Métsovo

Giorgo had een paar goede tips.Boven Monondrini is een fraai uitzichtpunt over de Vikos-kloof. Dat klopt. We hebben daar een adembenemend uitzicht over de kloof en het is er redelijk rustig, zodat je ook echt het gevoel hebt dat dit stuk natuur puur voor jou is.

Vooruit nog een plaatje, omdat het er zo fraai is:
 
De dorpen waar we doorheen komen zijn flink wat toeristischer. We zijn alleen maar blij dat we de afgelopen nacht in Ano Pedina geslapen hebben.

Tip 2 van Giorgo was om de stenen bruggen bij Kipi te bezoeken. Lang geleden maakte de bevolking natuurstenen bruggen in deze regio, zodat ze niet weggespoeld werden bij het oversteken van omlaag stromend smeltwater. Diverse van deze bruggen zijn bewaard gebleven. Deze zijn nu een echte toeristische attractie, want elke brug die we bezochten was al snel een Griekse kakafonie. Grieken maken nu eenmaal graag wat rumoer in het leven.

Ook deze tip van Giorgo was raak, want we hebben een paar prachtige bruggen gezien.




Daarna wordt het wat minder vandaag. We zoeken ons ongans naar de goede route door Ioannina. Zo ongans dat zelfs de lunch er bij in schiet. Maar we komen op het rechte spoor en rijden uiteindelijk naar Métsovo, eindpunt van de reis vandaag. Métsovo is apart. Het lijkt een authentiek Alpendorpje dat leeft van het skitoerisme. Het dorp staat vol hotels, cafés en restaurants. Dat terwijl er op dit moment echt niet zoveel toeristen in het dorp rondlopen. Ik vermoed dat het dorp vooral van de wintersport bestaat. Het is niet een locatie die we zelf snel zouden uitzoeken.

Ano Pedina

Het leukste plekje van de reis vandaag. We gaan naar het Zagória gebied. Onderdeel van het Nationale Park Vikos-Aóos. Een deel van het Pindos gebergte ligt in in dit gebied.

De route er naar toe is mooi, maar daar zal ik jullie niet mee vermoeien. Zodra we de doorgaande weg af gaan komen we in prachtig bergachtig gebied. De dorpen zijn van natuursteen uit de regio gemaakt en je ziet ze bijna niet tegen de bergflanken op. Wij gaan naar een van de leukste dorpen in dat gebied, Ano Pedina. Dat is een knus bergdorp, nog niet al te toeristisch. Het is even zoeken naar het hotel, maar als de eigenaar een twijfelende (en ongetwijfeld onbekende) auto ziet, komt hij aanlopen en vraagt: “Ross Travel?” Ja dus, dat zijn wij en dit is ons hotel. We krijgen een prachtige ruime kamer met een fijne badkamer en een heerlijk (niet te hard) bed. Als we aan komen rijden vallen er al wat spetjes regen. Dat wordt snel erger als we eenmaal op onze kamer zitten. Ik was mijn rugzak vergeten uit de auto te halen en kwam dus behoorlijk nat terug op de kamer van een stukje van zo’n 100 meter. Jammer dat we juist nu in een flinke regenbui terecht komen en opgesloten moeten zitten.

Maar de regen duurt niet te lang gelukkig en daarna gaan we het dorp verkennen. Je moet wel een klimgeit in dit gebied zijn, want volgens mij hebben ze in de dorpen hun uiterste best gedaan om geen enkel vlak stukje aan te leggen. Het is ze nagenoeg perfect gelukt in Ano Pedina. In het dorp zien we toch wel wat toerisme, want er zijn wel wat hotelletjes en guest houses. Ik kan me voorstellen dat er hier veel toeristen komen, wij vinden dit ook de mooiste plek van de tocht en willen er best nog wel eens een keer wat langer zitten.

We eten ‘wat de pot schaft’. Dit zegt de eigenaar letterlijk. Hij heeft wel iets aan Nederlands opgepikt, want hij blijkt een redelijk talenwonder te zijn. Het eten is lekker en gezellig. We zijn de enigen die bij het hotel eten, dus we hebben het terras voor onszelf. De gastheren vermaken ons met verhalen en huisgestookte tsipouro.

Ondanks de verregende middag een leuke dag en we besluiten om de volgende ochtend ruim de tijd te nemen om het gebied wat uitgebreider te verkennen voordat we door rijden naar de volgende plek.

Kastoriá

De volgende etappe leidt naar Kastoriá. Een mooi gelegen dorp aan een meertje.

Maar daar zijn we niet zo maar. We gaan vandaag echt de bergen in. Allereerst bekijken we Naoussa wat beter, want daar zijn we gisteren flink snel doorheen gereden. Het is een schattig dorp en op een plein zien we een enorme drukte. Er wordt een trouwerij gevierd en er staat een flinke rij om het bruidspaar te vieren. Bij elke bar op het plein is een kleine traktatie voor de bezoekers. Grappig om te zien hoe uitgebreid dit aangepakt wordt.

Daarna door naar Edessa. Hier gaan we vooral even naar de waterval kijken. Het stadje ligt op een klif op de bergen, dus het water kan spectaculair naar beneden vallen. Naar beneden vallend water trekt toeristen, dus heeft het dorp een waterval gecreëerd. Het ziet er goed verzorgd uit en we komen flink wat nationaliteiten op dit punt tegen.

Daarna gaan we door naar de Prespá-meren. Deze liggen op de grens met de Republiek Macedonië en Albanië. Beide landen zie je ook liggen als je halverwege de afdaling van de berg naar de meren bent. Het is hier ongelooflijk rustig. De omgeving is prachtig. We stoppen in een piepklein dorp en kijken wat uit over het meer. De aalscholvers houden ons angstvallig in de gaten. Misschien zijn wij wel meer een attractie voor hen dan andersom.

Kastoriá is het eindpunt van vandaag. We moeten wel even zoeken naar het hotel, maar met wat hulp van wachtende taxichauffeurs lukt het uiteindelijk wel. Het ligt aan een drukke straat, niet ver van de boulevard. Na het uitpakken wandelen we naar het oude centrum. Dat ligt boven op de heuvel van het schiereiland waarop een deel van het dorp  is gebouwd. Klauteren dus en dat met deze temperaturen. Maar ja, we zitten straks in de Pilion en dat wordt ook flink klauteren, dus we zijn eigenlijk gewoon in training.

We drinken wat aan de boulevard (smaakt goed na zo’n klauterpartij) en eten daar ook wat. Daarna terug richting hotel voor een onrustige nacht vol straatlawaai, warmte en een bikkelhard bed.

Naoussa

Vandaag een lange rit naar het noorden. In het begin vooral over de snelweg. Het is de weg van Athene naar Thessaloniki, dus één van de hoofdwegen in Griekenland. Bij tijd en wijle saai, maar sommige stukken zijn echt prachtig. Je rijdt over de laagvlakte tussen de bergen en de zee en zo af en toe kom je door mooie valleien.
We zijn onderweg voor koffie gestopt in Litóchoro, een dorp aan de voet van de Olympus bergen. Leuk dorp, wel wat toeristisch. Maar dat verbaast uiteindelijk niet als er zulke beroemde bergen op de achtergrond liggen.
Na de koffie nog een stukje noordelijker op de snelweg, tot aan Methoni. Daar gaan we de kleinere wegen op. Het landschap wordt fraaier en fraaier. De routebeschrijving heeft veel ruimte voor interpretatie, maar uiteindelijk komen we wel op de plaats van bestemming aan, Naoussa. Een leuk dorp aan de voet van een gebergte. Voor ons hotel rijden we door het dorp heen, rijden dan nog even door en komen vervolgens bij het Ágios Nikólaos Park aan. Een mooi aangelegd park, populair vooral bij de lokale bevolking. Tijdens ons hele verblijf horen we slechts één andere familie een andere taal dan Grieks praten. Uiteraard Nederlanders.
Als de spullen in de kamer gezet zijn en we een klein dutje hebben gedaan gaan we door het park wandelen. Het is heerlijk koel onder de bomen en de stroom die door het park loopt zorgt ook voor verkoeling. Onderweg komen we een schildpad tegen. Hij schrikt even van ons, maar kruipt toch al snel weer uit zijn schulp. Na enige bestudering besluit hij dat wij totaal niet interessant zijn en wandelt vrolijk verder het struikgewas verder in.
We eten vanavond in een van de restaurants tegenover het hotel. Lekker gegeten, maar wel apart. We krijgen allereerst een vragenlijst in te vullen. Uiteraard in het Grieks. Het blijkt gelukkig geen toelatingsexamen te zijn, maar een keuzelijst voor de maaltijd.Corinne spreekt Grieks en helpt mij met het invullen van de lijst. Ik kies voor kebab politico. Ben benieuwd welke Europese leider voor dit gerecht model heeft gestaan.
We drinken er een lokale wijn bij, want Macedonië is een echt wijngebied. Ze is nog wat jong, maar prima aan te raden.

Volos

Dit jaar is het noordelijk vasteland van Griekenland onze vakantiebestemming.
We beginnen in Volos, de op 5 na grootste stad van Griekenland. De vlucht er naar toe vertrok heel erg vroeg (half 5) van Schiphol, dus we hebben eigenlijk niet geslapen voordat we het vliegtuig in gingen. Dat betekent dus vooral duf, moe en slaperig als we eenmaal in Volos zijn,. Maar we laten ons niet helemaal op de kop zitten en verkennen de stad. Nou ja, eigenlijk alleen de boulevard. Niet de hele boulevard natuurlijk, maar stukje vlak bij ons hotel, volgeladen met terrassen. De eerlijkheid gebied ook te zeggen dat we wel langs alle terrassen gelopen zijn, maar ze zeker niet allemaal geprobeerd hebben. Bijslapen kost namelijk ook veel tijd en dat doe ik liever in bed dan op een terras.
Voor de geïnteresseerden onder jullie: Volos schijnt de vertrekplaats van Jason en de Argonauten te zijn geweest voor hun zoektocht naar het gulden vlies. De rest van het verhaal google je maar even als je het niet weet. Waarom ik het vertel terwijl ik niet zelf even de moeite neem om het op te zoeken? Omdat ik er een paar foto’s bij heb, zelf gemaakt op de boulevard.
Mocht je interesse in het bord naast de boot hebben: 




Aan het eind van de boulevard is er ook een standbeeld geplaatst.

Voor de rest hebben we vooral geslapen inderdaad en wat gegeten en gedronken. De ober bij de lunch heeft nu al de prijs voor meest warhoofdige ober van deze vakantie gewonnen. De man was meer dan wandelende chaos!

Gorilas de montaña

Quiero hablar de un día muy especial de mi vida.

Estoy en Ruanda para mis vacaciones. En este día visito el Parque nacional de los Volcanos para ver los gorilas de montaña. El parque nacional es parte de las montañas Virunga, que se extiende sobre el República Democrática del Congo, Ruanda y Uganda. Es uno de dos lugares en el mundo donde hacen los gorilas de montaña. El otro lugar es el Parque Nacional de la Selve Impenetrable de Bwindi que está situado en Uganda. En total solo tienen unos 800 gorilas de montaña en el mundo, de qué más o menos 200 viven en Ruanda.

Me levento a las cinco y quarto. He dormido un poco mal, porque estaba un poco nervioso. Como un poco de desayuno y despues nosotros departemos con nuestro guía por la entrada principál del parque. Aquí reúne la gente que hace visitar los gorilas. Está muy turistico. Una triba local hace unos bailes mientras nosotros esperamos en cual grupo de turistas hemos incorporado. Nuestro grupo está de 7 personas, 5 personas de EEUU y nosotros. El guía cuenta a nosotros la regla de conducta cuándo llegaremos a los gorilas. La familia de gorilas que visitamos ahora está la familia Agashya. Es unos de grupos más grande, con unos 20 gorilas. El grupo tiene solo uno macho de lomo plateado.

Vamos a un aparcamiento al pie de la montaña y comenzamos con el paseo en la jungla. Después de 5 minutos vemos un grupo de gorilas, pero desgraciademente, no es nuestro grupo. Continuamos el paseo. Es un paseo muy, muy bonito pero tambien muy duro. Los gorilas de montaña viven en ... las montañas y nosotros subimos un grande parte del paseo. Una hora y media más tarde encontramos nuestro grupo. ¡Un momento muy especial!

En un lugar claro veo muchos gorilas, casi 20. Solo el macho de lomo plateado no está aqui. El lugar es perfecto. Solo matas en un valle, rodeado de arboles. Es luz y las matas hacen que el vista de los gorilas es libremente. Veo mujeres y juvenes.Tambien veo un bebé que tiene menos de uno año. Todos los turistas estan muy ocupado de hacer fotos y videos. Es imposible de tener la distancia necesaria de 7 metros. Los gorilas, especialmente los pequeños, son muy interesado de nosotros. En un momento dertermindo el bebé está muy, muy cerca. ¡Menos de uno metro de mi mujer! Naturalmente hago una foto.

Los gorilas están todos relajados con nosotros. Los juvenes jugar y toda la familia come sin interrupción. No tengo suficiente ojos para ver las mujeres y los bebés. Nos rodean y estan entre nuestro grupo. El tiempo pasa muy rapido mientras que disfrutarnos de los gorilas.

Después de media hora el macho de lomo plateado llega. Dobla el bambú para demonstrar su fuerza. Es un animal muy, muy fuerzo y impresionante. Peso casi 250 kilogramos y es todos los músculos.

Los gorilas cambian de sitio y nosotros seguimos. Para seguir la familia tengo que pasar el macho de lomo plateado a 5 metros de distancia. Cogo las matas para no escabullirme y no acabar en los brazos del macho. Por suerte los gorilas estan muy amables y lo acabo sin problemas.  Soy el último de nos grupo y despúes unos minutos, el macho de lomo plateado sigue nosotros al resto de la familia. Veo por detrás para mantener un ojo en el macho. Finalmente el macho toma una ruta diferente y acuentese muy cerca. Solo unos metros detrás de mi espalda. Come un poco de matas y mire los turistas y la familia. Todo es bueno.

Solo tenemos una hora para quedar con esta familia. Después de la hora, volvemos al aparcamiento y yo sonrío el resto del día.

Fue realmente un día muy, muy especial.

Dak

Er zijn van die nachten waarin je ineens de politie over de vloer hebt. Van de week was dat het geval bij ons.

Rond 3 uur worden we wakker van geluiden buiten. Op straat zien we de politie bij de studenten naast ons voor de deur te staan om iemand aan te houden die zich in hun huis heeft verstopt. De stuudjes zijn het daar niet mee eens en weigeren de agenten binnen te laten zonder huiszoekingsbevel. Ze zijn duidelijk juridisch goed opgevoed!

We volgen het gesprek een beetje, maar zijn vooral wat geïrriteerd dat we wakker worden gehouden door het lawaai buiten. Op een gegeven moment blijkt de politie toch naar binnen te mogen en besluit lief te controleren of de voortvluchtige student niet toevallig bij ons het dakterras op kruipt om zich te verstoppen. Ze loopt naar de bovenste verdieping en checkt ons dakterras. Op dat moment ziet ze iemand ons dak opklimmen en hoort hem stommelen. Ze roept mij er bij om de deur naar het terras open te doen en te kijken wat hij precies doet. Ondertussen waarschuwt ze de politie buiten. Twee agenten komen naar boven en gezamenlijk gaan we het dak op. Al snel zien we iemand op ons dak liggen. Helemaal plat, in de hoop dat hij niet gezien wordt.
Een van de agenten klinkt het dak op om hem aan te houden. Ze waarschuwen hun collega’s die ondertussen het studentenhuis zijn binnen gegaan. Uiteindelijk zijn er dus 4 agenten op de dakterrassen om een duidelijk wat dronken student aan te houden. Beneden staan nog twee agenten, dus in totaal zijn er 6 bezig met deze aanhouding. Ik heb niet meegekregen wat de voortvluchtige student precies gedaan heeft (hij mompelde iets van 'corpsballen!'), maar het is vast niet op verdenking van openbaar dronkenschap dat er 6 man politie achter hem aan komt. De agenten voeren hem af door het studentenhuis ‘onze’ agenten verontschuldigen zich bij ons voor de overlast en de verstoring van de nachtrust enzijn gewoon door ons huis weer naar buiten gegaan.

Mocht de voortvluchtige student nog een advocaat nodig hebben, dan weten een paar huisgenoten wel een goede in Voorburg.