Gorilas de montaña

Quiero hablar de un día muy especial de mi vida.

Estoy en Ruanda para mis vacaciones. En este día visito el Parque nacional de los Volcanos para ver los gorilas de montaña. El parque nacional es parte de las montañas Virunga, que se extiende sobre el República Democrática del Congo, Ruanda y Uganda. Es uno de dos lugares en el mundo donde hacen los gorilas de montaña. El otro lugar es el Parque Nacional de la Selve Impenetrable de Bwindi que está situado en Uganda. En total solo tienen unos 800 gorilas de montaña en el mundo, de qué más o menos 200 viven en Ruanda.

Me levento a las cinco y quarto. He dormido un poco mal, porque estaba un poco nervioso. Como un poco de desayuno y despues nosotros departemos con nuestro guía por la entrada principál del parque. Aquí reúne la gente que hace visitar los gorilas. Está muy turistico. Una triba local hace unos bailes mientras nosotros esperamos en cual grupo de turistas hemos incorporado. Nuestro grupo está de 7 personas, 5 personas de EEUU y nosotros. El guía cuenta a nosotros la regla de conducta cuándo llegaremos a los gorilas. La familia de gorilas que visitamos ahora está la familia Agashya. Es unos de grupos más grande, con unos 20 gorilas. El grupo tiene solo uno macho de lomo plateado.

Vamos a un aparcamiento al pie de la montaña y comenzamos con el paseo en la jungla. Después de 5 minutos vemos un grupo de gorilas, pero desgraciademente, no es nuestro grupo. Continuamos el paseo. Es un paseo muy, muy bonito pero tambien muy duro. Los gorilas de montaña viven en ... las montañas y nosotros subimos un grande parte del paseo. Una hora y media más tarde encontramos nuestro grupo. ¡Un momento muy especial!

En un lugar claro veo muchos gorilas, casi 20. Solo el macho de lomo plateado no está aqui. El lugar es perfecto. Solo matas en un valle, rodeado de arboles. Es luz y las matas hacen que el vista de los gorilas es libremente. Veo mujeres y juvenes.Tambien veo un bebé que tiene menos de uno año. Todos los turistas estan muy ocupado de hacer fotos y videos. Es imposible de tener la distancia necesaria de 7 metros. Los gorilas, especialmente los pequeños, son muy interesado de nosotros. En un momento dertermindo el bebé está muy, muy cerca. ¡Menos de uno metro de mi mujer! Naturalmente hago una foto.

Los gorilas están todos relajados con nosotros. Los juvenes jugar y toda la familia come sin interrupción. No tengo suficiente ojos para ver las mujeres y los bebés. Nos rodean y estan entre nuestro grupo. El tiempo pasa muy rapido mientras que disfrutarnos de los gorilas.

Después de media hora el macho de lomo plateado llega. Dobla el bambú para demonstrar su fuerza. Es un animal muy, muy fuerzo y impresionante. Peso casi 250 kilogramos y es todos los músculos.

Los gorilas cambian de sitio y nosotros seguimos. Para seguir la familia tengo que pasar el macho de lomo plateado a 5 metros de distancia. Cogo las matas para no escabullirme y no acabar en los brazos del macho. Por suerte los gorilas estan muy amables y lo acabo sin problemas.  Soy el último de nos grupo y despúes unos minutos, el macho de lomo plateado sigue nosotros al resto de la familia. Veo por detrás para mantener un ojo en el macho. Finalmente el macho toma una ruta diferente y acuentese muy cerca. Solo unos metros detrás de mi espalda. Come un poco de matas y mire los turistas y la familia. Todo es bueno.

Solo tenemos una hora para quedar con esta familia. Después de la hora, volvemos al aparcamiento y yo sonrío el resto del día.

Fue realmente un día muy, muy especial.

Virungas

 

Voor ons dé grote dag van de vakantie. De hoofdreden waarom we naar Uganda en Rwanda wilden. Vandaag gaan we op zoek naar de berggorilla’s in het Virunga gebergte. Dit vulkanisch gebergte strekt zich uit over DR Congo, Rwanda en Uganda en is een van de weinige plekken in de wereld waar de berggorilla’s nog voorkomen. Het Bwindi Impenetrable Forest is een andere plek, niet heel ver hier vandaan in het noorden. In totaal zijn er nog zo’n 800 berggorilla’s op de wereld, waarvan er zo’n 200 in Rwanda leven. Het deel van het Virunga gebergte in Rwanda ligt in het Parc des Volcans National Park. Dit is ook het gebied waar Dian Fossey haar onderzoek naar deze apen heeft gedaan. Ze ligt ergens in het park begraven, want ze is hier ook vermoord.

Na het ontbijt brengt Gerald ons naar het hoofdkantoor van het park. Daar verzamelen alle mensen die vandaag op gorilla tracking gaan. Het is een toeristische attractie van jewelste. Een uitgebreide dansgroep van een locale stam voert wat dansen uit, onder ritmisch getrommel. De toeristen staan er naar te kijken en je voelt langzaam maar zeker de spanning opbouwen bij iedereen. Als de dansers klaar zijn, verzamelen alle gidsen zich op een centraal punt. Hier krijgen ze te horen welke gorilla familie hun reizigers mogen bezoeken vandaag. Gerald is vrij laat aan de beurt en komt naar ons toe. Hij vertelt ons bij welke parkgids wij ons moeten melden. Daar verzamelt zich een groep van 7 toeristen. 5 Amerikanen en wij.

We krijgen wat uitleg over de familie en gaan dan onze jeeps weer in, op weg naar het beginpunt van de wandeling in het park. De route leidt helemaal terug naar onze lodge en voert ons letterlijk door de achtertuin van ons chalet naar een parkeerplaats aan de voet van de berg waar onze familie zich bevindt. Terwijl we uitstappen en ons groeperen, vertelt de groep van 4 Amerikanen dat ze al berggorilla’s zagen lopen toen ze over het pad langs de lodge reden. Ze liepen aan de rand van het bos, tegen de landbouwgronden aan. We huren een drager voor onze rugzak, Jimmy. Een gouden keuze, want hij zal de rest van de wandeling heel erg behulpzaam blijken bij de wat lastiger passages op onze route. Iedereen krijgt ook een wandelstok en dan gaan we op pad. Het is ondertussen half 9 geworden. Een gewapende bewaker loopt voorop, gevolgd door de gids. Dan komen wij met z’n zevenen en de groep van dragers sluit de rij. Al binnen 5 minuten is het bingo. We zien een paar berggorilla’s door de landerijen boven ons lopen. Dat zal de groep zijn die de Amerikanen vlak voor de parkeerplaats al hebben gezien. We zien 2 silverbacks in deze groep. We zien ook dat een groep toeristen zijn spullen neerzet en achter deze groep aan begint te wandelen. Zij zijn erg snel klaar vandaag. Wij moeten nog even verder, want dit blijkt onze groep niet te zijn. Maar we hebben ze toch maar mooi gezien!

De wandeling is prachtig, zeker als we eenmaal het bos betreden. Flinke stukken zijn makkelijk te belopen, maar twee hele venijnige, steile klimmetjes hakken er goed in. Tijdens die stukken zijn de dragers goud waard. Ze helpen ons door de moeilijke stukken heen en voorkomen dat mensen vallen of ongelukken krijgen. Onze groep vordert niet heel snel. Wij zijn zo’n beetje de jongsten van de groep en ook redelijk fit in vergelijking met de rest. Er worden regelmatig rustpauzes ingelast, want klimmen op deze hoogte is heel lastig. Het weer is prachtig vandaag, zeker in vergelijking met gisteren. De temperatuur is aangenaam laag en er zijn wat wolken in de lucht, zodat er wel wat zonlicht is, maar het toch niet te warm wordt.

Na zo’n anderhalf uur is het zover. We ontmoeten de trackers die in alle vroegte vandaag de gorilla’s zijn gaan zoeken en die ons per radio naar deze ontmoetingsplaats hebben gestuurd. Nu laten we onze dragers, rugzakken, water en wandelstokken achter. We staan er alleen voor op het laatste stukje, met een beetje hulp van gids en trackers. Na een paar minuten klimmen zien we de eerste berggorilla’s. Ze blijken op de ideale plek te zitten, een open stuk in het bos. Het is wel een kleine vallei, dus we moeten flink wat klimmen en dalen om ons tussen de diverse leden van de familie te bewegen. Net als bij de chimpansees mogen we ook nu maximaal een uur bij de groep blijven. Onze groep is de op één na grootste familie die bezocht kan worden en er lopen een aantal baby’s in deze groep rond. De jongste is nauwelijks 1 jaar oud. We kijken onze ogen uit en iedereen fotografeert er op los. Het blijkt op deze locatie onmogelijk om de vereiste 7 meter afstand te houden. We kunnen vaak niet veel verder achteruit en de gorilla’s komen gewoon op ons af of lopen tussen ons door. Corinne staat op een gegeven moment op minder dan een meter afstand van een gorilla te fotograferen. Er zijn er zo verschrikkelijk veel, dat we af en toe niet weten waar we moeten kijken. Je zou willen dat je drie foto’s tegelijk naar verschillende kanten kon maken. De groep zit op zijn gemak te eten en we zien hoe ongelooflijk sterk deze beesten zijn. Met het grootste gemak rukken zelfs de kleinste gorilla’s de planten met wortel en al uit de grond waarna ze de bladeren er af eten en ze de wortels opknagen. Als de honger gestild is, worden de kleintjes speels en de ouderen wat lui. Dat levert echt prachtige plaatjes op.
Het enige wat er tot nu toe nog aan ontbreekt is de volwassen man van de groep, de silverback. Na ruim een half uur zien we hem op zijn gemak achter het bamboe bosje vandaan komen. Wat een indrukwekkende verschijning. We blijven nog even op onze plaats om van de moeders en kinderen te genieten, maar gaan voor het laatste stuk toch achter de silverback aan. In de afdaling glij ik weg en vouwt mijn rechterbeen dubbel. Mijn knie vindt dat niet fijn en ik slaak even een kreet van pijn en schrik. De gids is onmiddellijk bij me en helpt me verder. Met een klein beetje strompelen en wat onzeker op de benen kan ik wel weer verder. We komen ook heel erg dicht bij de silverback in de buurt. Ik denk niet meer dan 4 meter afstand op een gegeven moment. Als we boven hem langs lopen, hou ik me angstvallig aan wortels vast, om maar niet weg te glijden. Ik ben nog wel wat onzeker op de been op dat stuk. Je wil volgens mij echt niet tegen zo’n silverback aanglijden als je verkeerd stapt. Lijkt me een pijnlijke ervaring.

Als de gids ons meldt dat ons uur op is en dat we de laatste plaatjes moeten schieten komt de silverback achter ons aan. Ik sta op een gegeven moment het dichtst bij hem en kan een paar prachtige foto’s schieten. Hij komt gelukkig niet veel verder op ons af, maar gaat iets boven ons lopen. Als ik omkijk, zie ik hem op een paar meter afstand recht achter me liggen, op zijn dooie gemak in de struiken.

Kigali

 

De grensovergang tussen Uganda en Rwanda is druk en heel rommelig. Uiteindelijk doen we er een uur over om Uganda uit te gaan (kwestie van een paar minuten) en Rwanda in te komen (kwestie van ruim een half uur). We hadden voor de reis al onze visa voor Rwanda via internet aangevraagd en ze bijna per kerende post per e-mail ontvangen. Bij de grens gaat het echter niet zo snel. Daar moet alles minstens drie keer gecheckt worden en stempelen de grenswakers zich rot op de papieren. We blijken onze formulieren voor immigratie ook niet goed ingevuld te hebben. Bij beroep hebben we namelijk ‘ambtenaar’ ingevuld, maar dat vind onze dienstdoende grenswacht niet genoeg. Hij wil weten bij welk ministerie we werken en wat we daar precies doen. Als ik hem zeg dat ik regelgeving voor luchtvaart ontwikkel, dan kijkt hij wat bedenkelijk maar besluit toch niet verder te vragen. Ik moet het wel allemaal nog even op het formulier schrijven (en dat in een vakje van 6 bij 2 cm). Uiteindelijk is alles in orde, is de kassier blij met onze $60 en krijgen we allebei een bonnetje voor de betaling. We kunnen door over een mooie asfalt weg, slingerend door het berglandschap richting Kigali.

Kigali is een echte miljoenenstad. Na de relatieve rust van de plaatsen waar de afgelopen periode geweest zijn en de rommelige en slechte wegen van Uganda is het bijna een cultuurshock om in deze stad aan te komen. We moeten een aardig eind door de stad rijden richting ons hotel: Chez Lando. Tijdens de rit krijg je een heel aardig beeld van de stad en zie je duidelijk de diverse wijken (armoedig, kantoren gebied, regeringswijk) aan je voorbij trekken. Het verkeer is ook hier chaotisch en druk, maar het lijkt allemaal wat beter geregeld te zijn. De mensen ogen al sinds de grens wat gereserveerder dan ze in Uganda zijn, maar met de achtergrond van de genocide kan ik me wel voorstellen dat de mensen zich wat voorzichtiger opstellen.

We hebben Kigali speciaal in het reisschema opgenomen om het Genocide Memorial Centre te kunnen bezoeken. Het centrum ligt midden in de stad. Gerald regelt een audio tour voor ons en we slenteren langzaam buiten over het terrein, braaf de nummers volgend. Na het buitenterrein gaan we in het gebouw verder. Buiten zien we vooral de massagraven. Er zijn hier momenteel al meer dan 250.000 mensen begraven en tot op de dag van vandaag worden nog nieuwe graven met slachtoffers gevonden. Terwijl de genocide al in 1994 heeft plaatsgevonden.

In het gebouw is een tentoonstelling ingericht over de genocide. Op grote panelen wordt ons die hele opmaat, de uitvoering en de nasleep getoond. Ik zie aangrijpende beelden van getuigenverklaringen en kinderen met open hoofdwonden van de machetes. Ik kan het niet bevatten dat mensen elkaar dit aan kunnen doen.

We zijn er stil van als we weer naar buiten komen en bij Gerald instappen.

Visum

We hebben zojuist de visumaanvraag gedaan voor de komende vakantie naar Rwanda. Lekker makkelijk via Internet en we krijgen binnen drie dagen een reactie. Dan merk je toch dat de artikelen in de Volkskrant de laatste tijd over Rwanda kloppen. Het land ontwikkelt zich razendsnel en richt zich vooral op de dienstensector (vooral IT). Dat wil nog niet zeggen dat het een volledige democratisch land is, maar er lijkt een goed begin gemaakt te zijn na de verschrikkingen tussen de Tutsi's en Hutu's.

Wij gaan naar Kigali, om o.a. het genocide museum te bekijken. Daarna door naar de vulkanen, om berggorilla's te gaan kijken. Hopelijk lukt dat na een niet al te zware wandeling, maar dat weten we pas als we ter plaatse zijn.

Eerst nog maar wat werken, die vakantie komt er snel genoeg aan, maar met de visumaanvraag de deur uit, begint het wel te kriebelen......