Lake Bunyonyi

De weg naar Kabale (stad vlak bij Lake Bunyonyi) is een van de meest idiote wegen die ik ooit gereden heb. Het is de belangrijkste weg richting Rwanda en de weg wordt op het moment over vele tientallen kilometers tegelijk verbreed naar 4–baans. Alleen al het feit dat de weg over zo’n lang traject tegelijk verbreed wordt is al verbazingwekkend voor ons. Maar daar blijft het niet bij. Ugandezen zijn geboren wegpiraten en ook de professionele chauffeurs dragen over het algemeen goed bij aan deze reputatie. Om de snelheid fors te verminderen op een weg leggen ze hier zeer regelmatig van die erg oncomfortabele drempels neer. Soms zijn het 5 kleine hobbels vlak achter elkaar, soms een enkele hobbel, maar dan heel hoog. Deze weg is echt vergeven van dit soort hobbels. Bepaalde delen hebben om de 50-100 meter zo’n hobbel, en dan een paar kilometer achter elkaar. Ze werken wel, want de snelheid gaat heel drastisch omlaag. Maar het rijcomfort heeft er wel duidelijk onder te lijden. Daarnaast schiet de reistijd ook fors omhoog. Op zo’n traject is het wel grappig om te zien dat alle auto’s proberen het laagste plekje van de hobbel te ontdekken. Dat betekent dat ze op sommige plaatsen de auto’s (inclusief bussen en vrachtauto’s) wel 3-4 auto’s dik naast elkaar over een hobbel gaan. Tegenliggers worden geacht op zulke momenten wat ruimte te maken.
Ons hotel bij Lake Bunyonyi is wat vergane glorie. Je merkt aan alles dat het een flinke tijd geleden is neergezet en dat er eigenlijk alleen het aller-noodzakelijkste onderhoud aan is gedaan. Wij verblijven in een ruime cabin. Een prima kamer, maar ook hier wel wat gedateerd. De tuin om onze cabin heen is heel fraai en we hebben een prachtig uitzicht over het meer.
Voor het diner gaan we een biertje drinken in de bar. Hier zijn we echt de enige twee gasten. De barkeeper heeft niet heel veel keus staan, maar we vinden wel een biertje. Dan zet hij gezellig de muziek aan. Amerikaanse muzak die je ook op Sky Radio kan horen. Het geluid moet concurreren met de luide TV die in de aangrenzende open ruimte aan staat. We kijken elkaar aan en proesten bijna in lachen uit. Het is een heel onwerkelijke ervaring om als enige gasten in zo’n groot hotel te zitten. Gelukkig doet het personeel goed zijn best en bedient ons heel erg vriendelijk.
De volgende is een echte rustdag. We doen niet veel meer dan luieren, lezen, schrijven, tekenen en eten. Het overgrote deel van de dag is de stroom uitgevallen en de enige keer dat de generator aan gaat is als er voor ons eten gezorgd moet worden. De dag vliegt echter voorbij en we voelen ons heerlijk ontspannen aan het eind van de dag. Eén van de leukste dingen die ik die dag zie is een paar otters in het meer.