Vliegende mieren

Het was gisteren en vandaag weer zo ver: de uittocht van de vliegende mieren. Zodra het warm wordt, dan komen ze er aan. Meestal is het in een dag of twee ook wel weer bekeken.

De vogels weten dat natuurlijk ook. Vandaag op de fiets op weg naar het werk kwam ik ook overal onderweg kauwen en kraaien tegen die het wegdek aan het opeten waren. Ze deden zich ongetwijfeld tegoed aan de mieren die in enorme aantallen aanwezig zijn.

Ik herinner me dat nog wel van ons vorige huis. Op zo'n dag als vandaag was het ook de hele dag vergeven van de vogels op het kruispunt voor ons huis. Alsof er voor een heel jaar gegeten moest worden.

Wat vinden onze poezen er van, vraag je je af? Weinig, heel eerlijk gezegd. Gisteren in de tuin vloog zo'n mier tegen Truus op. Ze merkte het wel, maar deed niet veel meer dan verstoord kijken wie er tegen haar aan geknald was. En Joep? Die had alleen maar oog voor een duif, vergat zelfs de merels om hem heen, dus laat staan de vliegende mieren.

Moeder

Mijn moeder is al weer ruim 20 jaar dood. Veel te vroeg overleden indertijd, ze is 47 geworden. Het verdriet en het verlies heb ik al lang verwerkt. Alles heeft een plekje gekregen en ik heb mijn leven gewoon verder geleefd. Maar toch mis ik haar zo af en toe. Vreemd genoeg (en misschien wel niet vreemd) is dat niet op de meest geëigende dagen als haar verjaardag, feestdagen of zo. Nee, het komt soms ineens zomaar uit het niets opdagen en dan mis ik haar gewoon even.

Of het gebeurt zoals vorige week, toen ze 's nachts ineens in mijn droom langs kwam. Heel levensecht, alsof ze gewoon naast me staat of zit. Dat doet ze trouwens wel vaker, zo gewoon even langs komen. Toch wel een paar keer per jaar. We kletsen dan wat over de dagelijkse dingen. Eigenlijk net zoals vroeger toen ik uit school kwam en vertelde wat we die dag gedaan hadden. Maar bij deze bezoekjes gaat het dan over de dingen van nu. Ik ben ook niet stil in de tijd blijven staan, maar ben gewoon mezelf zoals ik nu ben.

Nadat ze weer was weggegaan, lag ik er van de week nog over na te denken hoe dat nou werkt. Het lijkt wel of ik in mijn hoofd een parallelle wereld heb, waar mijn moeder door heeft geleefd. Ook ik ben daar gewoon ouder geworden. Eigenlijk lijkt die wereld bijna volledig op de gewone wereld, het enige verschil is dat mijn moeder daar nog leeft. Als ze in die wereld op bezoek komt, hebben we de tijd om bij te praten en wat te keuvelen. Ze weet dan weer wat er op dat moment in mijn leven gebeurd. Ik ben toch wel het meest aan het woord tijdens die gesprekken. Zij vraagt alleen kort wat, of knikt bevestigend. We hebben het er eigenlijk nooit over het het met haar is.

Die bezoekjes zullen mijn manier wel zijn om met haar verlies om te kunnen gaan. Ik voel me er in ieder geval prettig bij en eigenlijk word ik niet verdrietig van haar bezoekjes.

Maar het blijft een vreemd idee dat ik nu ouder ben dan zij ooit is geworden. Daarnaast vind ik het heel erg dat ze mijn lief nooit heeft leren kennen. Ik ben er van overtuigd dat die twee heel goed met elkaar over weg hadden gekund.

Aquarobics

Mijn lief heeft sinds een paar weken last van haar rug. Spit. Ze is nu met Cesar therapie bezig en heeft op therapie geleerd dat zwemmen en zo goed voor haar is.

Normaal hebben we wel wat geduld met genezen, maar nu staat er een hele fraaie vakantie naar Uganda en Rwanda voor de deur (nog een week of 4-5) en daar moeten we wel in conditie zijn om de vulkanen te beklimmen op zoek naar de berggorilla's. Dat betekent dus dat we nog wel wat moet trainen om zonder al te veel problemen de zoektochten naar de apen te kunnen maken. Haar spit helpt niet echt met het opbouwen van onze conditie. Maar van haar therapeut had ze begrepen dat zwemmen en aquarobics (en eigenlijk wel van alles dat je in het water doet) goed is voor haar rug en tegelijk ook helpt met conditie opbouwen.

Dus, van de week werd het aquarobics bij ons hier in het zwembad. Ik was best bereid om met haar mee te gaan, maar tijdens het maken van die belofte was ik even niet zo scherp wat aquarobics nou precies inhield. Laat ik zeggen dat ik meer dan een bloedhekel aan aerobics heb. :)

Tijdens het avondeten (een groentensoep, want je mag natuurlijk niet te zwaar eten voor een training) begon het muntje te vallen. Aquarobics is vast aerobics, maar dan in het water. Huppelen op de maat van de muziek, door vrouwen.

Ik begon lichte ontwijkende bewegingen te maken, maar helaas. Mijn ruggengraat hield het toch niet en ik kwam niet verder dan een pruttelend: "nou, ik ga voor jou wel een keer mee, maar wel met enorme tegenzin." Moedig vroeg ik nog of mijn lief last van haar rug had, zodat we de les minstens een week konden uitstellen. Helaas voor mij (gelukkig voor haar!) viel de last reuze mee.

Wij dus op weg naar het zwembad voor de les. Bij de kassa alleen maar dames, maar ik hield goede moed. Eén van de vaste gasten zei dat er normaal wel een paar mannen bij waren. Maar de rij bij de kassa sprak haar tegen. Dame na dame zag ik zich aanmelden voor de les. Op het moment dat we naar de kleedkamers mochten om ons om te kleden voor de les waren de enige mannen die ik zag degenen die zaten te wachten tot hun kinderen klaar waren met de les voor onze aquarobics les. In het kleedhok waren er ook drie mannen, maar ja, die stonden op hun zoontjes te wachten.

Uiteindelijk stond ik dus in de rij met minstens 30 vrouwen, die stonden te trappelen om aan de les te beginnen. Een beetje beschaamd en giechelend stond ik met mijn lief te dollen, duidelijk niet op mijn gemak.

In het water werd dat gemak niet minder, totdat we een minuut of 5 in de les waren. Mijn schroom was wel verdwenen en het heeft uiteindelijk ook wel wat om als enige man met zo'n 40 vrouwen het zwembad te delen. Ik werd zelfs maar 1 keer door de docente (ook een vrouw, zal je altijd zien) enigszins "in het zonnetje" gezet.

Nu durf ik wel te bekennen dat ik het eigenlijk, heel stiekem, toch wel een beetje leuk vond. Met mijn gammele knie is sporten heel lastig geworden en in deze vorm kan ik me in ieder geval redelijk inspannen, zonder met een dikke en stramme knie te eindigen na de les.

Ik geloof dat ik mijn lief al min of meer beloofd heb dat ik volgende week wel weer mee ga naar les. :)

Meeuw

Van de week met het werk een dag naar het Forteiland bij IJmuiden geweest. Een mooi gebouw dat vroeger onderdeel van de Stelling van Amsterdam was. Ik wist niet dat het van origine op het land gebouwd was en dat jaren later pas het kanaal bij IJmuiden verbreed is, waardoor het fort echt op een eiland is terecht gekomen.

Over de activiteiten van de dag ga ik het verder niet hebben, maar over de broedende meeuwen op het eiland. Toen wij er waren, waren alle eieren wel uit en zag je op een groot deel van het eiland de jongen met hun ouders rondscharrelen. Erg leuk allemaal. Totdat we boven op de geschutskoepel van het fort kwamen. Daar was een meeuw te vinden die wel heel fanatiek zijn jongen aan het verdedigen was. De eerste verdedigingslinie was het fladderen en krijsen. Maar onze gids ging onverstoord door met zijn verhaal over de geschiedenis van het fort, dus moest de meeuw een nieuw plan verzinnen. Het werden duikvluchten naar onze hoofden. Als een ware Stuka scheerde hij langs de groep, steeds net de mensen missend. Onze groep begon al wat onrustiger te worden, maar onze gids ging onverdroten voort. Tijd voor het op één na ergste middel, het precisie bombardement.
De meeuw vloog weer aan en besloot op precies het juiste moment te schijten boven onze hoofden. Mijn collega werd vol op zijn rug geraakt en ik onderging wat spetterschade op mijn hoofd en overhemd. Dit tot grote hilariteit van de collega's die niet geraakt waren.
We bleven nog heel even staan, maar toen onze gids eindelijk klaar was met zijn verhaal, gingen we snel naar binnen. Ik wilde niet wachten op het pikken op je hoofd (het ergste middel in het arsenaal van de meeuw).

Op het toilet even mijn hoofd en overhemd schoongemaakt en thuis het overhemd in de was gedaan (het hoofd niet, mocht je het echt willen weten).

Grappa

Ik zat gisterenavond naar de finale van het EK te kijken. Het was zowaar een zeer vermakelijke wedstrijd. Mijn lief vond het best dat ik naar foeballuh keek, maar zij wilde graag wat anders zien. Ze zat dus op de slaapkamer naar een Zweedse detective serie te kijken.

Halverwege de wedstrijd wilde ik wel een borrel. Struinend door onze drankenkast kwam ik een restje grappa tegen. Italië had het al zwaar (dat kwam natuurlijk door ons avondeten van Spaanse hete kip :)), dus besloot ik ze een beetje steun te geven en voor mijn lief en mijzelf een grappa in te schenken.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ik zet mijn glas bij de bank in de woonkamer en neem het glas van mijn lief mee naar de slaapkamer, om haar te verrassen met het drankje. Maar ja, mijn lief lag dus al uitgebreid te ronken. Ze heeft al een week last van haar rug en slikt daar spierverslappers voor. Die helpen prima, maar ze krijgt er wel slaap van. Het lukt haar om haar oog nog een klein beetje open te doen en te registreren dat ik er ben. Maar die grappa was dus niet aan haar besteed.

Terwijl ze weer in slaap duikelt, doe ik haar leeslamp uit, zet de TV uit en neem haar grappa mee. Ik heb de tweede helft niet alleen van het voetbal genoten, maar ook van de twee glazen grappa (het is niet voor niets de tweede helft, nietwaar). Mijn lief heeft vaag meegekregen dat ik op de slaapkamer was, maar ze heeft de grappa nooit gemist. Hooguit nu, als ze deze blog leest.

Woord

Zo af en toe kom je tijdens het lezen een woord tegen dat je vanaf het eerste moment intrigeert.
Een tijdje geleden zat ik een artikel over seksualiteit te lezen in Volkskrant en toen kwam ik het volgende prachtige woord tegen: ejaculaat.

Ik had het nog nooit eerder gehoord of gezien, maar ik  had de dikke Van Dale niet nodig om het woord te begrijpen. De context verklaard veel, zal ik maar zeggen. :)

De rest laat ik aan jullie fantasie over en een plaatje bij deze blog wilde ik eigenlijk ook niet zoeken. :D