Mijn moeder is al weer ruim 20 jaar dood. Veel te vroeg overleden
indertijd, ze is 47 geworden. Het verdriet en het verlies heb ik al lang
verwerkt. Alles heeft een plekje gekregen en ik heb mijn leven gewoon verder
geleefd. Maar toch mis ik haar zo af en toe. Vreemd genoeg (en misschien wel
niet vreemd) is dat niet op de meest geƫigende dagen als haar
verjaardag, feestdagen of zo. Nee, het komt soms ineens zomaar uit het niets
opdagen en dan mis ik haar gewoon even.
Of het gebeurt
zoals vorige week, toen ze 's nachts ineens in mijn droom langs kwam. Heel
levensecht, alsof ze gewoon naast me staat of zit. Dat doet ze trouwens wel
vaker, zo gewoon even langs komen. Toch wel een paar keer per jaar. We kletsen
dan wat over de dagelijkse dingen. Eigenlijk net zoals vroeger toen ik uit
school kwam en vertelde wat we die dag gedaan hadden. Maar bij deze bezoekjes
gaat het dan over de dingen van nu. Ik ben ook niet stil in de tijd blijven
staan, maar ben gewoon mezelf zoals ik nu ben.
Nadat ze weer was weggegaan, lag ik er van de week nog over na te denken hoe dat nou werkt. Het lijkt wel of ik in mijn hoofd een parallelle wereld heb, waar mijn moeder door heeft geleefd. Ook ik ben daar gewoon ouder geworden. Eigenlijk lijkt die wereld bijna volledig op de gewone wereld, het enige verschil is dat mijn moeder daar nog leeft. Als ze in die wereld op bezoek komt, hebben we de tijd om bij te praten en wat te keuvelen. Ze weet dan weer wat er op dat moment in mijn leven gebeurd. Ik ben toch wel het meest aan het woord tijdens die gesprekken. Zij vraagt alleen kort wat, of knikt bevestigend. We hebben het er eigenlijk nooit over het het met haar is.
Die bezoekjes
zullen mijn manier wel zijn om met haar verlies om te kunnen gaan. Ik voel me
er in ieder geval prettig bij en eigenlijk word ik niet verdrietig van haar
bezoekjes.
Maar het blijft
een vreemd idee dat ik nu ouder ben dan zij ooit is geworden. Daarnaast vind ik
het heel erg dat ze mijn lief nooit heeft leren kennen. Ik ben er van overtuigd
dat die twee heel goed met elkaar over weg hadden gekund.
Ja, ik vind het jammer dat ik haar nooit heb leren kennen.
BeantwoordenVerwijderenEn die bezoekjes 's nachts dat herken ik ook. Mijn mamma komt af en toe ook op bezoek