Bad

Als je allebei de hele week werkt, dan komt het op het weekend neer om de huishoudelijke klussen te doen. Daardoor zijn onze weekenden redelijk standaard ingevuld.

Een van de leukere dingen die we regelmatig in het weekend doen is samen in bad. Toen we ons huidige huis kochten, zat er een mooi tweepersoonsbad in (het plaatje lijkt hooguit in de verste verte, zo mooi is ons bad zeker niet). Dit bad hebben we laten zitten en zeker in de winterperiode maken we bijna wekelijks gebruik van het bad. Op zondag ontbijten we eerst met zelfgebakken brood, daarna lekker een bakje koffie en dan samen in bad. Zo komen we de zondagochtend wel door. Tussendoor wat lezen, of op internet rondbrowsen (ongelooflijk eigenlijk dat we dat internet nog niet uit hebben). Ook doen we wel wat huishoudelijke klussen, maar dat is al erg genoeg om te moeten doen, daar ga ik zeker niet over bloggen.

Geniet van deze fraaie zondag!

Kaas

Nee, deze blog wordt geen loflied over het boek van Willem Elsschot. Dat zou beter bij mijn tabje lezen passen.

Het gaat me vandaag om de gewone Hollandse belegen kaas. Van die lekkere oude belegen kaas. Pittig en vol van smaak.

Ik zit net, als ontbijt, een bruine boterham met deze kaas te eten en bedenk me dat ik dat eigenlijk wel heel erg lekker vind. Het is ook altijd iets waar ik naar verlang als we aan het eind van een vakantiereis zijn. Zeker als het ontbijt vooral uit eieren en spek met toast heeft bestaan in de vakantie. Dan doe je mij eigenlijk geen groter plezier als ik weer thuis ben dan een lekkere dubbele boterham met kaas. Uiteraard donker bruin brood (bij ons omegamout) en pittig belegen boerenkaas (zo heet het tenminste bij onze marktkoopman).

Ik hoop dat het water jullie al een beetje in de mond loopt.

Tot slot nog een klein raadsel:
Waarom kom ik een foto van Beau van Erven Dorens tegen als ik naar een afbeelding van een boterham met kaas google? Als je het antwoord weet, dan hoor ik het graag, ik heb in ieder geval geen flauw idee.

Systeemautist

Afgelopen weekend stond er in de Volkskrant een artikel over de problemen op het spoor zodra er een vlokje sneeuw in ons land valt. Ik zal niet verder op de achtergrond ingaan, als dat je interesseert moet je gewoon even de Volkskrant te pakken krijgen en het bewuste artikel lezen. De reden om dit artikel te noemen is dat ik er een prachtig woord in tegen kwam: systeemautist.
De twee helften passen perfect bij elkaar en versterken elkaars gesloten karakter. Verder is de klank ook mooi, laat het woord maar eens een paar keer over je tong rollen. Je krijgt onmiddellijk visioenen welk type mens er bij dit woord hoort, je ziet gewoon het typetje van van Kooten & de Bie voor je. Volgens mij zou dit vooral een de Bie type zijn, trouwens. Een beetje verduisterde werkkamer, opgelicht door een tweetal computerschermen (uiteraard een Apple, of desnoods een Linux PC), brilletje op de neus vanwege het langdurig staren naar de schema's op het scherm.

Het woord doet mij denken aan hokjesgeest en denkraam (een beetje Marten Toonder mag wel in zijn jaar, nietwaar?). Uiteraard is het woord ook goed te gebruiken als scheldwoord, maar daar vind ik het eigenlijk te mooi voor. Zo iets schoons mag je niet misbruiken voor iets lelijks als schelden.

Voor mij is systeemautist nu al het woord van het jaar.

Bluesfestival Delft

Gisteravond hebben we de kou getrotseerd en zijn we naarhet Bluesfestival in Delft gegaan. Bij onze stamkroeg (De Klomp) ging net een vrij grote groep naar binnen en leek het stampvol te zitten. We hadden niet echt veel zin om ons het café in te persen, dus zijn we verder de stad in gelopen, op zoek naar een wat rustiger locatie. Dat was dus niet echt mogelijk, want de kroegen die we bekeken waren allemaal stampvol. Ik kan me dat ook wel voorstellen, want het was gisteren behoorlijk koud en het snijdende windje jaagde je wel naar binnen. Uit andere kroegen klonk weer niet echt uitnodigende muziek, dus al met al hebben we wel een tijdje rond de markt gedwaald.

Uiteindelijk zijn we dus terug naar De Klomp gegaan. Dezelfde groep als eerder op de avond kwam net de kroeg uit. Dat gaf flink wat ruimte bij de ingang.Sterker nog, verderop in de kroeg konden we gewoon zitten, een biertje drinken en naar Bas de Haan luisteren. Een leuke muzikant die een muzikale honderdpoot bleek. Je moet het maar aandurven om Billy Jean van Michael Jackson en De Clown van Ben Cramer in je blues repertoire op te nemen. Beide liedjes waren bijna onherkenbaar bewerkt tot een echte blues. Wie had dat kunnen denken.

Er vielen tijdens het optreden niet zoveel lijken te noteren als tijdens de smartlappenavond van vorig jaar, maar we hebben er zeker wel weer een paar langs horen komen. Blues en smartlap blijken toch nauwer verwant dan je in eerste instantie zou denken.

Het was lekker warm binnen en de bieren smaakten heerlijk, dus zijn we lekker tot het eind blijven zitten. Rond een uur of 1 hadden we ons genoeg moed ingedronken om de terugtocht naar huis (en het warme bed) aan te vangen.

Pathé Delft PAC festival

We komen even over 10 uur bij Pathé in Delft aan, om onze vrijkaarten voor het PAC festival op te halen. Eerder in de week had Corinne aan een prijsvraag bij DOK deelgenomen en jawel, ze is één van de winnaars van twee vrijkaarten voor de vertoning van 5 films die nog officieel in première moeten gaan. Deze zondag hebben we dus ruim 12 uur films kijken in het verschiet.

Na een paar minuten wachten in de rij voor de enige kassa waar iemand actief bezig is met klanten helpen, zijn we eindelijk aan de beurt.

“Even geduld hoor, ik kom zo bij u,” zegt het meisje als ze wegloopt.
Na een minuut of zo komt ze weer terug en vraagt: “Kan ik u helpen.”

“Ik kom mijn gewonnen kaartjes voor het PAC festival halen,” zegt mijn vrouw.

“Heeft u een legitimatiebewijs bij u?”, vraagt ze.

Corinne overhandigt haar paspoort, het meisje kijkt even en zegt dan: “Mijn collega gaat zo op internet kijken, want we hebben maar 1 envelop met kaartjes liggen. Wilt u hier even wachten?” En ze wijst ons een plekje naast de kassa aan.
Ondertussen kijken we met een beetje verbazing hoe rommelig het serveren van de koffie verloopt. Er staan al enkele groepjes mensen te wachten op koffie die uit een automaat komt die niet echt voor zijn taak lijkt te zijn toegerust. De rondlopende jongens en meisjes maken vooral een chaotische indruk en uit kippen zonder kop komt niet veel koffie, kan ik uit eigen ervaring melden.

“Heeft u ondertussen alvast twee koppen koffie voor ons,” vraagt Corinne als we zo’n 5 minuten staan te wachten en het meisje bij de kassa even niets te doen heeft. We rekenen de koffie af en gaan verder met wachten.
“Mijn collega gaat echt zo kijken hoor, voor uw vrijkaartjes,” zegt het meisje na weer een paar minuten. We zien even later een jongen met een colbert en stropdas, waarschijnlijk de manager die ochtend, zich losmaken van het koffie apparaat en maakt aanstalten om naar achteren te lopen. Gelukkig komt er op dat moment een ander meisje aanlopen met een paar enveloppen en geeft die triomfantelijk aan de manager. “Volgens mij zijn dit de vrijkaartjes”, zegt ze. En ze heeft gelijk, want wij krijgen 1 envelop met daarin twee kaartjes.

Het is ondertussen 10 voor half 11 en over zo’n 10 minuten gaat de film beginnen. Het wachten op de koffie werkt op de blaas en Corinne loopt even naar het toilet. Enigszins verveeld controleer ik de kaartjes en ik zie dat we wel op dezelfde rij zitten, maar helaas niet direct naast elkaar.

“Pardon, mevrouw”, zeg ik tegen het meisje achter de kassa, “maar onze kaartjes zijn helaas niet voor plaatsen naast elkaar.” Ze kijkt naar de kaartjes. “Inderdaad”, zegt ze, “maar boven bij de zaal staat iemand klaar om u verder te helpen, die kijkt wel of er plaatsen naast elkaar beschikbaar zijn.” “En hoe lang duurt onze koffie nog”, vraag ik haar vervolgens. “Die komt er zo aan, het is een beetje druk”, zegt ze.

Om twee minuten voor half 11, het stoom komt ons zo langzamerhand uit de oren, schiet ik het meisje weer aan, nu flink pissig van toon: “Kan ik alsjeblieft ons geld voor de koffie terugkrijgen, want de film begint over 2 minuten en het ziet er niet naar uit dat we voor die tijd onze koffie krijgen.” “Natuurlijk”, zegt ze, “maar maakt u zich niet druk, de eerste film begint pas zodra iedereen die hier beneden staat voor het PAC festival boven in de zaal zit.”

Na een paar minuten draait ze zich naar ons en zegt: “Uw koffie komt er binnen twee minuten aan hoor!” Daarna loopt ze weg naar achteren. En inderdaad, zo’n 5 minuten later krijgen we onze koffie en gaan we naar de zaal.

We melden ons bij het Pathé meisje bij de ingang en vertellen weer het verhaal van de plaatsen die niet naast elkaar zitten. “Daar kan ik niets aan doen hoor”, zegt ze, “u moet maar aan de mensen tussen u in vragen of die van plaats willen ruilen, zodat jullie dan naast elkaar kunnen zitten.”

Gelukkig voor ons zijn de mensen die stoel 10 en 11 hadden gereserveerd, bij de eerste 4 films niet op komen dagen.