Favela Santa Marta

Vandaag de laatste dag van een lange dienstreis naar Rio de Janeiro. De hele week in een vergaderzaal gezeten of op een winderig terras aan de Copacabana.

Het vliegtuig vertrekt pas om 8 uur vanavond, dus ik ben met een Jeep tocht door de stad gegaan en heb daar o.a. de favela Santa Marta bezocht. We zijn aan de bovenkant begonnen en op weg naar boven heb je allerlei mooie uitzichten over de diverse stranden van Rio. De favela is de laatste jaren volop gerenoveerd. De mensen hebben er nu stromend water en elektriciteit.
 
Jaren geleden is Brazilië begonnen met het schoonvegen van de favela's. Allereerst gaat dan het leger naar binnen om alle criminelen er uit te jagen. Daarna komt er een speciaal politiecorps dat de orde handhaaft er er voor zorgt dat de criminelen ook wegblijven. Santa Marta is een schoolvoorbeeld van deze werkwijze en sinds die operatie een paar jaar geleden knapt de wijk zienderogen op. Het is een echte toeristen attractie geworden. Er worden zelfs filmopnames gemaakt (Fast and Furious 5) en ook Michael Jackson heeft er een deel van de clip They don't really care about us opgenomen. Uiteraard komt dat laatste uitgebreid aan bod tijdens de tocht door de favela.

We zijn met een klein groepje (onze gids, twee Braziliaanse dames en ikzelf) door de wijk afgedaald. Een van de Braziliaanse dames is niet goed ter been, dus al snel ben ik haar steun en toeverlaat en lopen we in een klassieke Hollandse polonaise door de favela. Ze spreekt nauwelijks Engels en ik nog minder Portugees, dus proberen we het in het Spaans. Dat lukt een beetje, gelukkig. In mijn beste Spaans leg ik uit dat we op deze manier eigenlijk een Hollandse dans van het carnaval doen. Het duurt even voordat mijn steenkolen Spaans de juiste woorden vinden, maar dan krijgt ze een hele grote glimlach op haar gezicht. Zo dalen we met veel plezier de nauwe trapjes en steegjes af, totdat we aan het begin van de favela aankomen. Daar zijn alle huizen ineens fleurig geschilderd, een project van een Nederlandse architect weet de gids mij te vertellen.

Als we helemaal aan het eind van de jeep tocht zijn, krijg ik twee dikke zoenen van mijn danspartner en ben ik voor de rest van mijn leven haar 'live guard'. Dat zei ze gelukkig in het Engels.

De Nijl

Onze laatste stek op deze reis, de Wildwater Lodge, midden in de Nijl, wat ten noorden van Jinja. Google maar even naar dit plekje, het is echt een prachtige locatie.

Het is vooral rustig hier als we er zijn. Qua gasten dan, want de Nijl zelf stort zich om het eilandje heen. Aan de ene kant (waar wij geslapen hebben) gaat het water door stroomversnellingen wat langzamer naar beneden, aan de andere kant van het eiland is zelfs een kleine waterval.
We hebben ons hier prima vermaakt. Het was schitterend zonnig weer en we zijn helemaal tot rust gekomen.
Nu staan de tassen klaar, we hebben geluncht, en wachten op Gerald om ons te komen ophalen voor de rit (via Jinja) naar de luchthaven. Daar moeten we nog meer wachten, want ons vliegtuig vertrekt pas om half 12 vanavond. Het grote hangen is nu echt begonnen. Voor ons altijd het minst leuke deel van de reis, maar wel een voorbode voor lekker weer thuis zijn, met die haarballen van ons.
Tot in Nederland! We zitten vol met verhalen over deze reis (en de blogs zijn slechts een samenvatting).

Lake Mburo

 

We verblijven hier in een andere lodge dan in ons reisschema staat, maar je hoort ons niet klagen. Echt een prachtige plek. Jammer dat we hier maar 1 nacht zijn.

We staan vroeg op om een game walk voor het ontbijt te maken. Op weg naar de verzamelplek met de gids zien we een nijlpaard op zijn gemak (een beetje slaperig lijkt hij zelfs te zijn) van zijn graasgronden naar het water in het moeras terug sjokken. Het is zelfs nog niet helemaal licht buiten, zodat het een heel apart effect geeft om zo’n groot dier in nog een beetje duister te zien lopen. Nijlpaarden zijn groot!

We gaan wandelen met een gewapende gids. Hij vertelt van alles en nog wat over het park, de vegetatie en de dieren die we tegen komen. Op een gegeven moment komen we iets de dicht langs wat struiken en laten een wrattenzwijn schrikken. Die komt met een enorm kabaal het struikgewas uit. Wij schrikken ons rot. De gids staat meteen met zijn geweer klaar, voor het geval dat. Ik ben met een paar sprongen op een veilige afstand van de struiken. En dat met die gammele knie. Er is gelukkig verder geen gevaar te duchten en wij wandelen verder.

Het leukste moment van de wandeling is als we een echtpaar topi’s zien die met een jong rondlopen. Als het jong zich onbedreigd voelt, dan springt hij echt rond dat het een lieve lust is. Het is schitterend om te zien hoe uitgelaten het dier aan het spelen is. We kunnen zelfs redelijk in de buurt komen om wat foto’s te maken.

Daarna gaat het regenen en zijn de dieren verstandiger dan wij. Zij schuilen gewoon, terwijl wij door blijven wandelen. Als we eenmaal bij onze lodge zijn aangekomen, zijn we redelijk nat geregend. De mensen van het kamp zien dat we eerder behoefte aan een douche hebben dan aan ontbijt, dus ze vullen snel onze waterzak, zodat we kunnen douchen. Er is een heel kort moment dat de regen wat minder wordt en dat is net als we naar het ontbijt lopen. Daarna begint het weer te gieten en dat blijft het een deel van de ochtend doen. Eigenlijk houdt het op als we weer bij de asfaltweg aankomen.