Vliegen

 

In tweeërlei opzicht vandaag. Allereerst gewone en tsetse. Met name in Tarangire NP en Serengeti NP worden we bij tijd en wijle belaagd door deze beesten. Om de een of andere reden had ik er iets minder last van dan Corinne en Mudi. Met name in de Serengeti waren we soms drukker met vliegen van ons lijf te houden dan met het kijken naar buiten of we nog mooie landschappen en dieren zagen. Wie weet wat voor fraais we gemist hebben deze reis.

In Tarangire lukte het de vliegen zelfs om onze Jeep nog bijna te laten ontsporen. Mudi werd belaagd en verdedigde zich manhaftig. Maar dat ging wel ten koste van het op koers houden van de jeep. Hierdoor reden we in een geultje naast de weg en kon Mudi nog net op tijd ingrijpen om ons weer netjes in het juiste spoor te krijgen.
Corinne leek na afloop van diverse drives wel een krentenbol, zo erg hadden de vliegen toegeslagen. Lange broeken en lange mouwen, dat was eigenlijk het enige dat ons nog wat bescherming bood.

Het andere vliegen deden we op 28 juni. Via een reeks van luchthavens gingen we van het safari deel van onze vakantie naar het luier deel van onze vakantie. De hele reeks van vluchten werd in een 13 persoonsvliegtuig gemaakt. Erg klein vond Corinne in het begin, maar gelukkig was ze al snel gewend aan het formaat. Maar als ie vol zat, was het best een krappe bedoeling. Ik vond het wel leuk om op zo’n manier te reizen. Niks geen beveiliging of zo, gewoon over de stenen border stappen en je bagage in het vliegtuig gooien. Lekker eenvoudig!

Serengeti

 

Het laatste van de nationale parken dat we op deze reis bezoeken. En wat voor een! Het park is immens groot, 2,5 keer zo groot als Nederland. Het is redelijk divers qua landschap. In het park vind je miljoenen zebra’s en gnoes die jaarlijks in een grote cirkel rondtrekken (deel van de tocht gaat door het aansluitende park in Kenia) om de regens te volgen. Op die manier zorgen ze dat ze genoeg te eten en te drinken hebben.

Wij komen vanuit het zuiden aan en daar zie je meteen wat ze bedoelen met de ononderbroken steppe. Er is nauwelijks een boom of iets anders aan de horizon te zien, alleen maar lege graslanden, waar dieren rondlopen. Als je in het goede seizoen komt, volgens onze gids, ziet de vlakte echt letterlijk zwart van de dieren. Helaas voor ons is de trek vanuit het zuiden dit jaar zeker een maand eerder dan normaal begonnen, dus wij zien hooguit de laatste restjes van de Great Migration. Maar geen zorgen, er valt meer dan genoeg te zijn.

We blijven drie hele dagen in het park en ik ga echt niet alles beschrijven wat we gezien hebben. Letterlijk teveel om op te noemen. Ik vis er gewoon een paar persoonlijke hoogtepunten uit.

Net als we de Ndutu Safari Lodge hebben verlaten spot Corinne in het allerzuidelijkste deel van de Serengeti Corinne een fraaie troep leeuwen. Er zitten een paar mooie jonge cubs bij. Op dit deel mag Mudi nog van de weg afwijken, dus kunnen we lekker om de leeuwen heen rijden voor de mooie plaatjes en video’s. Verder is er niemand te bekennen in de omgeving. We hebben de leeuwen dus helemaal voor onszelf en daar genieten we uitgebreid van. Ze worden in alle rangen en standen op de gevoelige plaat (of eigenlijk in een bundeltje pixels) vastgelegd. Een heel fraai begin van de dag.

Op weg naar de lunchplaats voor de eerste dag wordt het heel interessant. We zien een paar jachtluipaarden in de schaduw liggen (vrij ver van ons weg) en even verder zien we, niet ver van de weg, een luipaard in karakteristieke houding in de boom hangen. Uiteraard verzamelen zich flink wat jeeps met toeristen op deze plaatsen. Wij sluiten netjes aan in de rij en schieten onze plaatjes. Met het luipaard heb ik nu de big 5 weer vol, maar het blijft hopen op een echt mooie observatie van een zwarte neushoorn, zodat ik ook mooie plaatjes kan schieten.Na de lunch door naar de hippo pool in het noordwestelijk deel van het park. De hippo pool ruik je van heinde en verre. Echt een ongelooflijke stank. We zien bij de hippo pool nog een kleine krokodil. De nijlpaarden zijn niet echt goed in poseren, want hoe vaak Corinne het ook vraagt, er komt er niet eentje even boven water om lekker te gapen. Ze komen al helemaal het water niet uit, dus die opname van een heel nijlpaard kan ik deze reis wel op mijn buik schrijven.
Hierna scheuren we echt met flinke vaart (we laten een enorm stofspoor achter) naar onze lodge, de Mbalageti Luxury Tented Lodge. Luxe zeker, maar een beetje over de top (Amerikaans zeg ik zelfs). De locatie is prachtig en onze chalet is meer dan prima, maar ik kan er niet meteen mijn draai vinden. Moeilijk onder woorden te brengen, maar het komt me allemaal wat gemaakt over.

In en bij de Grometi rivier zien we op diverse plaatsen krokodillen en nijlpaarden. Uiteraard ook veel vogels, maar daar moet je de andere expert uit dit echtpaar voor hebben. Alhoewel, ik begin ook wat meer van vogels te begrijpen. We zien ook nog wat zwart-witte colobus aapjes. Deze zijn heel zeldzaam in de Serengeti en eigenlijk alleen op dit plekje te vinden. Er hangt er eentje in een boom. Volgens mij heeft hij last van hoogmoed en probeert hij een luipaard te zijn.

De laatste dag is sloom qua wild. Het allerleukste is nog de ‘jacht’ op 15 leeuwen die we uiteindelijk nooit vinden, zelfs niet met hulp van een andere jeep. De gids die via de radio instructies aan Mudi geeft heeft de grootste lol dat wij de leeuwen niet kunnen vinden. Ik denk dat Mudi vanavond goed gepest wordt tijdens het eten met de rangers.

Tijdens het laatste diner is het mijn beurt om een Amerikaanse te choqueren. Ze vraagt bij de kok waar Masai saus naar smaakt. Ik zeg tegen haar: “naar Masai.” Het duurt even tot het tot haar doordringt en zegt dan: “zei je nu dat hij naar Masai smaakt?” “Ja”, zeg ik, “heb je die nog niet geproefd dan deze reis?” Ze kijkt me met een mengeling van verbazing en achterdocht aan en besluit niets meer te zeggen en naar haar tafel terug te gaan.

Als we op weg gaan naar het vliegveld voor onze reis naar Zanzibar zien we zowaar een nijlpaard buiten een pool. Hij staat redelijk in de struiken verscholen en voordat we de camera’s te voorschijn hebben, is hij al weer wat in het struikgewas verdwenen. Alleen zijn kont is goed in beeld te krijgen.

Bij het vliegveld is het rustig en gaan we nog even aan de overkant van de startbaan kijken naar een troep gieren die een gnoekadaver aan het opruimen zijn. Indrukwekkend om ze zo in actie te zien. Daarna nog even door naar een verderop gelegen hippopool en daar zien we zowaar een tweede nijlpaard buiten het water. Die ligt op zijn gemak te luieren in een plasje modder. Eindelijk hebben we dan toch nog de kans om fraaie plaatjes van een nijlpaard buiten het water te maken.

Ngorongoro

 

De Ngorongoro krater is een oude vulkaankrater is een afgesloten biosfeer waarin de hoogste concentratie wild ter wereld is terug te vinden. Het is ook een van de weinige plekken in Tanzania waar je nog een zwarte neushoorn kan vinden. Verder is al het wild er wel te vinden, behalve giraffe.

De weg er naar toe is erg mistig en regenachtig. Je voelt je in een beetje niemandsland rijden, zo dicht is de mist op veel plaatsen. Na een flinke rit komen we bij de ingang van de krater, een steile weg naar beneden. In de krater is de mist al weg en kunnen we al snel de hele krater zien. Het ziet er prachtig uit. Een soepbord noemde Corinne het en dat is eigenlijk een mooie omschrijving. De bodem van de krater is vrij vlak, met af en toe een heuveltje en wat begroeiing. Overal om ons heen zie je de kraterrand. Op sommige punten hangen de wolken als watervallen van de kraterwand af.

Vlak bij waar we de krater inkomen is een vrij groot meer, dan helemaal droog ligt op het moment. Het is dus eigenlijk een zoutvlakte geworden. Overal om je heen zie je dieren. We zien vandaag voor het eerst hyena’s, grote traps, een zwarte neushoorn met jong (maar wel van heel ver weg, zelfs met de verrekijker is het goed turen), Thomson gazelles en Grant gazelles en nog veel meer andere vogels. We hangen een tijdje rond bij de neushoorn, maar daar was geen beweging in te krijgen. We hangen ook een tijdje rond bij wat leeuwen, 4 vrouwtjes en 2 mannetjes, die met pijn en moeite hun hoofd kunnen optillen tijdens het slapen. Op een gegeven moment wordt 1 van de vrouwtjes alert. Er is een buffel in aantocht. Ze is echter niet hongerig genoeg om de gok met de buffel te wagen, dus kijkt ze nog een tijdje verlekkert naar een paar zebra’s, zonder echt een aanval te wagen.

De picnic plek is erg fraai, vlak bij een nijlpaarden poel. Bij de toiletten horen we een fraai verhaal. Nog geen uur eerder waren er twee mannetjesleeuwen die van de toiletten gebruik wilde maken. Een mannetje ging, heel braaf, het herentoilet in en pieste daar (de lucht was een uur later nog niet weg). Daarna liep hij om naar het damestoilet en slaagde er in om zich daarin op te sluiten. Eén mannetje binnen en één mannetje buiten, dus er ontstond wat onrust tussen de toeristen. Die werden allemaal hun jeeps weer ingestuurd. Toen ging er iemand het dak van het toilet op om zo met een stok de deur voor de leeuw open te maken. Die kwam er met een spurt weer uit. Jammer dat we dat nou net gemist hebben.
Direct na de lunch zien we een mooie mannetjesleeuw op de weg liggen. Hij heeft het warm, dat zie je duidelijk. Uiteraard is het druk met jeeps om hem heen, maar wij vinden een mooie plek voor wat plaatjes.

Na de krater gaan we op weg naar Ndutu Safari Lodge, op de rand van de Ngorongoro conservation area en de Serengeti. We rijden een fraaie route, waar we redelijk wat wild en heel veel Masai onderweg zien. Er dreigt regen in de nabije verte.
Tegen die donkere lucht zie ik zowaar een jachtluipaard met jong. In de Ngorongoro conservation area mag je gewoon van de route af, dus wij over het gras achter het jachtluipaard aan. Ze verstoppen zich, maar we vinden ze eindelijk toch. Het jong schiet meteen weg en die krijg ik niet op de foto. De moeder loopt ook weg, maar houdt ons tegelijkertijd in de gaten. Haar krijg ik gelukkig wel op de foto. Ik ben helemaal trots, mijn eigen gespotte jachtluipaard. Ik krijg zelfs een compliment van onze gids.

Daarna komt de regen met bakken uit de hemel. Al snel glibberen en glijden we over de zwarte modder. De bagger spat aan alle kant de lucht in. Mudi heeft het zwaar met sturen, maar weet ons ondertussen nog wel op o.a. een giraffe te wijzen. Uiteindelijk komen we in stromende regen bij de lodge aan.

The Plantation Lodge

 

Na een hele dag Lake Manyara National Park staat de volgende dag eens niet in het teken van safari. Allereerst maken we bij het meer een mountainbike tocht. Hierbij rijden we naar de noordkant van het meer. Leuk om eens op een andere manier tussen de dieren te zijn. De terugweg gaat met een grote boog (om op veilige afstand langs een paar buffels te fietsen, want met buffels wil je geen ongein) over de vlakte en door het dorp.

Daarna rijden we door naar de volgende stop, The Plantation Lodge. Een erg mooi koloniaal complex dat vroeger een koffie plantage was. We worden daar voor de lunch ontvangen en verrast door een upgrade van onze kamer. We zitten nu in de suite. Het kostte zeker 5 minuten om de weg te vinden in al die kamers. Heerlijk om een keer zo verwend te worden.

Het verwennen blijft niet bij de kamer. Ook het eten is verwennerij. Allereerst de lunch. Die krijgen we samen met een jong Engels stel geserveerd en het is een heerlijke maaltijd. Zeker de wortelsoep met gember is verrukkelijk.

De middag brengen we vrij relaxed door. Eerst een tijdje bij het zwembad luieren en daarna een korte coffee plantation tour. De korte tour is een veredelde wandeling door de tuin. Ietwat teleurstellen, maar tegelijk toch wel leuk. De tuin is namelijk schitterend aangelegd.

Het avondeten is ook weer prima. We zitten nu in wat groter gezelschap en verbazen ons over de typetjes die er op de aardbol rondlopen. De jongen aan de tafel naast ons had slechts enkele nanoseconden nodig om bij Corinne in de irritatiezone te komen (en terecht).

Enige nadeel van de lodge? De achtergrond muziek in bar en restaurant. Muzak afgewisseld met foute versies van Westerse filmmuziek die over Afrika gaan (denk aan de Lion King en zo). Maar gut, je kan niet alles hebben natuurlijk

Manyara

 

Lake Manyara National Park is de volgende stop.

Op weg hier naar toe stoppen we even in Mto Wa Mbu waar Mudi zijn luchtfilter van de motor schoon laat maken. Wij kopen ondertussen wat rode bananen bij een stalletje (specialiteit van de streek, alleen te krijgen in het dorp hier) en worden een souvenir winkel ingelokt. Hier zien we wat fraai houtwerk en besluiten drie dingetjes mee naar huis te nemen. Corinne onderhandelt over de prijs en uiteindelijk krijgen we ze voor een leuke prijs mee. De winkel heeft niet genoeg dollars terug (ja echt, alle trucs worden uit de kast gehaald) dus krijgen we Tanzaniaanse dollars terug. Ook daar hebben we er niet genoeg van, maar dat verschil wordt dan weer bijgepast met 3 rode bananen, voor ons elk 1 en 1 voor Mudi.

Al bij de ingang van het park zie ik blue monkeys. Die zijn zo brutaal als de beul. Laat de auto even open staan en de lunchpakketten zijn geroofd. De ingang vertoond weer hetzelfde beeld. Ladingen jeeps met safari vierende toeristen.

Het park is weer totaal anders en we zien wederom een hoop. Hoogtepunt zijn de twee boomklimmende leeuwen die we volslagen ontspannen op een boomtak zien hangen.

Op een gegeven moment vinden we een flinke kudde olifanten onder bomen waar bavianen in zitten. De apen gooien fruit uit de bomen op de grond, dat de olifanten vervolgens op hun gemakje op eten. Mooi teamwork van deze dieren.

Vlak voor de uitgang zien we nog een zwarte mamba, één van de giftigste slangen ter wereld. Eén beet en je bent zo’n 5-10 minuten later overleden. Er is wel inenting tegen, maar ja, waar vind je die zo snel na een beet. Deze slang was meer blauw dan zwart, maar het was er toch echt een. Wel heel speciaal om te zien. Mudi kondigde het op de radio aan en binnen de kortste keren stonden er een paar jeeps om ons heen. Toen wij al weer door reden naar de uitgang kwamen er nog meer jeeps aan. Grappig om te zien hoe dat systeem werkt.

Tarangire

 

Olifanten, olifanten en nog eens olifanten. Er lopen er zo’n 3500 rond in dit park, dus je loopt ze geheid tegen het lijf. Verder heel erg veel vogels en het ‘gebruikelijke’ wild.

We brengen bijna twee volle dagen door in dit prachtige park. Het ligt rond de Tarangire rivier en die heeft af en toe flink in de rotswanden geknaagd. Mooie vergezichten zijn dat dan. Bij een van die mooie plaatsjes vinden we de lodge waar we twee nachten verblijven de Tarangire Safari Lodge.
Hier kijk je vanaf het terras over een prachtige vlakte, waar de rivier doorheen kronkelt. Op de achtergrond zie je diverse heuvels. De vlakte is overdag gevuld met wild. Veel dieren komen hier bij de rivier wat drinken. Stel je voor dat je je biertje ‘s middags drinkt en ondertussen naar gnoes, zebra’s en olifanten zit te kijken. Zo’n beeld dus.

Aan het eind van de eerste dag zien we een kudde olifanten vlak langs de weg. Echt op 3 meter of zo. Redelijk apart, want meestal zie je de dieren van een wat grotere afstand hier. Ik maak wat foto’s en ga ook een video opname maken. Ik richt me op een moeder met jong en dat trekt de aandacht van de moeder. Ze komt heel doelgericht op ons aflopen, duidelijk op mij gericht. Volgens mij is ze vooral nieuwsgierig, niet agressief. Maar als ze op een paar meter is, besluit Mudi toch maar de auto te starten en wat op te rijden. Dat kan weer niet te ver, want ondertussen staat een andere olifant recht voor ons op de weg. Maar al met al geven we ze genoeg ruimte om de weg over te steken en hun pad terug naar de bush te vervolgen. Wel spannend, als zo’n olifant heel doelgericht op je af komt.

Halverwege de ochtend van de tweede dag hebben we geluk. Mudi ontdekt een jachtluipaard op een termietenheuvel. Eindelijk zien we er een in het wild. Op een gegeven moment komt hij (het jachtluipaard, niet Mudi) van de heuvel af en begint door het grasland te sluipen. Opeens begrijpen we waarom, want verderop staat een kudde impala’s te grazen. We zien hem op zijn gemakje dichterbij sluipen en uiteindelijk de aanval te wagen op een impala. Deze lijkt te ontsnappen aan het snelle jachtluipaard, maar zeker weten doen we het niet, want ze verdwijnen achter wat struiken. Er is echter geen geluid verder te horen, dus ik denk dat de impala het heeft overleefd. Tijdens de jacht verzamelen zich flink wat jeeps op dit stuk om alles te volgen. Volgens mij heeft bijna niemand oog voor de kudde olifanten gehad, die slechts enkele tientallen meters verder stonden te grazen.

Ondanks dat we nog voor het hoogseizoen zijn, ben je zeker niet de enige in het park. De foto hiernaast geeft je een idee van de commotie als er een tweetal jachtluipaarden in de verte onder een boom naar wat ingeblikt vlees liggen te kijken.

Arusha

 

De eerste stop van onze vakantie in Tanzania is Arusha National Park. Om half 9 staat onze chauffeur, Mudi, klaar om ons mee te nemen naar Arusha National Park.
Een mooi park, op een half uurtje rijden van de lodge. De weg er naar toe is al fraai. We rijden door wat dorpjes die tegen Arusha aangeplakt zijn en het is een fleurig, maar wel armoedig, gezicht. Veel mensen hebben kleine winkeltjes langs de weg en je vraagt je af wie al die klanten moeten zijn waar ze hun waar aan willen verkopen. Ik zie in ieder geval geen enkele toerist stoppen op die plekken. Die scheuren vooral door naar het volgende nationale park.

Al bij binnenkomst van het park zien we één van de dieren die we hoog op onze lijst hebben staan deze reis: giraffe. Deze hebben we nog nooit in het wild gezien. Daar is vandaag wel verandering in gekomen, want je struikelt zowat over deze dieren hier.

Verder komen we van alles en nog wat tegen, zoals zebra’s, buffels en allerlei vogels. Corinne en onze chauffeur delen een liefde voor vogels spotten, dus al snel worden we op diverse vogels gewezen.

Na de lunch doen we een walking safari. We gaan in een kleine groep, wij twee en een Australische dame, met een hele leuke gids op pad. De gids kletst honderduit en vertelt over alles wat we onderweg tegenkomen. Binnen een paar minuten lopen we angstvallig dicht langs een kudde buffels. Volgens de gids een heel rustige kudde, vandaar dat ze dichtbij durven komen met toeristen. We worden wel in de gaten gehouden door de kudde, maar verder met rust gelaten. Een paar meter daar achter zijn wrattenzwijnen en giraffes te vinden. Zeker de giraffes zijn goed benaderbaar, dus we komen heel erg dicht bij ze. Ze houden ons nieuwsgierig in de gaten, maar zijn duidelijk niet bang voor ons, zeker als we wat afstand tot ze houden. Nu merk je ook hoe groot deze dieren eigenlijk zijn. Je voelt je klein naast ze.

Na de vlakte klimmen en dalen we wat en komen bij de waterval (de naam moet ik even opzoeken). Deze is 28 meter hoog en heeft in de loop der jaren flink wat rots weggesleten. We wandelen op ons gemak terug via een behoorlijke omweg. Niet veel wild te zien, maar heerlijk om zo door de natuur te wandelen.

Na de wandeling rijden we op ons gemak terug naar de ingang van het park en daarna naar onze lodge. Daar waan ik me zowaar even in Ikea, als ik Swedish Meatballs op het menu zie staan.

Als je een andere indruk wil krijgen (in woord en beeld): Krien's krabbeltjes

Bijna

De laatste dag van de conferentie in Parijs.
Ik kijk uit naar het einde van de dag. Niet omdat het saai is, maar omdat dan mijn vakantie begint.

Vanavond nog met de trein naar huis en dan morgen inpakken. Zaterdag begint de reis naar Tanzania (safari gecombineerd met strand op Zanzibar) en daar heb ik enorm veel zin in. We verheugen ons er al maanden op. De eerste plannen ontstonden rond afgelopen kerst en sinds die tijd is de spanning voor de reis steeds een beetje opgebouwd. Je zoekt eens wat uit op internet, je kijkt wat programma's op TV en je verwachtingen voor de reis groeien.
Deze maanden van langzame opbouw zijn nu wel voorbij, nu is het vooral aftellen tot we richting Schiphol vertrekken.

Inpakken

Vandaag tussen alle bedrijven door mijn koffer aan het inpakken.
Morgenochtend ga ik in alle vroegte met de trein naar Parijs voor een driedaagse conferentie.

Leuk om mijn vakgenoten weer eens te zien en over allerlei zaken bij te praten. Verder ook leuk om tijdens een aantal voordrachten te vertellen hoe mijn het afgelopen jaar gevorderd.

Het onderwerp van de conferentie is onbemande vliegtuigen. Een snel groeiende tak binnen de luchtvaart, waar nog heel erg veel voor geregeld moet worden. Dat maakt het ook zo boeiend, je maakt alle ontwikkelingen van heel dichtbij mee. Sterker nog, je bent er gewoon onderdeel van.

Daarnaast is Parijs in juni natuurlijk ook geen straf :) (tenzij het gaat regenen de komende dagen).

Mijn eerste keer

Ooit moest het er natuurlijk van komen, een blog.

Nu mijn vrouw de juiste weg heeft gewezen (what´s new), kan ik niet achterblijven en ga ik het ook maar eens proberen.

Sterkte met het lezen de komende tijd en hopelijk tot regelmatig ziens.