Semliki Wildlife Reserve

We gaan in de ochtend een boottocht op Lake Albert maken, gericht op het spotten van de Shoebill. We rijden de doorgaande dirt road richting het meer af, maar vlak voor het meer slaat de jeep ineens af, de bush in. Ik denk nog dat we wat te vroeg zijn en dat de gids een korte drive maakt om vogels te spotten, maar ik zit er helemaal naast. De gids parkeert de jeep, pakt een koelbox en zegt dat we achter hem aan moeten wandelen richting het meer. Daar ligt een bootje op ons te wachten. We krijgen dus een privé boottocht. Het is heerlijk zo vroeg op het water. De vissers zijn al heel actief en zorgen voor mooie plaatjes onderweg. We komen ook diverse vogels tegen, zoals een pelikaan en wat bijzondere eenden. Ondertussen speurt onze gids met een verrekijker de omgeving af. Opeens geeft hij duidelijke aanwijzingen aan de stuurman. We varen snel de aangewezen kant uit. De gids heeft duidelijk wat gespot. Aan de rand van het meer gaan we het moeras deel in en daar zien we ineens een Shoebill staan op een drijvend eilandje van waterplanten. Al bomend worden we heel dicht bij de vogel gebracht (5-10 meter) en we kunnen deze bijzondere vogel van heel dichtbij bewonderen en fotograferen.

Na een tijdje varen we verder en komen nog een aantal mooie vogels tegen. In de verte zie ik wat vissers gebaren maken naar onze gids en ik krijg de stille hoop dat we misschien nog wel een Shoebill gaan zien. Deze keer zit ik er niet naast, want de vissers wijzen ons naar een volgend moeras, waar we uiteindelijk zelfs twee Shoebills zien. Dit stel is vader en kind en de eerste die we zagen was in ieder geval een vrouwtje en waarschijnlijk de moeder. Vader en kind zijn wat onrustig en als we de vader benaderen, besluit hij om weg te vliegen, zijn kind op te pikken en deze veilig de lucht in te sturen. Hijzelf landt niet zo ver van de eerste plek waar we hem gezien hebben, dus kunnen we achter hem aan blijven gaan. Op deze plek staat hij wat te drinken en dat geeft leuke, nieuwe foto’s. Hij blijkt een behoorlijk slordige drinker te zijn, want op één van mijn foto’s zie ik dat een hele straal water toch gewoon zijn bek uit loopt. Maar ook hier wordt hij wat onrustig van ons en vliegt weer weg. Ook nu weer een niet al te lang stuk, dus we zien hem verderop in het moeras staan. Deze keer heeft hij geen oog voor ons en kijkt heel geconcentreerd naar het water naast hem. Ongelooflijk hoe gefocust deze vogel kan zijn. We komen weer dichterbij en blijven foto’s en video’s maken. Opeens schiet hij voorover het water in en blijkt een vis gevangen te hebben. Geen kleine vis ook. Volgens de gidsen is het een longvis van zo’n twee kilo. Deze ene vis zorgt voor bijna al het voedsel dat de vogel op een dag nodig heeft. Het kost de Shoebill duidelijk heel veel moeite om de vis te doden. Hij is er zeker 5 minuten mee bezig en je ziet de vis de hele tijd spartelen. Zelfs als de kop van de vis gekraakt is, geeft hij niet op. Uiteindelijk legt hij het loodje en dan glijdt de vis heel snel naar binnen.

Een ongelooflijk mooie scene om te zien zo in de natuur en een van de hoogtepunten van deze vakantie. Zelfs onze gidsen zijn heel enthousiast en raken er niet over uitgepraat.

We verblijven hier in de Semlike Safari Lodge. De leukste lodge van deze hele reis.

Kibale Forest

Voor de Chimpansee Habituation Experience worden we aan het eind van een bosweg afgezet en vanaf daar wandelen we naar de chimpansees. Na zo’n kwartier wandelen vinden we een grote groep boven in een vijgenboom. Ze zijn onderdeel van één grote gemeenschap van 120 chimpansees. Dit is de enige groep die bezoek van toeristen kan krijgen tijdens de chimp tracking. Het doel van onze expeditie is om de hele gemeenschap gewend te laten raken aan menselijk bezoek. Voor ons is het vooral een hele lange chimp tracking. Alle chimpansees die we zien zitten hoog in de boom. We krijgen stijve nekken van het naar boven kijken. Het valt ook niet mee om foto’s van ze te maken, zo hoog in de bomen.

Ze zitten op hun gemak te ontbijten. De rijpe vijgen vallen overal naar beneden. Je moet af en toe goed dekking zoeken. Op een gegeven moment komt het alfa mannetje eraan gelopen. Hij klimt de boom in en wordt met luid gekrijs begroet. Het klinkt wat agressief, maar de chimpansees tonen gewoon respect voor ‘de grote baas’.

Er komen een paar mannetjes aan, die onder luid kabaal de bomen in klimmen. Bij de briefing was ons verteld dat we bij langs rennende chimpansees gewoon stil moeten blijven staan. Op het moment dat deze mannetjes langs ons sneller, herinnert de gids ons er aan. Dat is maar goed ook, want er komt er een op zo’n 30 centimeter voor mij langs rennen en mijn eerste neiging is toch zorgen dat ik uit de buurt ben. Ze zijn namelijk niet zo groot als ons, maar wel vele malen sterker. Het is wel een mooie ervaring om ze van zo heel dichtbij mee te maken.

Daarna wordt het urenlang wachten. De ochtend is koel, dus de chimpansees willen niet echt naar beneden komen. Sommigen kruipen zelfs gewoon terug in bed.

Het wordt nu tijd om te vertellen dat chimpansees gewoon hun behoeften boven in de boom doen. Het maakt ze niet uit of er toeristen onder staan als ze hun pies of poep naar beneden laten gaan. Ik kan uit ervaring vertellen dat ze gewoon op je hoofd poepen en pissen. Na die ervaring ben ik mijn hoed maar gaan dragen.

Op een gegeven moment komen de chimpansees de bomen uit en dan is het heel hard werken voor ons toeristen. We komen ogen en camera’s tekort om de chimpansees in alle rangen en standen in de bomen of op de grond te zien, te fotograferen en te filmen. Sommigen poseren echt voor ons en je merkt duidelijk dat ze heel erg aan mensen gewend zijn. Ze ogen volkomen op hun gemak met ons in de buurt.

Daarna wandelen we wat rond achter de chimpansees aan. We komen er al met al zo’n 40 in totaal tegen en op vele plekken zijn ze heel dicht te benaderen en kunnen we prachtige plaatjes schieten. Rond een uur of half 3 zijn we het als groep wel zat en besluiten terug te gaan. Onze chauffeurs halen ons op en brengen ons terug naar de lodge. Daar nemen we eerst een heerlijke douche om al het vuil af te spoelen (en geloof me, je voelt je niet lekker fris als er op je kop gescheten is).

Queen Elizabeth National Park

Nadat we bij onze lodge zijn aagekomen en geluncht hebben, gaan we op pad om een boottocht op het kanaal tussen Lake George en Lake Edward te maken. Tijdens de tocht gaat het voornamelijk om de vogels, maar andere dieren worden zeker niet uit het oog verloren. Naast heel veel vogels zien we heel erg veel buffels en nijlpaarden. Vooral de grazende nijlpaarden op de oever en een aantal nijlkrokodillen vormen een leuke afwisseling van de vele vogels. Helaas begint het te regenen en moeten we het laatste half uur doorbrengen met de zijwanden dicht van de boot, om te voorkomen dat wij en onze apparatuur volledig doorweekt zijn bij aankomst.

De volgende ochtend gaan we op lion tracking. In QENP zijn een aantal leeuwen van een nekband voorzien, zodat ze een signaal uitzenden die de medewerker van het Lion Conservation Program kan opsporen met een eenvoudige radio ontvanger en zoek antenne. Met deze apparatuur gaan we de savanne op, op jacht naar leeuwen.  We mogen voor deze tocht ook van de weg af, dus kunnen we de leeuwen van heel dichtbij bekijken. Niet alleen de leeuwen trouwens, want we rijden natuurlijk ook vlak langs allerlei ander wild tijdens de tocht. De hele ochtend besteden we aan het volgen van de leeuwen. We zien er in totaal zo’n 15, verdeelt over een groot gebied. De meeste leeuwen zijn vooral heel erg lui, dus het blijkt nagenoeg onmogelijk om een foto van een staande leeuw te maken. Het blijkt ook dat niet alleen in Ishasha de leeuwen in bomen klimmen, want hier vinden we twee leeuwen die ook gewoon in de boom klimmen.

 

 

Vooruit, als toetje:

Extra editie!

Na het avondeten gaan we terug naar onze cabin. Als we onze spullen wegzetten en ons willen gaan uitkleden, zien we op het muurtje tussen toilet en bed een slang kruipen. Het is een lichtbruine, met donkere vlekken. Hij is minstens 50 cm lang en ongeveer pinkdikte. Die willen we niet in onze cabin hebben als we gaan slapen! Dus loop ik in het stikdonker terug naar de open ruimte (gelukkig zijn we de eerste cabin vanaf deze ruimte) en vraag aan een van de bewakers of hij mee wil komen omdat er een slang in onze kamer zit. Hij haalt er iemand bij en beide mannen komen met me mee.  Ze zien de slang en besluiten dan om meer hulp te halen om hem te kunnen verdrijven. Uiteindelijk zijn er 5 medewerkers in en rond onze cabin bezig om de slang weg te halen. Daarbij spuiten ze flink wat gif in onze kamer, om te voorkomen dat de slang terug wil. Dat had niet echt nodig geweest want een van de bewakers besluit de slang te doden en weg te gooien. We laten de kamer nog even luchten en gaan dan slapen, toch wel een beetje nerveus.

Even voor alle duidelijkheid, de foto is niet van de slang in onze kamer, maar van een black mamba die we eerder op de dag zagen. Geloof me, die slang wil je niet eens in de buurt van je lodge hebben, zo giftig is die!

Ishasha

Onderweg naar Ishasha zien we diverse vogels, dus het is goed dat we bijtijds weggegaan zijn. Hoogtepunt is wel een buizerd die een slang heeft gevangen voor het ontbijt. Het duurt even voordat hij de slang gedood heeft, maar daarna is ie zo verdwenen.

Ishasha is een zuidelijke sectie van het Queen Elizabeth National Park. Als we langs de grens van het park rijden, op weg naar de ingang, zie ik in totaal al 5 olifanten. Die zijn een stuk makkelijker te spotten dan vogels.
Bij de ingang van het park word ik bij het plassen gadegeslagen door een vervet monkey. We zijn duidelijk elkaar aan het observeren. Tegelijkertijd vliegen de weavers af en aan met nestmateriaal. Ze hebben een echte luchtbrug tussen het struikgewas en de boom aangelegd.

In het park gaan we op zoek naar de boom klimmende leeuwen, dé bezienswaardigheid van dit deel van het park. We hebben geluk, want de eerste boom waarin ze kunnen zitten, vinden we een groep van 6 leeuwen. Ze zijn heel druk bezig met slapen. In alle rangen en standen hangen ze echt in de boom. We zijn niet de enige toeristen die voor deze leeuwen gekomen zijn, want er rijden nog twee safari groepen om de boom heen. Maar iedereen gunt elkaar gelukkig de goede plekjes om foto’s te maken.

Onderweg naar de lodge komen we nog een olifant en heel veel Oegandese Kob tegen, een antilope soort die je alleen in dit land vindt. Ze hebben een prachtig gewei, vind ik.

De volgende dag vertrekken we vroeg, om eerst een korte game drive te maken voordat we naar onze volgende lodge gaan. De drive is een groot succes, we zien veel vogels en het lukt me om een paar leuke foto’s te maken. Verder zien we een hyena moeder met twee jongen. Ze houdt ons goed in de gaten. In eerste instantie denken we dat ze een beetje ziek is en met een gestorven jong ligt, maar het blijkt een jonge antilope te zijn en ze ligt haar prooi gewoon te verdedigen.

Als we eenmaal de Ishasha sectie uit zijn, rijden we door de Queen Elizabeth Conservation Area, het gebied rond het nationale park. We zien weer veel vogels (de lijst van Corinne blijft groeien) en ook heel regelmatig olifanten. Helaas komen de olifanten niet dicht genoeg bij de jeep om mooie foto’s te maken. Hopelijk krijgen we verderop tijdens de reis betere kansen. Het blijft namelijk altijd leuk om olifanten te zien, onafhankelijk van hoe vaak je ze al gezien hebt.

Bwindi National Park, deel 2

We beleven hier te veel om in één blog te vertellen, dus hierbij de avonturen van de tweede dag.

Allereerst moet ik mezelf corrigeren. De apen die we gisteren rond de lodge zagen waren l’Hoest’s apen. Ik heb weer wat geleerd vandaag. :)

De ochtend van de tweede dag doen we een vogelwandeling met Peter. Weer een mooie tocht door het oerwoud, maar het trage tempo is slopend voor mijn rug. Echt, je loopt sneller in de Spuistraat op zaterdagmiddag bij het winkelen dan bij een vogelwandeling! Vogels kijken doe je met al je zintuigen, dus niet alleen met je ogen, maar bijvoorbeeld ook met je oren. Allereerst luister je op de roep van de vogels en kijkt naar beweging in de takken of bladeren. Daarna heb je een idee waar de vogel zit en kan je gericht op zoek gaan naar de vogel. Heb je die eenmaal in het zicht met je verrekijker, dan moet je hopen dat ie een tijdje stil blijft zitten, zodat je kan analyseren welke vogel het precies is. Peter is daar, als ervaren vogelaar heel goed in, maar voor ons moet hij heel lang stil zitten. En dan heb ik het nog niet eens over het proberen om ze op de foto te krijgen! Dat is pas echt monnikenwerk gecombineerd met engelengeduld.
Maar de wandeling was schitterend en ik heb genoten van het landschap om ons heen.

Na de lunch worden we opgehaald door een gids van de lokale Bohuma gemeenschap. Hij zal ons de komende 3 uur rondleiden. Onderweg vertelt hij van alles en nog wat over de lokale gewoonten en gebruiken en legt uit hoe de mensen de dagelijkse kost verdienen. We horen veel over koffie, thee en bananen, de producten die iedereen in de gemeenschap wel verbouwt. Deels voor eigen gebruik en deels voor de verkoop. Het landschap waar we doorheen wandelen is echt schitterend. Aan de ene kant landbouwgebied op de flanken van de bergen en aan de andere kant het oerwoud. Een mooi contrast.
We stoppen bij een medicijnman, die, in het Frans (!), het gebruik van de lokale kruiden uitlegt en hoe hij zijn patiënten behandelt. Alle kruiden groeien in zijn eigen tuin. Net voordat hij klaar is, begint het te regenen, en niet zo’n beetje ook. We besluiten om maar even in de hut te blijven zitten, totdat de ergste regen voorbij is.
De volgende stop is een lokale bananenbrouwer. Hij maakt geconcentreerd vruchtensap van de bananen en maakt daar vervolgens bananenwijn en bananen gin van. We mogen het allemaal proeven (kleine nipjes, want we moeten nog een eind wandelen) en het smaakt allemaal prima. De dranken worden handmatig gemaakt en het sap wordt al stampend door een sterke man in zo’n 1,5 á 2 uur uit de bananen geperst. Lijkt me geen eenvoudige klus.
Vanwege de regen staat Peter bij de kerk op ons te wachten en rijdt ons naar de laatste stop, de pygmee stam. Hier worden ons wat hutten getoond die ze vroeger in het regenwoud gebruikten en we worden getrakteerd op zang en dans. Toen Bwindi een nationaal park werd, werden deze pygmeeën geherhuisvest buiten de parkgrenzen. De locatie die we bezoeken is dan ook speciaal  voor toeristen gebouwd. Ze wonen zelf in wat luxere huizen tegenwoordig.

Vooruit, voor de fans van Ankole koeien die mijn blog lezen:

Bwindi National Park, deel 1

Nee, we gaan hier niet op zoek naar de berggorilla’s. Die hebben we de vorige keer in Rwanda al gezien. Deze keer wandelen we gewoon wat in het park en hopen leuke en mooie dingen te zien. We zijn hier in totaal twee dagen, dus dat wordt flink wandelen.

We staan de eerste dag vroeg op om een natuurwandeling te maken. Het doel is om de watervallen in het park te bekijken, een wandeling van zo’n 3-4 uur, afhankelijk van de conditie. En in ons geval is het ook afhankelijk van de vogels die we tegenkomen. In het eerste stuk stoppen we nog regelmatig voor vogels en zien we zowaar ook nog wat apen, zwarte colobus apen en roodstaartapen. Het park is niet alleen bekend om de berggorilla’s, want er zijn in totaal zo’n 12 apen soorten in het park te vinden.
Zodra we van het hoofdpad afgaan en echt de jungle induiken is het gedaan met de vogelpret. We klimmen, klauteren, glibberen en glijden ons een weg door het bos. Het is continu opletten waar je je voeten neerzet want voordat je het weet ga je onderuit op de glibberige ondergrond. Ik vind het heerlijk om wat inspannends te doen vandaag, even lekker dat luie zweet eruit werken na een paar dagen zitten in auto en boot. De beloning is ook fraai, want de watervallen die we zien zijn zeker het bekijken waard.

Op de terugweg vallen er een paar spatjes regen op ons. Het is niet voor niets het regenwoud natuurlijk. Maar de overlast valt mee, ik hoef mijn regenjas niet aan te doen.

Na de lunch vraagt een van de personeelsleden van de lodge of we de apen in de tuin gezien hebben. Nee dus. Wij met de fototoestellen naar de rand van het terras, foto’s maken van een paar zwarte colobus apen. Het blijkt uiteindelijk een enorme familie te zijn, die doodgemoedereerd de bomen en de trappen van de lodge over nemen. We weten af en toe niet waar we moeten kijken met al die apen om ons heen. De fotocamera’s maken overuren en we schieten flink wat fraaie foto’s en ook wat video’s. Uiteindelijk gaan we naar onze kamer terug en dan blijkt een flink deel van de groep op haar dooie gemak voor onze kamer te zitten. Langzaam lopen we verder, ondertussen nog meer foto’s makend. Eenmaal bij de kamer aangekomen, blijven de apen in de bomen rond onze kamer en op ons dak zitten. Ze hebben er duidelijk geen moeite mee om zo dicht bij mensen te zijn, maar ze zijn wel heel alert op ons.

Nshenyi Village

Geen wilde dieren deze keer, maar lokale Oegandese cultuur. We zijn een dag op een boerderij en draaien in het dagelijks leven mee.

Voor het ontbijt gaan we Ankole koeien melken en krijgen we wat uitleg wat de vrouw vervolgens met de melk doet. De traditionele rolverdeling tussen mannen en vrouwen is erg strikt. Mannen doen het buitenwerk en vrouwen doen het binnenwerk. Vanaf 12 jaar mogen vrouwen ook niet meer onbegeleid de bush in, dan moet er een man bij zijn.

Alles gebeurt met de hand. De karaffen waar de melk in opgevangen wordt zijn met rook ontsmet. De opening is vrij smal, dus het is goed mikken om de melk in de karaf te krijgen. Vervolgens wordt de melk in andere karaffen gedaan, één karaf voor elk gezinslid. De grootte van de karaf hangt bij de kinderen ook van de leeftijd af.
Al de overtollige melk wordt voor yoghurt of ghee gebruikt. Het karnen van de ghee gebeurt ook met de hand en elke keer wordt het vet afgeschept en bewaard voor de volgende dag. Ze maken trouwens van oudsher geen kaas in deze cultuur, maar daar beginnen ze nu wel iets mee te experimenteren.
Uiteindelijk mag Corinne een koe komen helpen melken. Het oogt nog vrij lastig om er melk uit te krijgen, dus ik denk dat ik het niet zo erg vind dat ik niet aan de beurt kom.

Na het ontbijt gaan we een kleine wandeling maken. Tijdens de wandeling kijken we vooral naar vogels en het is verbazingwekkend hoeveel verschillende soorten je tegenkomt op een stukje van een paar honderd meter. Ik probeer de vogels op de foto te krijgen, maar ze werken niet echt heel goed mee. Dan maar wat mensen die op de weg lopen vastgelegd. Peter en Corinne zijn druk bezig met het uitzoeken welke vogels ze zien en waar ze precies op moeten letten om de ene vogel van de andere te onderscheiden. Corinne leert heel erg veel over vogels observeren deze reis, dat is wel duidelijk. Het valt mij trouwens op dat Peter de vogels vooral eerst op het gehoor spot. Meestal herkent hij het geluid wel en weet dan welke vogel hij moet gaan zoeken.

Nog voor de lunch gaan we naar de maandelijkse markt in het dorp. De markt is gecoördineerde chaos, zoals Mary zegt. Wij kijken onze ogen uit en tegelijkertijd zijn wij de bezienswaardigheid voor het hele dorp. “Wie bekijkt nu wie” bekruipt me weer. We worden zelfs zo’n beetje over de hele markt gevolgd door een groepje kinderen. Mary heeft het lastig bij de kraampjes waar ze wat wil kopen, want omdat wij er bij zijn, gaat voor haar de prijs omhoog. Dus zo af en toe lopen we een beetje alleen door, zodat zij rustig kan onderhandelen. Maar ik denk niet dat dat veel geholpen heeft, want volgens mij wist binnen de kortste keren iedereen op de markt dat er een paar toeristen waren.

Na de markt gaan we door naar een lagere school. We worden door de hoofdonderwijzer ontvangen en op zijn kantoor (nee, we zijn echt niet stout geweest!) legt hij het een en ander over het reilen en zeilen van zijn school uit. Ons bezoek verstoort de lessen al, want uit de klassen waar we langs lopen hangen de leerlingen uit de ramen om naar ons te zwaaien en ons gedag te zeggen. We worden ook aan een drietal groepen (tweede, vijfde en zesde jaar) voorgesteld. De hele klas staat dan op om ons welkom te heten en zich als groep voor te stellen. Als wij vervolgens onszelf kort voorstellen, krijgen we een klein applaus van elke klas. Hier merk je wel dat Mary een tijdlang politica is geweest. Het gemak waarmee ze met het schoolhoofd praat en de klassen wat inspirerends weet te zeggen is indrukwekkend om te zien.
Als we weggaan is het zo’n beetje lunchtijd en alle leerlingen lopen over het terrein. Ik wil nog wat foto’s maken en dan is de beer echt los. De kinderen drommen voor mij tezamen, om maar op de foto te kunnen. Ze persen me zowat fijn als ik het resultaat op het scherm van de camera laat zien. Zo af en toe voel ik ook een leerling aan mijn arm voelen, om te kijken of ik echt zo’n lichte huid heb. Een ‘betrap’ ik er en ik bied haar mijn arm aan om te voelen. Ze twijfelt heel eventjes, maar voelt dan toch aan mijn onderarm. En ja, ik besta echt.

Na de lunch gaan we op pad richting het drielandenpunt hier vlak in de buurt. We stoppen onderweg voor flink wat vogels en bij de grensovergang van Oeganda, Rwanda en Tanzania lopen we wat rond en kijken uit over de rivier die de grens tussen Oeganda en Rwanda vormt. Er wordt daar een heel groot complex gebouwd, wat straks de grenspost van deze drie landen moet combineren. Ziet er indrukwekkend uit.

Lake Mburo

Bij het ontbijt kijken we al honderduit. Ik zie bavianen, wrattenzwijnen, impala’s en zowaar een paar elanden. Die laatste zie je niet zo snel, die zijn wat schuchter. Corinne ziet vooral veel vogels. Als de gids er bij komt zitten blijkt de lijst met vogels die we zien snel te groeien. 

De ochtend besteden we aan een game drive. Om 8 uur gaan we op pad. Bijna stapvoets rijden we richting de entree tot het park Lake Mburo. We zien veel vogels. De gids is over één vogel heel enthousiast, omdat deze normaliter niet in deze buurt thuishoort. De vogelgids geeft ook aan dat hij eigenlijk hier niet mag zijn. Maar ja, we hebben hem wel gezien en uitgebreid bestudeerd.

Lake Mburo is mooi, groen, heuvelachtig en helemaal niet druk met toeristen. Ik ben blij dat we besloten hebben om dit park nog een keer te bezoeken. Vorige keer vonden we dat we er eigenlijk te kort zijn geweest. Dat maken we nu goed met een extra dag in het park.
Naast de vele vogels (de lijst is al tot 35 soorten gegroeid) zien we ook flink wat Kobi en een aantal elanden. Hopelijk zijn de foto’s leuk geworden. Aan het eind van de tocht gaat het wat regenen, dus moet helaas het dak weer dicht. 

In de middag gaan we schuitje varen op Lake Mburo.

De tocht naar het meer is al een kleine safari. We zien veel soorten wild en ook nog diverse vogels.
De boottocht doen we samen met een Belgisch gezin, ouders en twee dochtertjes. De meisjes zijn duidelijk te jong voor een dergelijke tocht. Die vervelen zich al na een paar minuten. Nijlpaarden kunnen ze nog een beetje afleiden, maar voor vogels hebben ze geen enkele interesse.

We varen zo’n twee uur en volgen vooral de kustlijn. Daar zijn de interessante dingen namelijk te zien. Wij komen flink wat vogels tegen en de lijst blijft gestaag groeien. De finfoot en de heron zijn de twee bijzondere vogels die we zien op deze trip. Daarnaast zien we een African Fish Eagle bijna een mongoose vangen, maar de mongoose was hem te snel af. In het water zien we ook nog veel nijlpaarden en ook nog twee krokodillen. De eerste is heel erg klein (halve meter), de tweede is redelijk op maat.

Op de terugweg zien we ook weer van alles. Het valt me op dat ik vandaag heel veel bushbucks zie en zowaar hebben we foto’s van hun kop en niet van hun kont (zoals bij eerdere reizen).
Op het eind moet Peter er stevig de sokken in zetten, want we zijn laat en je ziet de zon langzaam zakken. Om een uur of 7 is het hier al donker en schemer doen ze niet echt aan.

Mamamba Bay Wetlands

Gaan we een van de hoogtepunten van deze reis al op de eerste dag meemaken? Dat is de vraag die we ons bij het wakker worden al stellen.
Eén van de redenen om terug te gaan naar Oeganda is om de Shoebill Stork te zien. Vlak bij Entebbe is een moeras, waar je een heel grote kans hebt om deze zeldzame vogel te zien.
We rijden vanaf de Gately Inn via onverharde wegen richting Mabamba swamp voor onze eerste activiteit. We gaan een paar uur met een kano door het moeras heen varen. Het doel is om allerlei vogels te zien maar vooral toch de Shoebill Stork.
Het is een prachtig gebied en ook nog eens lekker zonnig weer. We genieten met volle teugen, maar die Shoebill zit goed verstopt. Opeens wordt de gids enthousiast. Er vliegen twee Shoebills niet te ver van ons. We volgen ze en proberen foto’s te maken. Uiteindelijk landen ze een flink eind bij ons vandaan, dus die gaan we niet meer van dichtbij zien vandaag. 
De boot vaart door richting Lake Victoria. We komen onderweg diverse andere kano’s tegen. Grappig hoe de bootjes langs elkaar heen schuren in de smalle kanaaltjes. In het meer open gebied zien we allerlei mooie vogels (Corinne houdt de namen bij). We varen wat rond en maken flink wat foto’s. Na een tijdje stelt de gids voor om terug te gaan en met tegenzin geven we daar aan toe, toch wel een ietsiepietsie teleurgesteld dat we de Shoebill niet van dichtbij hebben gezien. Stiekem hoop ik nog op een toetje op de terugweg.
De gids ziet niet ver van ons vandaan nog een Shoebill vliegen en die landt zowaar niet te ver bij ons vandaan. Het plan wordt dus ter plekke gewijzigd en i.p.v. terug naar het vertrekpunt gaan we op jacht naar deze vogel. Een paar minuten later is het prijs! De motor van de boot gaat uit en zachtjes peddelend komen we dicht bij een Shoebill op de grond. We blijven wel op redelijke afstand, want je moet die vogel natuurlijk niet teveel laten schrikken. Maar met de zoomlenzen krijgen we hem goed op de foto. Hopelijk hebben we hem ook scherp op de foto gekregen. J
Na een paar minuten gaan we toch terug naar onze gids en we zijn helemaal enthousiast dat we op het allerlaatste moment toch deze hele bijzondere vogel hebben gezien. En dat op de eerste dag. Hier hadden we stiekem toch een beetje van gedroomd toen we het definitieve reisschema kregen.
Onze vakantie is nu al voor een groot deel geslaagd.