Met enige regelmaat passen wij op een poes van iemand die in het centrum van Delft woont. Samara is een schat van een poes, daar ga je met alle plezier naar toe. Aan het eind van de middag is dat altijd wat riskant, want de route leidt langs onze stamkroeg en ja, de verleiding is dan vaak groot om de terugtocht te onderbreken voor een bier (of twee).
Je kunt je voorstellen dat het geen straf is om op deze manier voor het huisdier van iemand anders te zorgen. Maar hoe aangenaam de tussenstop in Bierhuis de Klomp ook is, mijn favoriete moment om voor Samara te mogen zorgen is op zondagochtend. We zijn geen uitslapers, dus tussen 8 en 9 uur zijn we altijd wel klaarwakker. Meestal hangt dan al de geur van versgebakken brood in huis.
Als we voor Samara zorgen, dan gaan we direct na het opstaan op pad (ok, we poetsen even onze tanden en schieten wat kleren aan). De stad is dan nog heel rustig. Veel mensen liggen nog bij te komen van de zaterdagavond. Als dan ook nog eens het zonnetje schijnt zoals vanmorgen, dan word ik helemaal blij. Je komt onderweg een verdwaalde fietser, automobilist of wandelaar tegen, maar de stad is eigenlijk heel erg rustig. Alsof de stad zelf nog een beetje wakker moet worden. Op een bruggetje over een van de kanalen heb je echt het gevoel alsof de stad van jou alleen is. Een heel apart gevoel.
Zijn we eenmaal thuis, dan maak ik een pot thee en serveer ik het verse, nog warme brood met wat kaas als ons ontbijt.
