Volgens mij kent iedereen ze wel, van die mensen die in het openbaar leven volledig in hun smartphone opgaan. Ik noem ze sinds kort telefoonautisten. Je komt ze vooral in het verkeer tegen, maar zo langzamerhand op nog wel heel veel meer plekken. Al wandelend of fietsend (bij auto's kijk ik maar niet naar binnen) banen ze zich een weg door het verkeer, totaal geobsedeerd door het scherm van hun telefoon en volslagen onwetend van de echte wereld waar ze doorheen lopen. De argeloze, niet telefonerende, passant moet maar zorgen dat zij/hij benen maakt.
Laatst kwam ik er een tegen op kantoor. Ik was met een collega op weg naar de koffieautomaat (ok, ok, voeg hier de standaard grap over ambtenaren maar in ;)) en voor ons stond een man op zijn koffie te wachten. Helaas voor ons was hij volledig in beslag genomen door het scherm van zijn blackberry. Terwijl hij ongetwijfeld een enorm belangrijk berichtje aan het lezen was, ontging het hem volledig dat de koffieautomaat zijn koffie allang klaar had. Mijn collega en ik stonden een beetje schuchter te wachten tot deze man zijn koffie zou pakken en bij de automaat weg zou gaan. Je wilt op zo'n moment natuurlijk niet meteen iemand tegen zijn achillespees aan schoppen en vriendelijk vragen of hij even terug op aarde wil komen en zijn koffie wil meenemen zodat wij ook een bakkie troost konden nemen.
Gelukkig voor ons drong het besef door dat de koffie klaar was (werd er een sms vanuit de machine naar hem gestuurd om hem van dit heuglijke feit op de hoogte te stellen?). Hij pakte de koffie, waarbij hij zowaar een halve seconde zijn beide ogen van het scherm kon losrukken, en ging daarna verder zijn weg, zijn blik meteen weer op zijn blackberry gericht.
Je vraagt je af hoe dit soort mensen in het pre-IPhone tijdperk hebben kunnen functioneren. :)